Daar sta je dan, in velerlei opzichten. De zomervakantie voorbij, de start van een nieuw schooljaar voor de meiden. Een nieuw jaar, ook voor mij. Daar sta je dan, net als dertig jaar geleden, kijkend voor de spiegel. Een zelfde persoon, weliswaar een stuk ouder en kaler, maar eigenlijk opnieuw starend naar een persoon die staat aan het begin van een nieuw avontuur.
Dertig jaar geleden natuurlijk onder geheel andere omstandigheden, met compleet andere verwachtingen. Maar ook nu, na zes weken zomervakantie en wat tijd voor bezinning, beklijft bij mij het gevoel dat ik weer opnieuw moet beginnen. De allerbelangrijkste vraag die ik me deze vakantie op een gegeven moment heb gesteld is toch wel “wat wil ik eigenlijk nog in dit leven?”
Wil ik nog iets bereiken, iets bewijzen, wil ik nog een nieuwe weg inslaan? Daar sta je dan, 51 jaar en weduwnaar met 2 jonge kinderen. Dat was toch niet mijn idee van ouder worden. Ik had toch geheel andere gedachten over de toekomst. Natuurlijk, de kinderen zijn boven alles verheven, maar als ik daarnaast even puur naar mezelf kijk, wat zou ik zelf nog willen?
De gestelde vraag kwam in me op tijdens een 10-daagse vakantie met de kinderen. We waren op een vakantiepark in Nederland, nota bene het park waar we verleden jaar nog met z’n viertjes waren. Vlak na het overlijden van Ellen had ik de vakantie geboekt, vooral om de kinderen te laten zien dat alles zou doorgaan.
Toen leek het me een mooi idee om terug te gaan naar het park, waar we met z’n viertjes een fijne vakantie hadden. Maar oei, het was wel een confrontatie de eerste dagen, daar had ik niet zo over nagedacht. Er kwamen zoveel herinneringen naar boven. Bovendien overal om ons heen het ‘complete gezinnetjesgeluk’. Het maakte pijnlijk duidelijk dat Ellen er niet meer is.
Natuurlijk was dat de gehele zomervakantie al duidelijk, maar zo met zijn drietjes op een park werd het wel extra voelbaar. Het was hard werken om een nieuwe balans te vinden. Samen in een klein huisje, zonder de vertrouwde spullen om je heen. De kinderen hadden moeite om hun draai te vinden en ik ook.
In de laatste week kwam er gelukkig schoonfamilie op bezoek. Een fijne afleiding en een mooie katalysator voor mij en de kinderen. Helemaal toen mijn schoonzus kwam met wie ik Ellen verzorgd heb. Ze bleef het weekeinde slapen en al op de eerste avond was in ene het ‘plaatje’ weer compleet. Voor mij, maar vooral ook voor de kinderen.
Er kwam een rust over ons, de balans werd min of meer hersteld. De kinderen waren om de beurt het haar van mijn schoonzus aan het opsteken. Iets wat bij papa toch enigszins onmogelijk is met die paar haren van hem 🙂 Alles ademde een vertrouwde sfeer uit. Mijn schoonzus even in de rol van alternatieve moeder. Een vreemde constatering, maar ook een mooie.
Natuurlijk kan niets of niemand Ellen vervangen, dat is ook helemaal niet de bedoeling. Maar door het ogenschijnlijk herstelde evenwicht werd ‘fraai’ zichtbaar hoe verstoord deze toch is sinds de dood van Ellen. Voor schoonzus een aparte rol overigens, maar wel één waar ze bijzonder trots op kan zijn.
De kinderen zijn blijkbaar zo vertrouwd met haar dat ze, zonder er over na te denken, haar direct een bepaalde plaats geven binnen het geheel. Sowieso was het ook erg fijn voor mij om eens even met volwassenen te kunnen praten. Na het overlijden van Ellen heb ik nog nauwelijks tijd gehad om eens te praten met direct betrokkenen. Continue heb je de kinderen om je heen, dus de gesprekken kunnen nooit wat verder gaan. Iets wat ik enorm mis.
Nu, als de kinderen deelnamen aan een activiteit, kon ik eindelijk eens wat diepere gesprekken voeren. Gesprekken van herkenning, bevestiging en van het proberen te begrijpen wat er allemaal gebeurd is. Bij ons allemaal overheerst momenteel toch nog het gevoel van dat je wel weet dat Ellen er niet meer is, maar dat je het nog niet kunt accepteren.
Regelmatig heb je het idee dat je in een slechte film bent beland en dat plotsklaps Ellen gewoon weer voor je neus staat, met de mededeling dat haar grap toch prima gelukt is. De tijd vliegt maar door, je neemt er automatisch aan deel, zonder goed te begrijpen wat je allemaal aan het doen bent. Je laat alles maar over je heen komen.
Daarom was het zo goed om eventjes bij elkaar te zijn, om te merken dat je niet de enige bent met van die verwarde gevoelens en gedachten. Zo droomde ik deze vakantie ook dat Ellen me plotseling verlaten had. Ze was bij me weg gegaan zonder te vertellen waarom. Wie ik ook maar vroeg naar de redenen ervan en hoe ik Ellen weer terug zou kunnen krijgen, niemand wist het.
Totdat plotsklaps iemand me mededeelde dat Ellen dood was. Puur rationeel, zonder enige emotie werd me dit verteld. Wat een klap was dat, nu zou ik haar nooit meer terug kunnen krijgen. Met een schok werd ik wakker, koud om het hart. Langzamerhand besefte ik dat ik gedroomd had. Maar besefte ik ook dat deze rauwe mededeling in mijn droom, gebaseerd was op de werkelijkheid. Wat kwam dat binnen zeg.
