De tijd vervloeit

Na zonsondergang aan de Noordzee

---

De tijd vervloeit. Uren worden dagen en dagen worden weken. In deze bizarre periode in onze relatie wordt het begrip tijd langzaamaan van nieuwe dimensies voorzien. Waar voorheen ons gezinsritme min of meer door het ritme van de kinderen werd bepaald, is er op dit moment een tweede ritme dat zich “vrolijk” een weg baant door ons leven, namelijk het ritme van het leven.

Het begrip tijd wordt hierdoor in ene anders beleden door ons volwassenen. Alles lijkt te vervloeien hierdoor, zelfs herinneringen. Niets staat vast, alles kan in ene weer anders zijn. Totale overgave, zonder dat word je gek. Wat vandaag gebeurt, lijkt morgen alweer een eeuwigheid geleden.

De oude Droste fabriek

De tijd is voor ons niet meer een vast gedefinieerd begrip, maar eigenlijk een soort van dun lijntje naar het werkelijke leven. Door op de klok te kijken, weet je welke dag het is, en hoe laat het is, maar echt binnenkomen doet het niet meer bij ons.

Voor de buitenstaander kan door middel van de tijd iets een plaats in het geheel gegeven worden, komen de kinderen op tijd op school en komen wij nog braaf op tijd voor alle afspraken. Maar daar houdt het voor ons ook mee op. Iedere dag is maar weer mooi een extra dag, daarna zien we wel weer verder.

Regelmatig raken de twee tijdslijnen, de twee ritmes verward. Of je wilt of niet, het leven gaat gewoon verder voor iedereen. Zeker in een gezin met twee jonge kinderen. Hun tijd verloopt gewoon volgens de gangbare regels. Opstaan, naar school, vriendinnetjes, huiswerk enz. enz….. Soms wel eens verwarrend hierdoor, maar tegelijkertijd ook een welkome afleiding.

Het leidt ook regelmatig tot bizarre taferelen. Bijvoorbeeld dat je op het ene moment met je partner op de dagbehandeling oncologie bent waar mensen vechten voor hun bestaan, om een uurtje later thuis met je dochter te kissebissen over iets futiels. Hetzelfde geldt voor de verjaardagen van beide dochters.

De Waag

Ze zijn allebei in deze periode jarig en dat moet logischerwijs natuurlijk gevierd worden volgens hun tijdslijn, met zoveel mogelijk mensen en zoveel mogelijk cadeautjes. Onze tijdslijn, ons ritme daarentegen begeeft zich tussen hoop en vrees. Redden we de volgende chemokuur, wordt een bepaalde ontsteking niet erger, hoe verloopt deze dag. Tja, het begrip tijd heeft meerdere gezichten op dit moment.

Hoe zou dat eigenlijk zijn, leven zonder tijd?! Natuurlijk, ik begrijp best dat de huidige maatschappij niet meer zonder kan en dat alles in de soep zou draaien. Maar gewoon eens, puur hypothetisch gesteld, stel je voor dat de mens weer op zijn intuïtie zou gaan leven.

Gravestenenbrug

Naar bed wanneer je moe bent, eten wanneer je honger hebt. Het zou het leven in ieder geval een stuk minder stressvol maken. Afspraken maken is er niet bij, ergens op tijd of te laat komen bestaat niet meer. Dus waarom zou je je nog haasten. Heeft toch best wel wat, vindt u niet?!

Gesproken over de vervloeiende herinneringen overigens, wil ik er toch een paar van de afgelopen tijd niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Ze vormen lichtpuntjes in het duister op dit moment. Zo heeft een goede vriendin van ons, Carla, mee gezwommen tijdens het evenement “Swim to fight cancer-Haarlem”. Een sponsortocht waarvan de opbrengst bedoeld is voor wetenschappelijk kankeronderzoek en preventie.

Deze sponsortocht leverde zowat een half miljoen euro op, en dat alleen nog maar in Haarlem!!!! Bewondering en respect voor de deelnemers die zich geheel ten bate van dit evenement in het Spaarne hebben begeven om daar hun afstanden te zwemmen. Nogmaals een diepe buiging en den hoed eerbiedig af!!!!

Een ander geweldig lichtpuntje de afgelopen periode was een boottochtje door Haarlem. Na een opmerking van mijn partner dat ze dat graag nog eens zou willen, sprongen direct Agnes en Sander op om het te regelen. Binnen een dag zaten we met ons gezin in een bootje om Haarlem vanaf het water te bewonderen.

Molen de Adriaan, met op de achtergrond de Grote of St. Bavokerk

En wat was dat geweldig, even iets leuks met z’n viertjes, eventjes weg van alle ellende. Wat een avond, het was prachtig weer, bijna windstil, eten en drankje aan boord en geweldige mensen om ons heen, onvergetelijk!!!! Nogmaals onze enorme dank aan Sander en Agnes, want wat konden we zo’n avond even gebruiken, perfect getimed.

Tja, u begrijpt al, van deze avond komen ook de meeste foto’s in deze blog, wat een uitgelezen omstandigheden waren het om foto’s te schieten. Wat is Haarlem toch mooi, en wat leuk om dat eens vanuit een ander perspectief te mogen aanschouwen. Voor de kinderen werd het ook een onvergetelijke avond, want ze mochten om beurten zelf de boot besturen. Wat wil je nog meer, niet alleen varen, maar ook nog eens de kapitein mogen zijn!!

Ellen, ja, wat moet ik daar nog over vertellen, die heeft alleen maar genoten, genoten en genoten van deze avond. Heerlijk om te zien en een enorme positieve oppepper. En om het dan nog maar eens te hebben over ons besef van tijd en ritme op dit moment, de dag daarna zaten we alweer om acht uur ‘s ochtends in het AVL….. Maar dit keer wel met een fijne avond om tijdens het wachten op terug te kijken.

Zo, en nu gaan we op naar de verjaardag van onze oudste dochter. Chemo of niet, de verjaardag gaat door. Alles gaat door, alleen bekijken wij als volwassenen de huidige gebeurtenissen vanuit een andersoortig gekleurde bril. Toch proberen we er extra van te genieten en de kinderen een geweldige verjaardag te geven. Het leven gaat door, het wacht op niets en niemand…..

Tot de volgende blog.

Groetjes, René

“When the night falls, nightlife….”

---

---