Een kwartier had ze voor me!

Een kwartier had ze voor me, daar moest ik het mee doen. De nacht ervoor had ik tot 2 uur tevergeefs op haar gewacht. Uiteindelijk ben ik maar in slaap gevallen. De dag erna moest ik tot 3 uur in de middag wachten, maar toen was het dan zo ver.

Eindelijk kon ik haar weer in mijn armen sluiten. Een week vol spanning en onzekerheid viel als een blok van me af. Nu zou alles weer normaal worden. Ze was weer bij me.

Maar al snel werd me duidelijk dat ze slechts een kwartier voor me over had. Een kwartier, na een week zonder haar! Mensen, wees eens eerlijk, is dat nu ware liefde?!

Een week elkaar niet zien en dan na een kwartier de deur uit gaan met een ander. Pfff, ik heb het zwaar. Vandaar dat ik mijn hart even bij u moet luchten. Is dit moderne liefde soms, loop ik hopeloos achter op dat vlak?!

Vertel het me alsjeblieft, misschien zijn mijn verwachtingen wel te hoog gespannen. Misschien verstik ik haar wel met mijn allesverzengende liefde. Maar na een kwartier met een ander de deur uitgaan, auw, dat doet pijn.

Er werden wat ervaringen met me gedeeld, maar direct daarna was het toch echt “Doei, pap” en verdwenen was dochterlief weer. Op weg naar een andere afspraak 🙂

Ach ja, zo gaat dat dus blijkbaar met pubers. Ze zitten voor het eerst een week in het buitenland, hebben voor het eerst gevlogen, zijn voor het eerst een week zonder ouder geweest, maar blijkbaar is dat voor vaderlief lastiger dan voor dochterlief zelf.

Dat is maar goed ook, leven moet je. En dat is wat ze, net als mijn andere dame, gelukkig volop doet. Zolang dat het geval is en de levenslust van ze afspat, neem ik zonder enig probleem genoegen met dat kwartiertje.

Ik red me wel, laten zij maar prachtige herinneringen voor later maken. De verhalen komen vast wel een keer, daar hebben we nog alle tijd voor.