Wat worden ze groot!! Afgelopen zaterdag vierde Anne, mijn oudste dochter, haar verjaardag. Ze is dertien geworden. Ach en wat wordt ze toch groot. Het is geen meisje meer, maar ook nog geen dame. Ze wil nog lekker spelen, maar ook eigenlijk al heel volwassen doen. “Meisjes van dertien” van Paul van Vliet, wat klopt dit nummer toch in alle facetten 🙂
Ook ditmaal hebben we er een mooi feest van weten te maken. En hoe hard het ook klinkt, deze verjaardag liep, emotioneel gezien, al weer een stuk soepeler dan de verjaardag van Sara. Pas de tweede verjaardag na het overlijden van Ellen en toch was iedereen al een stuk relaxter. Schandalig eigenlijk, maar ja, wat moet je anders….
Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik gelukkig omringd werd door lieve mensen die te pas en te onpas optraden als knuffelbeest voor me. Want het was natuurlijk ook niet zo dat het allemaal maar zo vanzelf ging. En dan soms even zo’n knuffel met elkaar, dat doet dan wonderen. Op zo’n moment zegt dat meer dan welke woorden dan ook.
Want soms kan ik het wel uitschreeuwen hoor. Zo van “Ellen, zie nou eens hoe groot Anne is geworden!! Kijk eens, hoe snel ze verandert, zie je?!” Ik hoop toch zo ontzettend dat Ellen er iets van meekrijgt. Gelovig ben ik niet, maar op dit vlak hoop ik toch wel dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik ben er absoluut van overtuigd dat er nog meer dan genoeg dimensies zijn, die de mens op dit moment alleen nog niet kan waarnemen.
Alleen al tussen het moment van overlijden van Ellen in februari en nu, zo’n 7 maanden verder, is Anne weer zo veranderd. Niet alleen fysiek maar zeer zeker ook mentaal. Als ik een half jaar geleden tegen Anne had gezegd dat ze binnenkort zelfstandig in de binnenstad zou gaan shoppen, had ze me voor gek verklaard. Maar toch doet ze dat nu. Afspreken met een vriendin, hop de bus in naar de stad, en shoppen maar.
Ze praat nu ook gezellig en makkelijk met de mensen mee. Een tijdje geleden was het nog echt een meisje dat het liefst niet hoefde te praten. Maar nu heeft ze daar geen enkel probleem mee. Zelfverzekerd staat ze haar ‘mannetje’. Een dametje die weet wat ze wil. Een dametje die graag op mij wil lijken, maar ook zoveel van haar moeder heeft 🙂
Dat wil ze wel nooit toegeven, maar het is toch echt zo!! Neem nu het bakken van de appeltaart voor haar verjaardag. Al die jaren bakte Ellen een appeltaart voor de verjaardagen. Maar ook al die jaren pas op het laatste moment, eigenlijk net te laat. Het is dan al hectisch, je moet nog van alles doen en ja, ook nog die appeltaart, want dat hoort.
Hoe vaak ik niet tegen Ellen verzucht heb, dat iets eerder te doen of een taart te kopen om van de ‘stress’ af te zijn…. Dit jaar wilde Anne natuurlijk ook de appeltaart. Ze wilde hem samen met mij maken. Als enige voorwaarde verbond ik er alleen aan, de appeltaart iets meer getimed te maken, dan moeders altijd deed. Ofwel niet de avond of ochtend voor het feest.
Nou, ik kon zeggen wat ik wilde maar uiteindelijk, net als moeders, was het vrijdagavond negen uur en wilde mevrouw nog aan de appeltaart beginnen. Nu was negen uur natuurlijk te laat, dus daar stonden we de volgende ochtend, de dag van het feest, om half negen nog een appeltaart te bakken…..
Nee, mama was niet ver weg. Ach, en eigenlijk moest ik daar ook wel weer om lachen, het voelde in ieder geval zeer vertrouwd aan!! Ja Anne, je hebt ook veel karaktertrekken van je moeder hoor. Of je nu wilt of niet, je bent echt een product van ons beiden 🙂
Wat ik ook stoer van haar vind, is dat ze kaartjes heeft voor haar eerste grote concert. Ze gaat met vriendinnetjes naar een concert van Billie Eilish in de Ziggo Dome. Het concert was binnen drie minuten uitverkocht, maar mevrouw heeft kaartjes hoor. Nu moet ik wel nog kijken hoe we dat gaan doen, want ja, daar komt het vader instinct dan toch wel weer om de hoek kijken.
