Onmacht

At Hodson Street – Only memories left ©2019

25-01-1968 —- 27-02-2019

Onmacht

Ik hoor je roepen, ik hoor je schreeuwen, ik hoor je smeken elk moment van de dag. Het maakt mijn gevoel van onmacht steeds groter.

Niets dat ik voor je kan doen. Ja, je pijn verlichten, je troosten, een beschermend woord. Maar redden kan ik je niet.

Het grote onvermijdelijke.

Al was ik de machtigste man op aarde, de rijkste van het heelal, maar redden kon ik je niet. En dat doet pijn, ongelooflijk veel pijn. Een werkelijkheid zo groot, dat het praktisch niet te bevatten is.

Wat is nu het leven waard, als het zo moet eindigen? Wat vrees ik nu het meest, de dood of het doodgaan. Het eerste is voor een ieder van ons onvermijdelijk, maar de manier waarop is van zo’n groot belang.

Ik mag niet klagen, want uiteindelijk ben ik degene die verder mag, maar ach, wat doet onmacht een pijn. Ik sta erbij en kijk ernaar, letterlijk.

Wat een bewondering heb ik voor jouw strijd. Zoveel tegenslag en toch er steeds weer voor gegaan, ongelooflijk. Maar toch…..

Was er dan echt geen wonder mogelijk? Als ik nu alles wat ik bezit, had verkocht, als ik mijn leven volledig in dienst van de medemens had gegeven.

Ik noem maar iets, maar dat is nu juist die onmacht. Het helpt allemaal geen ene sikkepit.

Mens, ik kan me er geen voorstelling van maken, maar ik zal toch echt moeten accepteren dat ik nu zonder jou verder moet.

Alles wat zo vanzelfsprekend was, zal een herinnering worden. Maar wees gerust, herinneringen in overvloed, vergeten zal ik je nooit.

Wij twee, onlosmakelijk één.

7 maart 2019