Wie zet mama aan?!

At Hodson Street – Wij Twee ©2019

---

Onmacht

---

“Wie zet mama aan?!” vroegen beide meisjes afgelopen week aan elkaar. De nieuwe rol van mama binnen ons gezin hiermee onbewust bevestigend. Ze bedoelden namelijk te zeggen wie het kaarsje bij het portret van mama mocht aansteken. Op het tv-meubel prijkt een mooie foto van Ellen met daarnaast een kaars. De begrafenisonderneemster, Patty Duijn, had deze foto op de eerste dag, al ingelijst en wel, voor ons meegenomen.

Een gouden zet, want binnen een mum van tijd hervond Ellen haar plekje binnen ons gezin. Geweldig mooi om te zien hoe flexibel kinderen zijn. Mama is weer volledig geïntegreerd in hun leventje en alles wordt met haar gedeeld. Bij het opstaan een goedemorgen wensen, bij het naar bed gaan een welterusten wensen.

Als de kinderen iets niet zint wordt het met Ellen gedeeld en de jongste heeft zelfs al een privéconcert ten gehore gegeven aan mama. Stoel bij de foto, gitaar in de hand en zingen maar, fantastisch en aandoenlijk tegelijk, alleen weet ik niet of de buren er nu ook zo blij mee waren 🙂

Standing at the crossroads

Dat is ook de boodschap die ik de kinderen continue probeer te vertellen. De pijn en het verdriet van het feit dat mama er niet meer is kan ik niet wegnemen, maar de manier waarop we met ons verdriet omgaan en dus ook met mama, dat hebben we volledig in de eigen hand. Laat je emoties gewoon gaan, laat de tranen rollen, maar probeer ook weer te genieten. Niet voor niets was het thema bij de dienst van Ellen ‘geniet van het leven’.

Een uitspraak die haar op het lijf was geschreven en waarvan ze wilde dat wij dat gewoon blijven doen. Fysiek is mama er dan wel niet meer, maar pas als ze uit ons hart, uit onze gedachten zou zijn, is ze echt verdwenen. En dat hoeft natuurlijk niet, ze kan ‘gewoon’ onderdeel van ons gezin blijven uitmaken, alleen nu in een iets andere rol. En volgens mij vervult ze die met verve 🙂

Maar ja, mooie woorden en goede bedoelingen allemaal, uiteindelijk ben ik nu toch weduwnaar, tegen wil en dank. Een woord waar ikzelf weinig mee kan. Eerder zou ik zeggen “onvrijwillig gescheiden” of “ongewenst geamputeerd”. Deze woorden drukken beter uit hoe ik me voel. Als je twintig jaar lief en leed met elkaar gedeeld hebt, raak je echt een stuk van jezelf kwijt als je partner overlijdt.

Droomland

In een relatie raak je nu eenmaal in de loop der jaren compleet vervlochten met elkaar. Je neemt aardig wat dingen van elkaar over en hebt op een gegeven moment een eigen manier van omgaan met alles. Iedere relatie is in die zin uniek. Nu Ellen er niet meer is, valt me dat des te meer op.

In de eerste dagen werd me bijvoorbeeld direct mijn nieuwe verantwoordelijkheid duidelijk. Nadat de kinderen wat vroegen en ik voor hen de keuze had gemaakt, realiseerde ik me dat iedere keus die ik nu voor hen maak, ook het directe antwoord is. Ellen en ik waren zo gewend om keuzes met elkaar te overleggen, dat je deze verantwoordelijkheid samen deelde. Er was altijd een ‘achterwacht’, ofwel ‘gedeelde smart was halve smart’.

Ze kunnen nu alleen met mij in discussie over alles wat ze niet zint, hellup!! Tsja, en dan te bedenken dat de puberteit voor deze 2 meiden nog moet aanbreken. Volgens mij kan ik mijn borst nat maken bij het maken van keuzes. Misschien moet ik maar een online steunpunt oprichten voor alleenstaande vaders met aanstaand-puberende dochters 🙂

