Wat is dat toch met sneeuw?! Wat is toch de magie van dit witte poeder. Telkens weer, als de eerste vlokken vallen, word ik overspoeld door gevoelens en gedachten. Het witte ‘goud’, kosteloos verstrekt door de hemel. Laten we die magie eens proberen te verklaren…..
Terwijl de vlokken neer dwarrelen, gaan mijn gedachten altijd onherroepelijk naar al die andere momenten dat de eerste sneeuw viel. Ik zie het ook bij mijn kinderen. Zodra ze sneeuw ontwaren, is vaak de reactie, “weet je nog, toen die keer…..”. Ze worden opgetogen en kunnen niet wachten om naar buiten te gaan. Zie zo’n reactie maar eens te bewerkstelligen als het regent….
De mensen zijn in ene wat vriendelijker op straat, praten met elkaar en er vinden sneeuwbalgevechten plaats. De natuur krijgt spontaan een wit laagje maagdelijkheid. Dat is al zoiets magisch, vind ik. Hup naar buiten en je schoenen voorzichtig plaatsen in nog ongerepte sneeuw, heerlijk. Het geeft je het gevoel alsof je de eerste bent die dat plekje opnieuw heeft ontdekt.
Doordat sneeuwval een niet regelmatig vaststaand ritme heeft, onthoud je waarschijnlijk veel beter de keren dat het wel heeft gesneeuwd. Sowieso ervaart men sneeuw over het algemeen als iets waar je blij van wordt, dus dat zal er ook wel debet aan zijn. Nu moet ik er eerlijkheidshalve natuurlijk wel bij vermelden, dat het enthousiasme voor sneeuw wel de eerste laag sneeuw betreft. Zodra de sneeuw papperig wordt en bruin of opgevroren raakt, is de lol er wel vanaf 🙂
De kleur speelt ook een rol, wit ervaren wij mensen toch als een bijzondere kleur. Een eerlijke en onschuldige kleur. Een nog “onaangetaste” en niet “bedorven” kleur. Mensen trouwen in het wit, de zusters in het ziekenhuis zijn gekleed in het wit. Denk maar eens aan de witte vlag als symbool van overgave, van vrede. Wit staat meestal voor iets dat wij mensen als positief ervaren.
Als het gesneeuwd heeft is de wereld ook in ene een stuk overzichtelijker. Alles wordt als het ware op gelijk niveau gebracht. Alles is wit en er is geen onderscheid meer tussen straat, stoep, grasveld of wat dan ook. De aarde wordt als het ware weer tot één element teruggebracht. Een witte bol waarop wij mensen ons al glijdend trachten voort te bewegen 🙂
Wat te denken trouwens van het licht als het gesneeuwd heeft. ’s Avonds lijkt het wel alsof er overal lantaarns branden, terwijl overdag de wereld helemaal baadt in een oase aan licht. Of je nu wilt of niet, je wordt haast wel gedwongen het huis uit te gaan en naar dat licht toe te gaan. Het heeft een magische aantrekkingskracht, in ieder geval wel op mij!
Zodra ik buiten ben, waan ik me weer in mijn jeugd. De slee wordt gepakt en beide dochters worden er bovenop geplaatst. Vader als paard ervoor en rennen maar. Daarna een flink gevecht met sneeuwballen om vervolgens, druipend van zweet en water, met rode konen plaats te nemen op de bank met een warme kop koffie of thee. Heerlijk toch?!
Nou, u leest, voor mij heeft de sneeuw nog altijd iets magisch, ben benieuwd of dat voor u ook geldt. Een ander magisch moment, wonder van de natuur, vond afgelopen maandag plaats. De maansverduistering wel te verstaan. Er zijn talloze prachtige foto’s voorbij gekomen van deze verduistering, een teken dat meer mensen dit toch wel als iets bijzonders ervaren.
Een paar jaar geleden begaf ik me nog midden in de nacht naar een ponton in het Spaarne om daar, omhuld door mistflarden, in de kou dit fenomeen te aanschouwen. Ditmaal trof mij de enorme luxe van een opbouw. Wat bleek, de maansverduistering was prachtig te volgen vanuit het slaapkamerraam in de opbouw. Een heldere nacht, raam open, dekbed om me heen en genieten maar. Wat een weelde, best wel decadent vergeleken met de ontberingen die ik de eerste maal moest doorstaan 🙂
Wat was het weer mooi!! Op het moment dat uiteindelijk het eerste randje van de maan weer belicht wordt, besef je pas wat een enorme bron van lichtreflectie de maan toch is. Fascinerend om zo’n verduistering te zien, het doet je maar weer eens beseffen hoe nietig wij mensen toch eigenlijk zijn in dit gigantische heelal.