Alsof ik het moment van het overlijden van Ellen opnieuw meemaakte. Onvoorstelbaar en misschien nog wel heftiger in beleving dan het moment waarop ze werkelijk overleed. Toen was ik er min of meer op voorbereid, ditmaal viel het me werkelijk rauw op het dak. Ze is dood, ze is er echt niet meer. Daar sta je dan met je 51 jaren, weer helemaal alleen. Let wel, niet eenzaam maar alleen.
Net alsof ik weer in mijn tienerjaren ben aanbeland, de jaren waarin je koortsachtig bezig bent te beseffen wie je bent en wat je wilt. Zodoende kwam ook de vraag bij me op wat ik nog eigenlijk persoonlijk wil in het leven. Alleen hoeft ditmaal niemand mij nog te vertellen wat ik moet, niemand krijgt ook de kans om me te vertellen wat ik moet. Ditmaal volg ik mijn intuïtie.
Het duurde niet lang om te beseffen dat ik, los van het opvoeden, gewoon door moet gaan met de ingeslagen weg van fotografie, muziek en schrijven. Het is geen heilig moeten, maar het is iets wat me motivatie geeft en plezier. Dit is wie ik ben, dit is wie ik wil zijn. Op deze manier haal ik het beste in me naar boven.
Op deze manier hoop ik de, nog hopelijk vele, jaren die me gegeven zijn in te vullen. Het opvoeden van de kinderen als prioriteit, ze op te zien groeien tot gelukkige, zelfstandige en levenslustige vrouwen. En de overblijvende tijd besteden aan mijn ‘hersenspinselen’.
Wel hoop ik dat ik genoeg inspiratie blijf vinden. Ellen was toch degene die me enthousiasmeerde en stimuleerde. Maar goed dat zal de tijd leren. Ik weet in ieder geval dat ik Ellen blij maak met deze keuze, dus we moeten er gewoon voor gaan. Alle creatieve sluizen open en dan maar hopen dat er iets gaat stromen 🙂
En zo was deze vakantie, zoals verwacht, een loodzware eerste vakantie zo zonder Ellen, maar tegelijkertijd een goede vakantie. Zoals in de laatste blog beschreven, was dat min of meer de verwachting van mij voor deze vakantie. Een moeilijke, maar hopelijk ook een wat tot bezinning komende vakantie.
Als gezin in deze nieuwe bezetting zijn we met z’n drietjes dichter naar elkaar toe gegroeid. De kinderen ogen gelukkig en ik heb heel, heel voorzichtig durven te kijken naar de toekomst. De kop is eraf, wat betreft eerste vakantie zonder Ellen, als wel voor deze eerste blog van het nieuwe seizoen.
Daar sta je dan, een nieuw jaar, de kinderen in een nieuwe klas, nieuwe kansen voor ons alle drie. We gaan er weer voor, laten we maar positief blijven, toch?! Ik wens u allen een fijne week toe en tot de volgende blog!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Wat heb je dit weer prachtig beschreven Rene. En die 📸 van de vlieg is formidabel.
Lieve René,
De sterkte die jij ons toont, vergt veel moed, en ook bewondering,hoe jij met alles omgaat.
De waardering is dan ook heel groot.
Liefs, Leny
Wat kan jij ontzettend mooi en uit het hart schrijven René. Verdrietig en prachtig. Dank je wel voor je openhartigheid.
Mooie, lieve en ontroerende woorden,
Snik-slik knap van je!
Je doet het wel.
Lieve René,
Jullie eerste vakantie zonder Ellen, hoe mooi beschrijf je hoe dat in z’n werk ging. Wat je dan droomt, en je wakker wordt, en hoopt dat dat ’n droom was, en schrikt van de realiteit. Zo open zoals jij over jouw verwerkingsproces schrijft, zal voor velen herkenbaar zijn.
Jouw blog zo Liefdevol. Vol bewondering lees ik hoe goed je het doet met de meiden. De tijd die niet stil staat, waardoor je zo wegrent van de tijd dat jullie nog met z’n vieren waren. #Respect
Dikke knuffel voor jou !
Lieve groet, Marjon
Heel begrijpelijk dat jullie eerste vakantie zonder Ellen het gemis heel groot is. Mooi dat je zo over je gevoelens kunt schrijven.Het lijkt me ook goed om met de muziek, schrijven en fotografie door te gaan, want dat daar ben je erg goed in. Het geeft ook de afleiding die je zeker nodig zult hebben .
Liefs, Carla.
Lieve René, wat een rauwe werkelijkheid en wat beschrijf je dat toch beklemmend mooi.
x
Lieve René.
Een prachtige blog met mooie foto’s.
Een nieuwe start, jij met de meiden.
Ga door met foto’s maken en je muziek en je mooie verhalen.
Sterkte en liefs van Jannie.
Mooi geschreven weer René en uiteraard weer prachtige foto’s.
Goed om te lezen dat je hier ook mee doorgaat. Wees niet bang dat je de inspiratie zal verliezen! Het zit zo in je bloed. Als fotograaf kijk je met andere ogen naar de natuur! Dat verlies je niet, dat heb je gewoon in je!😘
Sodeju, wat prachtig ontroerend geschreven. Wat fijn dat Gerry langs is geweest op jullie vakantie!
Wat mag je trots zijn op jezelf en jullie meiden hoe jullie met alles omgaan.
Elke dag mis ik Ellen en op de raarste momenten denk ik aan haar en mis haar. Het gemis blijft en daar zullen we mee moeten leren omgaan……..
We moeten snel afspreken om eens te gaan lunchen.