De wind begint uit andere hoek te waaien in mijn leven. Niet letterlijk natuurlijk, maar deze zin vormt een mooie metafoor voor de gang van zaken momenteel. Langzaam maar zeker verandert de koude, oostelijke wind in een aangenamer wind uit zuidelijker hoek. Kleine veranderingen, gebeurtenissen vormen aanleiding tot een prettigere blik op de toekomst.
Waar de straffe oostenwind mij stevig heeft omarmd na het overlijden van Ellen, begint deze zijn grip beetje bij beetje te verliezen. Voorzichtig begint de wind warmere vormen aan te nemen door te gaan draaien. Ik merk sterk aan mezelf dat het verdriet, de pijn om het overlijden van Ellen niet minder is, maar er wel meer ruimte ontstaat om afstand te gaan nemen.
Om voorzichtig mijn vleugels uit te gaan slaan naar een nieuwe toekomst zonder Ellen. Steeds meer besef ik, dat als ik Ellen werkelijk wil eren, ik niet in een hoekje moet blijven zitten. Dat ik haar absoluut niet tekort doe, door aan mijn eigen toekomst te gaan denken. Een toekomst zonder Ellen, maar met de eeuwige gedachten aan een geweldige en zeer dierbare tijd. Een tijd die veel goeds en moois heeft gebracht.
Voor altijd zal zij een plek in mijn hart behouden, nooit zal ik haar uit mijn leven ‘bannen’. Dat kan niet, dat wil ik niet en dat hoeft ook niet. Maar ik moet wel verder, dat is iets wat zij ook graag zou willen. Ik doel hier niet direct mee op bijvoorbeeld een nieuwe relatie in mijn leven, maar juist op het bepalen van een eigen koers. De mantel van rouw, het gewicht van haar heengaan kan ik niet voor altijd blijven dragen.
Ik merk dat langzaam maar zeker die mantel van me af begint te glijden. Niemand is erbij gebaat als ik die mantel blijf dragen. Ik krijg er Ellen niet mee terug en juist zij was een vrouw van het leven. Dus wie ben ik om niet van het leven te gaan genieten. U, als trouwe lezer, weet gerust wel dat ik niet in een hoekje ben gaan zitten. Dat ik tijd tekort kom, om alles wat in mijn hoofd zit, te verwezenlijken. Daar gaat het niet om.
Het gaat om dat allesoverheersende gevoel dat ik hier al die tijd bij draag. Een soort schuldgevoel van “waarom mag ik nog wel genieten en zij niet meer”. Dat gevoel, die straffe oostenwind, een soort geseling van de ziel, begint te verdwijnen. Steeds meer wordt deze gure wind vervangen door warmere gedachten aan de toekomst. Een toekomst die, ook al is Ellen er niet meer, nog steeds heel mooi kan worden.
Neem nu het simpele voorbeeld van het feit dat ik afgelopen weekeinde tot na negenen in mijn bed kon blijven liggen. Voor het eerst in meer dan tien jaar, kon ik uitslapen terwijl de kinderen ook thuis waren. Ik wist niet wat me overkwam! Dit biedt perspectief voor de toekomst. Misschien is dit de opmaat naar wat meer relaxte starttijden in het weekeinde 🙂
Dit kleine moment van geluk besefte ik direct, om in de sfeer van de blog van verleden week te blijven. En ik kon ervan genieten zonder schuldgevoel. Ik dacht voornamelijk aan mezelf. Wow, zouden de meiden dan nu toch op een leeftijd gaan komen, dat er weer meer ruimte voor jezelf ontstaat?! In mijn vorige leven, voor de kinderen, was ik namelijk een echte nachtbraker.
In de loop der jaren heb ik dat ritme compleet omgezet naar een ochtendritme. Ik zou absoluut niet meer helemaal terug willen naar het ritme van vroeger, maar een gulden middenweg lijkt me wel wat. Mijn hemel, we hebben vroeger wat nachten overgeslagen om maar alles mee te kunnen maken. Stel je voor dat je iets zou missen. Maar het opstaan om 6 uur in de weekeinden, was wel weer het andere uiterste.
Sara was altijd heel vroeg wakker en gilde dan het halve huis bij elkaar. Om de lieve vrede te bewaren, gingen we dan maar met haar naar beneden. En zo zat ik dan regelmatig met slaapdronken hoofd naar de Teletubbies te kijken. Ja, dat was me een overgang hoor mensen, van wild ‘rockbeest’ naar ‘Teletubbie-vader’ 🙂 Maar ach, alles voor het kind, toch?!
