De mens is maar een mens. Gewoon één van de vele soorten die deze planeet bevolken. Niets meer en niets minder. Dat is iets dat wij, als mens zijnde, ons veel beter moeten gaan realiseren. We zijn intelligent, bijzonder, maar net zo goed een klein radertje in het grote geheel als de andere soorten om ons heen. En allemaal te samen vormen we een natuurlijk evenwicht, waardoor we hier op deze planeet in harmonie kunnen leven.
Zo zou het in ieder geval moeten zijn, ware het niet dat deze planeet nu onze planeet is geworden, gerund door de mens, voor de mens. Het wilde is voor het tamme vervangen. Wij mensen vertegenwoordigen ruim één derde van het gewicht van zoogdieren op aarde. Zestig procent wordt in beslag genomen door dieren die wij fokken om op te eten. Slechts vier procent blijft er over voor de rest, van muis tot walvis.
De niet menselijke wereld is weg. Dit zijn overigens niet mijn woorden, maar de woorden van David Attenborough in zijn fascinerende getuigenis “A life on our planet“. Een documentaire die net verschenen is op Netflix. Ik maak zelden ‘reclame’ voor iets, maar deze documentaire moet u echt zien. Aan de hand van het leven van deze, nu 94-jarige bioloog en filmmaker, wordt de verwoesting van de mens op aarde duidelijk gemaakt.
Maar het mooie is, dat David Attenborough naast deze enorme doemboodschap, ook met duidelijke oplossingen komt om de boel weer te herstellen. We moeten de wereld weer wild maken. De mens moet in plaats van zich los te maken van de natuur, weer onderdeel van de natuur worden. We moeten het geheim van het leven weer begrijpen. Een geheim dat de natuur al lang geleden heeft begrepen.
Op deze aarde kan een soort, dus ook de mens, alleen gedijen, wanneer alles eromheen ook gedijt. Kortom, alles vormt, normaal gesproken, met elkaar een harmonieus evenwicht. Iedere soort heeft daarin zijn eigen rol, betekenis. Als wij voor de natuur zorgen, zorgt de natuur voor ons, de mens. Dit evenwicht moeten we herstellen.
Overigens niet zozeer voor de levende wereld, maar juist voor onze soort, de mens. De levende wereld, de natuur, herstelt zich wel, maar de mens roeit zichzelf als soort uit. Een prachtig voorbeeld van het begrip ‘harmonie’ en de rol/taak van een ieder in dit aardse leven, zag ik overigens ook afgelopen week. Ditmaal in de documentaire “my octopus teacher“.
Wederom een fascinerende film die u echt even zou moeten gaan bekijken. De film laat, naast het ontstaan van een band tussen een man en een octopus, vooral ook iets anders zien. Namelijk een les voor de mens in het feit dat je op deze aarde niet slechts een bezoeker bent, maar ook een daadwerkelijk een onderdeel van deze wereld. Een onderdeel met rechten, maar zeer zeker ook plichten.
Dit gebeurt aan de hand van het 1-jarige leven van een octopus. Sowieso laat de film prachtig zien, dat het begrip ‘intelligentie’ niet alleen een privilege van de mens is. Mijn hemel, het begint welhaast de wekelijkse filmladder te worden, deze blog 🙂 Voordat ik teveel ga uitweiden, zal ik het hierbij laten. Gewoon op een druilerige dag of donkere avond gaan kijken en goed op u laten inwerken deze beide films!
Nu verder met de leuke kanten van het begrip mens. Want die zijn er natuurlijk ook nog hoor. We moeten vooral niet vergeten om ook te genieten van dit aardse bestaan. De oudste dame was afgelopen week namelijk jarig. En ondanks alle corona-toestanden, is ook deze verjaardag op een geweldig feest voor haar uitgedraaid.
De jongste dochter was natuurlijk al verrast met een fietstocht, iets waar de oudste absoluut geen zin in had. Dus kwamen de verrassingen voor haar uit een andere hoek. Ze werd onder andere verrast met een gezamenlijk cadeau van diverse vrienden. Een cadeau dat bij ons allemaal nostalgische herinneringen opriep, een platenspeler! Maar ja, dan wel een moderne, met cd-speler, radio en wat al niet meer.
