“At Hodson Street – Where is our concern”
Het nummer “Where is our concern”, is aan de eettafel opgenomen met een simpel microfoontje, tijdens een repetitie. Meer ‘naked/unplugged’ kun je als muzikant niet gaan. Geen versterking, niets van dat al, alleen gitaar en zang. Simpel één take, en dat is het. Maar dat vonden we juist prima passen bij dit nummer. Emotie en bezieling, daar gaat het nu om, niet of het perfect van kwaliteit is.
De natuur
Telkens, iedere keer weer, als jij me vol liefde en genegenheid, zonder enig vooroordeel, omarmt en aan de boezem drukt, voel ik de intense liefde. Nog steeds, na al die jaren, ervaar ik datzelfde heftige gevoel.
Houden van…., houden van je schoonheid, je kleuren, je geuren, het geluid, ja, gewoon een totale overgave. Glimlachend en gelukkig ervaar ik dit al.
Geen dag hetzelfde, altijd weer net iets anders, verras je me keer op keer. Wat ben je toch mooi en wat breng je me toch veel geluk en plezier.
Zittend op een bankje, met alleen maar jou om me heen, de wind die mijn haren beroert en het vrolijke vogelgekwetter, laat ik mijn gedachten gaan.
Jij toont, ik geniet, wij samen in volstrekte harmonie.
Alleen voel ik me dit keer bezwaard. Juist door jou besef ik hoe kwetsbaar deze harmonie is, maar tegelijkertijd hierdoor zo sterk en dierbaar. Juist door jou besef ik wat voor een rol ik hierin speel en zo sterk als je bent, tegen de vernietigende, destructieve krachten van de mens kan niets op.
Zo ironisch, zonder jou zouden wij niet kunnen leven, geen zuurstof hebben om te kunnen ademen. Tegelijkertijd zijn wij, met ons doen en laten, jouw grootste bedreiging. Wanneer beseft de mens toch eens dat hij leeft bij de gratie van jou en niet andersom. Zonder jouw gastvrijheid hadden wij hier niet kunnen bestaan.
En wat doen wij, de mensheid, als dank, we wonen je volledig uit. Belasten je, vervuilen je, verkwisten je grondstoffen en wat al niet meer. Gelukkig zijn er meer en meer mensen gekomen die hetzelfde zijn gaan beseffen als ik.
Het is tijd om onze dankbaarheid te tonen. Eindelijk eens een passend gebaar richting jouw, onafgebroken, nimmer versagende genegenheid. Respect en waardering geven en het kwetsbare evenwicht proberen te herstellen.
Jij hebt alleen maar gegeven, wij hebben alleen maar genomen. Dat kan zo niet langer. Zonder jou zijn we niets, bestaan we niet eens. Er is geen alternatief of plan B . Nu en niet straks. Geen uitstel meer mogelijk. Juist nu, in deze hysterische tijd, is het absoluut nodig dat de welwillende mens zich gaat verroeren. De eerste tekenen zijn er gelukkig.
In feite is deze blog een vervolg op de blog “Vrijheid en onontkoombaarheid“. Namelijk in de zin dat het hieronder beschrevene, helaas, een prima voorbeeld is van de derde wet van Newton, actie = – reactie.
De massa in Amerika heeft door middel van stemgedrag iets in beweging gezet, wat nauwelijks meer af te remmen valt. Waarschijnlijk niet eens zo bedoeld, meer een tegenstem tegen het huidige politieke klimaat, maar wel één met verstrekkende gevolgen.
Eenmaal in het zadel geholpen door deze massa, zich omringend met gelijkgestemde soortgenoten, (dus bijna zonder enige tegenspraak), onstuitbaar in zijn dadendrang. Overtuigd van het eigen gelijk, handelend voor eigen belangen.
“Ach, zo’n vaart zal het toch niet lopen”, was de gedachte in het begin, en nu, enige tijd later, heeft het grootste gedeelte van de stemmers spijt als haren op het hoofd. Het loopt namelijk dus wel zo’n vaart.
Hoe is het toch in godsnaam mogelijk dat een, bijna 71-jarige man, eigenhandig een, nota bene door het land zelf ondertekend, akkoord opzegt. Het “klimaatakkoord van Parijs“, opgezegd door één van de grootste, zowel in het verleden als heden ten dage, vervuilers op aarde.
Een bijna 71-jarige Amerikaanse president, Donald Trump, die op deze manier ver over zijn graf heen regeert en een belachelijk stempel drukt op de komende generaties. Wil opnieuw gaan onderhandelen over, voor hemzelf, minder pijnlijke voorwaarden.
Dat klinkt toch net zo als een jongetje die iedereen slaat, maar zodra hijzelf een tikje moet incasseren, roept dat slaan niet eerlijk is en pijn doet.
Kom op, stilzwijgende meerderheid van welwillende mensen, stop de kop niet langer in het zand en begrijp dat dit compleet de verkeerde kant opgaat. Het is niet ‘America first’, zoals deze oude, narcistische man ons wil doen geloven, het is niet ieder voor zich.
Hebben eeuwen van ontwikkeling en beschaving ons juist niet geleerd dat we het met z’n allen moeten doen. Het creëren van een succesvol harmoniemodel tussen de mensheid en de natuur is essentieel voor het voortbestaan van onze soort, de mens. Soms zul je daarbij inderdaad pijnlijke concessies moeten doen, maar wat is het alternatief?
We mogen allang ontzettend dankbaar zijn dat de natuur het zolang met ons heeft volgehouden. Laten we de blik naar de toekomst gericht houden en niet een stap terug in het verleden zetten. Samenwerken in plaats van ieder voor zich, natuur boven economie, welvaart maar niet ten koste van elke prijs, kortom harmonie!!
Ook al heeft zo’n machtig leider andere ideeën, je kunt in ieder geval bij jezelf beginnen om een ander ‘beleid’ te voeren. Gelukkig zijn de eerste eigen initiatieven reeds zichtbaar. Zoals de samenwerking tussen de staat Californië en China op klimaatgebied. Een hoopvol signaal dat ook binnen Amerika, staten een eigen koers gaan varen.
Ze tonen zich ervan bewust te zijn wat de gevaren zijn van het opzeggen van het klimaatakkoord en het ontkennen van de desastreuze gevolgen van het handelen van de mens op het klimaat.
Ze laten zien dat ze beseffen dat er soms dingen zijn die geen andere keuze laten dan direct reageren en handelen, ongeacht wat de ‘baas’ denkt. Nogmaals, er is geen plan B, geen alternatief. Zonder de natuur, geen mens.
“Where is our concern”; ik blijf hoopvol, het is nog niet te laat!!!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de mailinglijst en mis niets meer!!!!
Mooie zang en gitaarspel. Gevoelig en weemoed.
indrukwekkend, raakt en schop
Mooi puur,raak snarende teksten!