At Hodson Street is the collective name for all my creative expressions. Keywords in my creative projects are the words hope, inspiration and positivity.
Deze blog beginnen we maar eens met goed nieuws. Afgelopen week bleek na controle dat alles bij mijn partner er goed uitzag. Geen afwijkingen te zien en alles rustig. Dat is toch wel fijn nieuws, nu zo’n jaar na dato. Ook al hebben ze alles wat niet goed was, weg kunnen halen, bij kanker ben je toch altijd bang dat het weer terugkeert.
Dat is gelukkig niet aan de orde. Laten we het ook maar lekker zo houden, één keer die ellende is al één keer teveel. Daarom de gekozen song “Two souls, one mind”, vond ik toch zeker op zijn plaats hier. Ik ben trots op je, partner!! Terecht, 2 zielen, één gedachte 🙂
Dan het overige nieuws van afgelopen week. Help, mijn dochter groeit!! Een maand geleden kocht ik samen met mijn oudste dochter nieuwe broeken. Hard nodig, want uit de vorige broeken was ze gegroeid. Komt dochterlief van de week ‘s ochtends beneden met de mededeling dat de nieuwe broeken ook te kort waren!! In eerste instantie dacht ik dat ze een geintje maakte of dat misschien de desbetreffende broek verkeerd gewassen was.
Maar nee hoor, niets van dat al. Na haar langs onze gezins-meetlat te hebben gezet, bleek toch echt dat dochterlief alweer 2 cm. gegroeid was. U moet weten, in de gang hebben we sinds de geboorte van onze oudste dochter streepjes op de muur gezet met lengtes en desbetreffende datums van onze dochters. Leuk om af en toe naar te kijken met elkaar.
Ook regelmatig enigszins weemoedig, want o wat gaat het hard. Iedereen zegt het, maar als je het zelf ervaart, geloof je pas werkelijk dat het ook zo is. De oudste dame heeft intussen een introductiemiddag op haar nieuwe school gehad. Het kamp van groep 8 zit er al op en nu is ze flink aan het oefenen voor de eindmusical. Zakdoekjes klaar, brullen maar 🙂
Ach ja, maar zo gaat het nu eenmaal. Ooit vertelde een oudere man me op een mooie, beeldende wijze het levensproces tussen kind en ouder. Leg beide handen maar eens op elkaar. Als je de linkerhand als ouders beschouwt en de rechter als het kind, zal eerst de linkerhand bovenop de rechterhand liggen. Het kind is nog onwetend en de ouder verzorgt het kind.
Naarmate de jaren vorderen zal de rechterhand zich steeds meer omhoog bewegen totdat beide handen allebei verticaal staan. De fase waarin het kind volwassen is geworden en er, normaal gesproken, een geestelijk en fysiek evenwicht tussen kind en ouder is. De ouder neemt het kind serieus en het kind is zelfstandig.
Naarmate de tijd verstrijkt zal de rechterhand steeds meer bovenop de linkerhand komen te liggen. Nu zijn de ouders de “onderliggende” partij en uiteindelijk kan het zelfs zover komen dat de rechterhand geheel bovenop de linkerhand ligt. Het kind verzorgt de ouders. Het is natuurlijk te hopen dat het nooit zover zal komen, maar daar heb je absoluut geen zekerheid in. Daarvoor heb ik al teveel mensen in mijn leven meegemaakt, die op oudere leeftijd helaas volledig afhankelijk werden.
Ik heb dit voorbeeld altijd onthouden. Het is simpel, maar zeer duidelijk. Afhankelijk van het verloop van de ouderdom zal het evenwicht zich instellen. Daarom is bijvoorbeeld dementie zo’n akelig gebeuren. Om een persoon zo achteruit te zien gaan, dat het in het meest extreme geval gewoon weer een foetushouding aanneemt. Terug naar de oorsprong, maar niet echt gewenst, zowel voor kind als ouder niet.
Nou, snel een ander onderwerp, want deze blog moet wel positief blijven. Van de week zat ik een tijdje bij het Vogelmeer op een bankje. Hoog op een helling met allemaal zwaluwen om me heen. Op de steile helling onder me zaten hun nesten en het was een drukte van jewelste. wat een magnifiek gezicht. Vliegend aan alle kanten van me, boven me, onder me, rakelings langs het hoofd, geweldig.