Grote artiest, grote zaal, meisjes van dertien, veel concertgangers, ‘s avonds vanuit Amsterdam terug naar huis, hoe gaan we dat aanpakken. Vroeger vond ik mezelf ook al oud genoeg om dat allemaal wel te kunnen, maar toen was ik ook al wat jaartjes ouder dan Anne. Ik vind dertien toch nog wel erg jong om zelfstandig naar zo’n avondconcert te gaan. Wat vindt u, geachte lezer?!
Ben ik een overbezorgde oude man of is dertien nog wel een beetje jong? Als vader zijnde die zelf zo’n beetje alle concerten heeft gezien die hij maar wilde zien, vind ik het natuurlijk wel geweldig dat ze dit gaat doen. Hup, knallen met dat leven, zorgen zijn voor later 🙂
Wat zal Ellen trots op haar zijn. We weten toch allemaal nog wel ons eerste grote concert?! Dat is een belevenis in je leven!! Als ik het me goed herinner, was het eerste concert van Ellen ‘Doe Maar’. Mijn eerste concert was AC/DC in de Jaap Edenhal. Een eeuwigheid geleden als ik daar nu aan terug denk. Maar wat een indruk heeft dat toen op me gemaakt.
Ik ging samen met mijn vriend. Groen als we waren gingen we helemaal vooraan staan, logisch, want we waren toch echte fans?! Nou, dat hebben we geweten als jonge broekies. Het voorprogramma barstte los en het ene moment stonden we links van de zaal om vlak daarna alles weer te aanschouwen vanaf rechts. Dan stonden we vlak voor de zanger om het moment daarna zowat achter in de zaal te belanden.
Tsja, bleken die eerste rijen toch de meest wilde rijen van het publiek te zijn. Grote, stoere mannen met leren jacks en lang haar, woest duwend en springend en wij daar als ukkies tussen. Bij het hoofdprogramma zijn we toch maar spontaan wat naar achteren gegaan, een goede keuze. Ach ja, al doende leert men 🙂 Maar vergeten zal ik het nooit dat concert, wat een indruk, geweldig!!
Nu gaat mijn oudste dochter haar eerste grote concert meemaken, wat worden ze groot. En zo hoort het ook, de ene generatie volgt op de andere. Allemaal moeten ze op hun eigen manier kennis maken met het leven en een ieder moet dat op zijn eigen wijze doen. Je kunt wel van alles vertellen, maar het zelf ervaren, is toch vaak de beste manier.
Je kunt ze wel tips geven en waarschuwen, natuurlijk, maar op weg naar zelfstandigheid moet je ook de kans krijgen zelfstandig te worden. Het is mooi om te zien dat ze doorgaat met het ontdekken van het leven. Dat is ook precies wat Ellen zou willen. Mijn rol hierin als ouder zijnde, kan dan ook alleen maar een stimulerende zijn.
Kleine meisjes worden groot, sneller dan je denkt. Dus ik probeer er maar iedere dag van te genieten. Soms kan je ze ‘achter het behang plakken’, maar nog vaker trek je ze het liefst naar je toe voor een fijne knuffel 🙂
Lieve mensen, geniet van de komende week. Het weer mag dan wel niet op zijn mooist zijn, maar hé, hoort dat niet bij herfst?! Het voordeel van al die regen is dat de paddenstoelen letterlijk uit de grond schieten. Van de week vond ik enige uurtjes om op ‘jacht’ naar ze te gaan, met de foto’s in deze blog als resultaat. Zo zie je maar weer, ‘elk nadeel heb zijn voordeel’ 🙂
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Nog van harte gefeliciteerd allemaal. Inderdaad een mooi lied over meisjes van 13 jaar.
Zelf heb ik geen kinderen, maar het lijkt me erg moeilijk om ze los te laten. Het is ook nog wel erg jong voor zo’n groot concert, maar de tijd is ook erg veranderd en kinderen lijken sneller volwassen. We horen wel hoe het gegaan is.
Nog gefeliciteerd met de verjaardag van Anne. Wat mooi dat Ellen er zo bij is💗
Wat een schitterende foto’s Rene!
Liefs Mary