De wereld is mijn vriend

---

Pas geleden, tijdens een etentje met een paar goede vrienden, kwam het gesprek op vriendschap en het hebben van vrienden. Nu, als er iets is waarin mijn partner en ik verschillen, is het wel dit laatste.

Daar waar partnerlief het onderhouden van vriendschappen en sociale contacten bijkans heeft verheven tot een hogere kunst, word ik regelmatig beschouwd als een einzelgänger.

Ik heb wel vrienden, maar ben erg slecht in het onderhouden hiervan. Niet omdat ik dat niet wil, nee, gewoon omdat dat niet in mijn karakter ligt. Ik vergeet het, sta er niet bij stil en, misschien nog wel het meest belangrijk/erg, vind het ook geen prioriteit hebben.

Ik beschouw de mens in zijn algemeenheid als vriend, waar ook ter wereld. Me dunkt, hoezo geen vrienden 🙂 Prompt werd mij uitgelegd dat dat een simpele uitweg was, een makkelijke oplossing.

Vrienden zijn belangrijk en in goede vriendschap moet je investeren. Daar zou mijn probleem liggen en daarom vertoon ik ‘vluchtgedrag’. Awel, zo ervaar ik het zelf niet. Meer en meer ben ik gedurende de jaren tot de conclusie gekomen dat mijn ideeën betreffende vriendschap cq. vrienden me louter blijdschap en verdieping van/in het leven hebben gebracht.

Niets zo mooi als binnen een paar tellen met een volstrekt onbekende te komen tot boeiende gesprekken. Vertrouw je intuïtie, ga af op je gevoel. Mijn filosofie luidt altijd: “toon ook je zwakke kanten, dat is juist je kracht”.

En natuurlijk is deze stelling ook wel eens flink ontkracht en is mijn openheid gebruikt om er zelf sterker uit te komen. Maar zegt dat nu iets over mij of over de persoon tegenover me op dat moment?! Vaak hebben dat soort types bijzonder weinig zelfvertrouwen en is dit de enige manier om zich te kunnen profileren.

Maar, eerlijk gezegd, kan ik dit soort momenten, waarop mijn intuïtie blijkbaar even vrijaf had, op één hand tellen. Meestal ontstaan er leuke gesprekken die, voor mijn gevoel, regelmatig een stuk dieper en intenser zijn dan ik met de meeste vaste vrienden zou hebben.

Vooral boeiend is altijd de verrassing van het moment. Waar gaat het gesprek heen, waar leidt het naartoe? Doordat je niets van elkaar weet, kun je tot verrassende inzichten komen. Neem nu afgelopen week, terwijl ik een poging deed tot fotograferen te komen in de duinen.

Binnen een paar minuten had ik een gesprek met een man over de schoonheid van het natuurgebied. Waarna het gesprek zich al gauw ontspon tot een diepere discussie over de noodzaak je kinderen bij te brengen dat het leven niet alleen uit materialisme en geld bestaat, maar dat creativiteit en het ontwikkelen hiervan, net zo belangrijk is.

Zonder deze dimensie in je leven, mis je een hoop. Er zijn dingen die moeten, maar bij een hoop andere keuzes in het leven kun je gerust je hart volgen. Beter iets geprobeerd en misschien niet geheel gelukt, dan altijd met het gevoel te blijven zitten van “had ik maar….”. Hoe ‘stuur’ je je kinderen in zo’n proces, zonder ze te pushen. Dat was natuurlijk, als vaders zijnde, ons dilemma.

Kijk, en daar houd ik nu van. Dit soort gesprekken vind ik net zo waardevol als gesprekken met mensen uit de vaste vriendengroep. Sowieso,  hoe vaak vermijd je bepaalde onderwerpen bij bekenden niet, omdat je toch al weet hoe zij over die dingen denken.

Wie heeft er geen vrienden waarover je op bepaalde punten al je mening gevormd hebt. Kom op, wees eerlijk, naarmate je mensen langer kent, worden dit soort punten toch steeds scherper en duidelijker afgebakend?!

Je bespreekt niet met iedereen hetzelfde, bij de ene vriend praat je sneller over onderwerp X en bij de volgende over onderwerp Y. Dat geeft ook niet, net zo belangrijk, maar nogmaals, ik persoonlijk hou erg graag van, voor mij, vernieuwende ideeën en inzichten.

Oke, verder met ons duinavontuur. Na een uurtje wandelen stond ik even van het uitzicht te genieten boven op een uitkijkpunt. Er kwam een oudere heer tegelijkertijd aangewandeld, die begon over de schoonheid van wolken.