Wat een snelheid en wendbaarheid hebben deze vogels. Vol bewondering sloeg ik het gade. Ik heb een poging gedaan het vast te leggen op foto, maar dat was haast onbegonnen werk. Uiteindelijk heb ik de camera maar neergelegd en gewoon heerlijk genoten van de capriolen die ze uithaalden in de lucht. Het deed me denken aan de libellen waar ik het in één van mijn vorige blogs “Alleen is zo heerlijk alleen” over had.
Ook deze insecten zijn ongelooflijke luchtacrobaten. Vooral het paringsritueel is fascinerend om te zien. Een niet al te zachtzinnig proces overigens, waarbij het vrouwtje door een mannetje wordt gegrepen, door met zijn achterlijfsaanhangselen het vrouwtje beet te pakken achter de kop. Dit gebeurt vaak al in de lucht, waardoor ze als een soort tandem verder vliegen. Het vrouwtje achter het mannetje.
Vervolgens ontstaat de kenmerkende hartvorm, het paringsrad, waarna de uitwisseling van sperma plaatsvindt. Echter niet voordat het mannetje het sperma van een eventueel vorig mannetje uit het lichaam van het vrouwtje heeft gehaald, met behulp van een speciaal borstelvormig orgaantje.
Ondanks deze ‘reiniging’ kan een vrouwtje een deel van het sperma van een vorig mannetje achterhouden en dus bepalen welk mannetje haar eitjes bevrucht!! Na de bevruchting worden de bevruchte eitjes afgezet op geschikte plaatsen in of vlakbij het water. Zo, deze informatie wilde ik u toch even niet onthouden, met dank aan de site “De vlinderstichting“.
En wij mensen maar denken dat ons seksleven zo spannend en fascinerend is 🙂 Stelt natuurlijk geen moer voor vergeleken bij deze topatleten. Vrouwtje ligt, mannetje kruipt er even op en klaar is ie alweer. Oh, oh, wat een dappere daad. En dan mag het vrouwtje ook nog niet eens bepalen of ze misschien wel het zaad van een ander mannetje wil gebruiken, de buurman of zo. Nee, dan staat manlief direct op zijn achterste poten en is in zijn eer aangetast. Hoezo emancipatie van de vrouw?!
Nou, dat zijn nou van die gedachten die door me heen schieten als ik geboeid, als een ware voyeurist, naar het seksleven van de libellen zit te kijken. Ik bedoel maar, hoezo is de natuur saai, je verveelt je geen seconde!! Ach, wat een rare blog wordt dit toch, vergeef me. Af en toe moet ik even van het padje dwalen. Om deze blog dan maar in stijl te eindigen, nog even iets geheel anders.
Op muziekgebied is het enigszins stil op dit moment. Niet dat er geen inspiratie is, integendeel, alleen is het begrip ‘tijd’ nogal schaars aanwezig bij ons. De ideeën stromen bij mij uit alle poriën, alleen zit Chantal momenteel in een grote verbouwing. Haar huis wordt zo’n beetje tot stadsvilla verbouwd door manlief. Eerlijk is eerlijk, het wordt prachtig, absoluut geen gevalletje “Help, mijn man is klusser”. Maar ja, dat kost natuurlijk behoorlijk wat tijd en dan ook nog eens met 3 kinderen om je heen en een drukke baan. Ik geef het je te doen.
Natuurlijk zou ik de nummers wel kunnen inzingen, dat begrijpt u, maar op advies van iedereen om me heen, heb ik besloten daar vanaf te zien. Ik heb eerlijk gezegd geen idee waarom het niet van ze mag, maar het schijnt dat het slecht voor de gezondheid is en psychische schade kan veroorzaken bij mensen als ik zing.
Dus bij deze, nog even geduld, nog wat klusjes en een zomervakantie van school, en dan gaan we er weer vol tegenaan. Ik op de gitaar en Chantal als geweldige zangeres, gewoon zoals het hoort. We hebben de eerste aanmeldingen voor optredens de deur uitgedaan, dus echt waar, na de vakantie gaan we weer vol goede moed en vol enthousiasme werken aan onze muzikale carrière.
Tot die tijd zult u het alleen met deze blog moeten doen. Hierin zal ik overigens regelmatig nummers plaatsen die reeds zijn opgenomen. Dus helemaal muziekloos zult u de komende periode niet hoeven door te komen. Zo, dat was hem voor deze week, een lekkere rommelblog. Veel plezier en succes met alles de komende week en tot de volgende blog!!
Liefdesdans der libellen
One thought on “Deze week de afgelopen week”