Er begint ook een andere wind te waaien tussen de meiden. Nu Sara ouder wordt, ‘kruipen’ ze steeds meer naar elkaar toe. Nog steeds slaan ze elkaar de hersenpan in als het moet, maar doordat ook Sara richting de pubertijd kruipt, zijn er steeds meer overeenkomsten zichtbaar voor de dames. Neem nu alleen al het begrip ‘jongetjes’ of dat rare fenomeen ’tieten’ 🙂 Ja, dat zijn raakvlakken voor de meiden waar de man in huis weinig verstand van heeft. Nou ja, beter gezegd, op een andere manier naar kijkt, hum, hum.
Ook lijkt er eindelijk een einde te komen aan alle bureaucratische perikelen. Alles is in werking gezet om het huis op mijn naam te krijgen. Alle papieren zijn rond, nu is het wachten op een teken van akkoordverklaring en een handtekening zetten. Wat zal dat een opluchting zijn. Niet omdat ik van Ellen af wil, maar wel omdat ik zelf een ontzettende behoefte aan rust in de tent heb.
Weer zo’n moment waar ik nu naar verlang, zonder me schuldig te voelen. Ik wil door, ik wil niet steeds achterom kijken. Nu ik toch zelf die toekomst moet invullen, laat hem dan ook maar komen. Laat die zuidenwind maar stromen, ik laat me er graag door meevoeren. Het was ook een week waarbij het vertrouwen in de eigen persoon flink werd opgepept.
Door onverwachte, fijne ontmoetingen, werden bepaalde onzekerheden bij mij min of meer weggepoetst. Gewoon door antwoorden die gegeven werden op vragen van mij. Waardoor je beseft dat je het misschien allemaal nog niet zo slecht doet in het leven. De intuïtief genomen beslissingen, de ingeslagen weg, is niet vreemd. De keuzes die zijn gemaakt, het volgen van het eigen hart, is de juiste handelswijze geweest.
Ongeacht wat voor schuldgevoelens mensen je ook proberen aan te praten, als jij je hart hebt gevolgd, is dat een terechte keuze. Vroeger probeerde ik het iedereen naar de zin te maken. Met als resultaat, dat het vaak nog steeds niet goed genoeg was en het eigen leven werd verwaarloosd. Sinds een aantal jaren ben ik eindelijk zover, dat ikzelf bepaal wat er in mijn leven gebeurt, ongeacht wat anderen ervan denken.
Zo in het leven staan was voor Ellen heel normaal, maar voor mij een volstrekt nieuwe fase. Dit inzicht heeft me gebracht tot waar ik nu sta. Weliswaar zonder Ellen nu, maar wel als man met een bewuste blik op het leven en wetend wat ie wel en wat ie niet wil. Dit inzicht heb ik mede verworven met de steun van Ellen, dus laat die nieuwe wind maar komen. Ik ben er klaar voor, ik kan het.
Geen mooier eerbewijs aan Ellen dan haar te tonen dat ze me goed heeft ‘afgeleverd’ op deze wereld. Dat onze jaren samen veel goeds hebben gebracht. Dat mede door haar inspanningen ik de man ben geworden die ik nu ben. Een man die er in de eerste plaats voor twee prachtige kinderen is, maar ook een man die van het leven houdt. Die wil genieten, die het maximale eruit wil halen.
Een man die de oostenwind langzaamaan voelt veranderen in een wind uit het zuiden. Een warme en aangename wind, waar ik graag onze twee meiden ook in plaats. Het leven is mooi, Ellen zal voor altijd in mijn hart verder leven, maar ik moet ook verder. Openstaan voor al het moois dat de wereld biedt, zonder daar direct een schuldgevoel bij te ontwikkelen.
“Geniet van het leven”.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Wat fijn om te lezen dat er ook weer gelukkige momenten in je leven zijn zonder je schuldig te voelen. Dat mag hoor, René. Ellen zou het vast niet anders willen.
Groetjes, Carla.
Mooi om te lezen dat het ondanks het gemis van Ellen goed met jullie gaat en dat jij René ook weer positief naar de toekomst kan kijken!
Veel liefs en geluk v oor jullie.
Gr. Christine
Een fijne en hoopvolle blog, René, met prachtige foto’s!!
Warme groet
Janny