Eternity

Ach, we zien wel weer, als er iets is wat mij de motivatie geeft om door te gaan is het wel deze 2 meiden. Dat heb ik Ellen ook beloofd en anders zou ik ook niet kunnen handelen. Zij moeten hun leven nog gaan inrichten en hebben daarbij alle steun van mij nodig. Ik zou geen knip voor de neus waard zijn als ik niet het juiste voorbeeld zou geven. Dus ondanks al het verdriet, hoofd omhoog en ervoor gaan met z’n drietjes!! Maar het valt niet mee……

Ja en wat een invloed heeft mama toch nog steeds. Haar woorden en opvattingen zijn nog steeds duidelijk aanwezig, zeker op de momenten dat het goed uitkomt. Neem nu afgelopen zondag. Met z’n drietjes naar de binnenstad om te winkelen. Ziet de jongste wat moois, alleen iets te duur. Krijg je als opmerking: “ja papa, je weet wat mama zei, geniet van het leven, dus koop het maar gewoon voor me!!” Lekker hè, zo’n bijdehand 🙂

Deze blog heeft voor mij ook tot doel om me te dwingen weer wat tijd aan mezelf te besteden. Je wilt namelijk niet weten hoeveel er nog geregeld moet worden aan administratieve rompslomp. Wat dat betreft zit ik nog volledig in de regelmodus. Want oh, wat een papiertjesland is Nederland toch, daar ga ik nog wel eens een aparte blog aan wijden.

Maar om de eventuele klap te verzachten die misschien komt als de rust is wedergekeerd, probeer ik langzamerhand een aantal hobby’s weer op te pakken. Langzaamaan participeren in de almaar voortgaande samenleving. Ellen zou niet anders willen. Ook ik zal uiteindelijk verder moeten. Wat dat betreft zijn de kinderen een stuk soepeler in het omgaan met deze nieuwe situatie.

Enjoy the day

Met enorme dank overigens aan de begrafenisonderneemster. Wat heeft zij een belangrijke rol gespeeld in het accepteren van de dood van Ellen door de kinderen. Vanaf het eerste moment is zij daar samen met de kinderen mee bezig geweest. Ellen wilde heel bewust deze dame en mij is ook wel duidelijk geworden waarom!!

Patty Duijn zorgde er namelijk voor dat de kinderen op een ongedwongen manier kennis maakten met het begrip dood. Ze luisterde naar ze, liet ze meebeslissen over de kaart, had voor ieder van de meiden een kistje klaarliggen om dingen van/over Ellen in te bewaren en nog veel meer. Op deze manier nam ze de kinderen bij de hand in de eerste fase.

Ook het moment dat we met z’n drietjes mama voor het eerst terugzagen, maakte ze zeer laagdrempelig. Ze had make-up bij zich en de meiden mochten met mama aan de gang als ze wilden. Ze liet zien dat de dood niet fijn is, maar ook niet iets om je voor te verstoppen. De dagen daarna hebben de kinderen zo geweldig mooi met Ellen kunnen en durven omgaan. Ze hebben de kist beschilderd, voorzien van teksten, aaiden haar en waren echt met mama bezig.

Op een gegeven moment werd Sara zelfs zo vrijpostig dat ze ging  kijken hoe ver de vingers van Ellen konden buigen. Nou, ik kan u vertellen, aardig ver, zelfs Sara viel dat reuze mee 🙂 Dat was overigens wel een moment, waarbij mijn grenzen ook wel enigszins bereikt werden. Ik heb de lieve schat gecomplimenteerd met deze test, maar ook gevraagd dat maar niet nog een keer te doen….

The beauty of small things

Patty, nogmaals mijn enorme dank voor hoe je ons begeleidt. Je kunt het kennis maken met de dood nu eenmaal maar één keer in je leven ervaren en zoals jij de kinderen hierin begeleid hebt, in één woord, geweldig!!!! Daar ben ik je zo dankbaar voor, dat is in woorden niet uit te drukken. Het mag dan je werk zijn, maar zo heb ik het niet ervaren, volgens mij is dit vak je roeping!!!!

Nou lieve mensen, genoeg complimentjes uitgedeeld, het is tijd om deze eerste blog van mijn nieuwe leven als alleenstaande man te beëindigen. De kop is eraf, het viel niet mee, maar eerlijk is eerlijk, het voelt heerlijk om eventjes van me af te kunnen schrijven. Dank voor jullie moeite om de blog te lezen en tot de volgende blog.

Groetjes, René

---

“Geniet van het leven”

---

---