Hij had ooit besloten zelf wolkenluchten te gaan schilderen, iets wat hem niet zo moeilijk leek, totdat hij ermee begon. Oei, dat was helemaal nog niet zo eenvoudig!! Wolken lijken over het algemeen redelijk hetzelfde, totdat je je erin gaat verdiepen.

Dan blijkt ineens dat er enorm veel variaties zijn te bespeuren in wolkenpartijen, die ook nog eens elk moment van de dag kunnen veranderen van vorm, grootte en kleur. Geen wolk hetzelfde, geen wolk een uur lang hetzelfde. Respect voor de oude meesters dus, die geweldig mooi de wolkenluchten konden ‘vangen’ met hun penseel.

Zodoende kwam het gesprek op tijden en inzichten. Iedere tijd heeft weer zijn eigen inzichten (en dikwijls zijn die lang niet zo vernieuwend als op het eerste gezicht lijkt). De man verbaasde zich over de inmenging van de mens in het duinlandschap.

Als voorbeeld: ooit gaf onze welbekende Jac. P. Thijsse het advies groepjes Corsicaanse dennen op de duintoppen te planten om verstuiving tegen te gaan. Tegenwoordig is het beleid er juist weer op gericht, verstuiving plaats te laten vinden.

Hetzelfde geldt voor het beleid om zich als mens te bemoeien met het wildbeheer. Eerst bepaalde dieren alle ruimte geven zich te verspreiden en te vermenigvuldigen, om ze vervolgens weer af te schieten.

Hoe verstandig is het om als mens zijnde te morrelen aan de evenwichten in de natuur. Menselijk handelen leidt vaak tot, weliswaar onbedoelde, maar desalniettemin verrassende en onvoorziene bijeffecten. Laat de natuur toch zijn eigen gang gaan en probeer het niet steeds naar eigen inzichten te modelleren.

De man gaf zo een fraai voorbeeld van de sinusbeweging van het leven. Steeds opnieuw, na verloop van een aantal jaren, komen bepaalde ideeën weer naar boven en verdwijnen de op dat moment heersende gedachten voor enige tijd naar de achtergrond. Wachtend tot het hun tijd is, om weer ‘modern’ te worden.

Het is net als met kleding, als je maar lang genoeg je oude kleding draagt, komt deze vanzelf weer in de mode!! Natuurlijk, eens in de zoveel tijd is er werkelijk iets vernieuwends, maar lang niet zo vaak als wij graag willen geloven 🙂

Zo ging het gesprek nog een tijdje geanimeerd verder, totdat ik de stand van de zon in de gaten kreeg. Met lichte spijt moest ik een einde aan het gesprek maken, om in ieder geval nog even te kunnen werken aan het werkelijke doel van het duinbezoek, het fotograferen.

Op deze wijze verlopen veel van mijn wandelingen. Heerlijk vind ik dat. Tijdens het wandelen stof genoeg dus om over na te denken. Ik kan nog ontzettend veel meer anekdotes vertellen over dit soort ontmoetingen, maar daar gaat het nu niet om. Graag wilde ik laten zien, hoe ik vriendschap, sociaal leven ervaar.

Voor mij werkt dit het beste. Een mix van een paar vaste vrienden, aangevuld met een ieder uit de wereld die maar op mijn pad komt. Ieder moet het op zijn eigen manier doen, toch?!

Daarom zie ik deze zelf gekozen manier van leven absoluut niet als een eenzaam leven, maar als een zelf gecreëerde mogelijkheid om als mens te groeien, zowel in geest als persoonlijkheid.

Tot zover voor vandaag!! Deze einzelgänger wil namelijk nog even vermelden dat hij op zondag 11 maart 2018 uit zijn zelfverkozen ‘eenzaamheid’ treedt om zich aan de buitenwereld te tonen :-). Alle gekheid op een stokje, in het hieronder geplaatste promotiefilmpje wordt verteld wat er op 11 maart plaatsvindt!!

In het kort, een semi-akoestisch optreden van At Hodson Street met drie sets van ieder een half uur. Aanvang van iedere set is: 13.30 uur, 15.00 uur en 16.30 uur. Plaats van activiteit is de huiskamer van Spaarnhovenstraat 33 te Haarlem.

Het is in het kader van “Gluren bij de Buren 2018” en de toegang is gratis. Wel geldt natuurlijk, vol is vol!! Chantal, ik en natuurlijk de bewoners van de Spaarnhovenstraat 33 zouden het geweldig leuk vinden, jullie allemaal te kunnen verwelkomen deze dag!!!! Dus wie weet, tot 11 maart!!!!

Groetjes, René

---

At Hodson Street tijdens “Gluren bij de Buren 2018”

---

---