Direct werd mijn eerste langspeelplaat ooit tevoorschijn getoverd, namelijk ‘Blondie – Parellel lines‘. Deze lp had de eer om de pick-up in te wijden en bij de eerste klanken waande ik me direct weer als 11-jarige jongen op mijn kamertje 🙂 Wat leuk om weer eens een naald over zwart vinyl te zien glijden. De moeite die je je moet getroosten om een nummer te kunnen beluisteren.
Naald los, omhoog zetten, naar de plaat toe bewegen, precies proberen te laten dalen tussen 2 nummers in, ik geef het u te doen! De jeugd moest eindelijk weer eens werken om een song te kunnen beluisteren. Niks klik op de telefoon, nee, het echte werk 🙂 En leuk dat ze het vindt, wat een goed idee dit cadeau. Iedere dag gaat ze direct na schooltijd naar boven om plaatjes te draaien!
Ik heb haar een aantal langspeelplaten uit mijn eigen collectie gegeven en ik had de collectie van Ellen nog altijd bewaard. Dat komt nu zo mooi uit, geweldig. Ze draait de platen die Ellen mooi vond en leert zo tegelijkertijd weer wat meer over haar moeder. Ze leert welke muziek Ellen goed vond en aan de hand van die muziek, komen er ook weer allerlei anekdotes naar boven.
Ook werd ze door een buurvrouw mee shoppen gevraagd. Nou, dat hoef je Anne geen tweemaal te vragen, dat was een schot in de roos. Als een volleerd dametje eerst lunchen om vervolgens te winkelen, wie wil dat nu niet?! Een ander, zeer origineel cadeau, kreeg ze van mijn schoonzus. Ze mag namelijk naar een escape room met vriendinnen. Het thema van de kamer is ‘Harry Potter’, beter kon niet, want ze is een echte fan van deze ’tovenaarsjongen’.
Zelf had ik, al zeg ik het zelf, naast het hoofdcadeau ook nog een leuke verrassing. Ik had een pinata voor haar gekocht. U weet vast wel, zo’n felgekleurd dier gevuld met snoep. De bedoeling is dat de jarige, geblinddoekt en wel, dit dier met een stok stuk moet slaan. Degene die de pinata aan een touw vasthoudt, laat het natuurlijk op en neer gaan om het zo lastig mogelijk te maken.
Om mijn eigen lijf en leden te beschermen, had ik de pinata aan een lange stok vastgemaakt, zodat er enige afstand zou zijn tussen mij en het ‘dier’. Nou, dat heb ik geweten. De eerste slag van Anne was een voltreffer op mijn benen, gevolgd door een klap op mijn rug! Vervolgens kwamen mijn vingers en mijn edele delen nog aan de beurt. Op een ander moment kwamen zelfs de slingers met 1 klap naar beneden zeilen!
In de recensie had ik gelezen dat deze pinata waar voor zijn geld bood. Het zou namelijk nog best lastig zijn om hem doormidden te slaan. Daar was geen woord aan gelogen. Het zweet stond op het voorhoofd van de jarige, maar het beest wilde niet bezwijken. Uiteindelijk, met wat hulp, werd het pleit dan toch beslecht. De pinata ging doormidden en het snoep vloog alle kanten op.
De kinderen blij, vaders met wat blauwe onderdelen, maar dan heb je ook wat 🙂 Wat hebben we gelachen, echt een aanrader! Zo werd, met behulp van alle lieve vrienden, ook deze verjaardag er één om niet snel te vergeten. En zo zie je maar, de mens is maar een mens. Met zijn slechte kanten, maar ook met zijn mooie, sociale kanten.
Ik wens u allen een fijne week toe. Ik ga me opmaken voor de herfstvakantie. Deze begint volgende week. Maar eens kijken wat voor activiteiten ik kan verzinnen voor de dames 🙂 Maakt u overigens niet ongerust, er zal gewoon een blog verschijnen. Tot volgende week!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Zal zeker een goede film zijn van David Attenborough. Prachtige man die veel mooie films gemaakt heeft.
Fijn dat Anne zo’n leuke verjaardag gehad heeft en hele leuke aparte kado’s heeft gekregen.
Groetjes, Carla.