’s Ochtends heb ik de kinderen vanuit hun bed eerst naar de verduistering laten kijken. De eerstvolgende volledige verduistering is pas weer in 2025, dus het is toch een niet alledaags fenomeen. Mooi om hun opgetogen reacties te zien. Het deed me denken aan een moment in mijn jeugd. In 1986 was de komeet Halley waarneembaar vanaf de aarde.
Niet dat er veel viel te zien, maar de weken ervoor heerste er toch een soort van opgewonden nervositeit bij me. De media besteedden er flink veel aandacht aan. Ik had ook een boek over deze komeet gekregen en besefte dat het bijzonder was dat de komeet de aarde passeerde. De eerstvolgende passage staat namelijk gepland voor 2061. Een snelle rekensom leert ons dat ik rond die tijd zo’n 94 jaar ben. Het zou natuurlijk mooi zijn als ik dat nog meemaak, maar de kans daarop is nogal ongewis, zoals voor de meesten van ons 🙂
Een wonder op meer persoonlijk vlak is dat mijn partner na bijna 2 maanden weer thuis is. De dag van haar verjaardag mocht ze naar huis, een mooier cadeau was niet denkbaar. We hebben haar verjaardag dan ook groots gevierd. Onvoorstelbaar, een wonder, dat ze weer zo knap hersteld is.
U moet zich namelijk voorstellen dat ze in de maand december door twee mensen op een wc-stoel moest worden geholpen en dat ze deze week haar dochter weer van school wil halen!! Ze heeft zo enorm hard gevochten, onvoorstelbaar. Meer ‘mooi’ nieuws voor ons is dat er aanpassingen komen, zoals bijvoorbeeld een traplift in huis en een scootmobiel om zich te verplaatsen.
Hulde hiervoor aan de gemeente Haarlem. Vaak valt er wel wat te mopperen op het gemeentelijk apparaat, maar hier hebben zij zich toch van hun beste en meest snelle kant laten zien. De ernst van de situatie was hun direct duidelijk evenals de rol die het begrip ’tijd’ in dit verhaal speelt.
Geweldig deze medewerking, het geeft mijn partner een stukje vrijheid terug. Eindelijk kan ze dan de kinderen weer eens naar bed brengen of zich gewoon weer eens wassen in de badkamer. Kleine dingetjes, maar o zo belangrijk voor de eigenwaarde.
Zo, met dit mooie nieuws wil ik deze blog afsluiten. Ik wens u allen al het goeds dat er maar te wensen valt en tot de volgende blog.
Groetjes, René
3 gedachten over “De magie van sneeuw en meer wonderen”
Hoi René, het was even leuk de sneeuw. Onze hond vind het ook geweldig. Voor mij ook prettig dat ik alle rotzooi op straat niet zie liggen, al is dat maar van korte duur.
Wat fijn dat Ellen haar verjaardag heeft kunnen vieren, laten we hopen dat ze zo nog een poos door kan gaan. Met een scootmobiel is ze wat minder afhankelijk en dat lijkt een stuk prettiger voor haar.
Liefs, Carla.
Hoi René, mooie blog.
Ik ken nog iemand die zo van sneeuw en de winter houdt.
Familie?
Helaas ken ik dat gevoel niet, of er sneeuw ligt of niet maakt me niet zo.
Alleen de zee blijf ik altijd mooi vinden, dat verveelt nooit.
Wat een verrassing dat Ellen weer naar huis kwam.
Geweldig.
Hoop dat de aanpassingen snel gerealiseerd worden.
Liefs Jannie.
Hoi René, het was even leuk de sneeuw. Onze hond vind het ook geweldig. Voor mij ook prettig dat ik alle rotzooi op straat niet zie liggen, al is dat maar van korte duur.
Wat fijn dat Ellen haar verjaardag heeft kunnen vieren, laten we hopen dat ze zo nog een poos door kan gaan. Met een scootmobiel is ze wat minder afhankelijk en dat lijkt een stuk prettiger voor haar.
Liefs, Carla.
Wat een prachtige tekst en foto’s en het supergoede nieuws dat Ellen op haar verjaardag naar huis mocht.
Liefs Mary
Hoi René, mooie blog.
Ik ken nog iemand die zo van sneeuw en de winter houdt.
Familie?
Helaas ken ik dat gevoel niet, of er sneeuw ligt of niet maakt me niet zo.
Alleen de zee blijf ik altijd mooi vinden, dat verveelt nooit.
Wat een verrassing dat Ellen weer naar huis kwam.
Geweldig.
Hoop dat de aanpassingen snel gerealiseerd worden.
Liefs Jannie.