At Hodson Street

Wat een heerlijk inspirerende week!!

Wat was het een heerlijk inspirerende week, geweldig. Precies zo’n week die een mens af en toe even nodig heeft. Het contrast met de blog van vorige week, kan haast niet groter zijn. De afgelopen week voelde ik me bijkans als een druistig lammetje in de wei. Alsof de lente weer was begonnen. Ik wist van gekkigheid niet waar het eerst mee te beginnen. Hoe dat zo komt?

Nou, ik had weer eens een paar dagen de tijd om wat initiatieven te ontplooien. Om plannetjes, die al heel lang op mijn lijstje stonden, vorm te geven. De kinderen met plezier naar school en pa even alleen thuis. Beter gezegd, er leek welhaast sprake van eindelijk weer eens een ‘normaal’ weekje na al die vervreemdende maanden. En daar waren volgens mij heel wat kinderen en ouders hard aan toe. lees verder

Ik weet het niet.

“Ik weet het niet”, wat een fijne opener van het nieuwe blogseizoen zeg 🙂 Het is maandagochtend, de eerste ochtend waarop de kinderen weer naar school zijn. Dit na een lang verblijf thuis, vanaf maart, met als bonus nog eens zes weken zomervakantie. Ze snakten er dan ook naar. Eindelijk weer je klasgenoten zien, je onder leeftijdsgenoten begeven. Eindelijk verlost van die altijd maar aanwezige vader om je heen.

Voor mij ook eindelijk eens wat ruimte voor mezelf na al die maanden. Dus iedereen blij, zou je zeggen. Maar toch als deprimerende titel van deze eerste blog van het seizoen “ik weet het niet”. Het spijt me, maar het is de realiteit. Op alle vragen van mijn kinderen moet ik dit steeds als antwoord geven. “Hoe vier ik mijn verjaardag, mogen we nu wel naar school blijven gaan, wordt alles weer als vroeger”, op al dit soort kindervragen heb ik helaas maar 1 antwoord. lees verder

Open brief aan mijn overleden partner, deel 9.

Hoi lieverd,

de laatste blog voor de zomervakantie kan niet anders dan een brief aan jou zijn. Een zomervakantie na een bijzonder raar eerste half jaar. Jemig meid, het valt eigenlijk met geen pen te beschrijven hoe de wereldbevolking in dit half jaar hardhandig op het feit is gewezen dat de mens maar een ontzettend nietig wezentje is. Een minuscuul klein virus, onzichtbaar voor het blote oog, laat de mens sidderen en beven.

Het leven is eindig, vandaag heb je en morgen moet je altijd nog maar zien, wij tweetjes weten dat maar al te goed. Maar voor sommige mensen lijkt het een complete openbaring te zijn, met de daaruit voortvloeiende angsten als gevolg. Ja, de mens is uniek, is mooi, maar is zeker niet onaantastbaar. En zeker niet belangrijker dan wat dan maar ook op deze aardbol. Ook wij mensen maken gewoon deel uit van de levenscirkel. Net als de dieren, de planten en wat al niet meer. Het is misschien niet leuk, maar het is een feit. lees verder

Iedere dag is het vaderdag.

Afgelopen zondag was het weer zover, het jaarlijkse hoogtepunt voor iedere vader. Het was weer vaderdag. Ook in dit huis werd vaders met extra veel liefde bejegend deze dag. Vooral de eerste 2 uren dan hoor, daarna was de leukigheid er wel weer een beetje vanaf voor de kinderen 🙂 Maar hoe dan ook, ze waren me absoluut niet vergeten. De jongste had allerlei werkjes op school gemaakt. Er was een zak Engelse drop ingeslagen.

De oudste dame zat blijkbaar met haar hoofd al bij Sinterklaas, want zij had voor mij een surprise geknutseld. Een doos in een doos, in een doos, in een doos enz…. En dan allemaal nog eens stevig dichtgeplakt met plakband. Afijn, 3 uren later vond ik mijn cadeautje, een boekenbon. Wat lief, van haar eigen geld een boekenbon kopen voor haar vader!! Of zat het soms toch een beetje anders, ze moest zo lachen. lees verder

Het mannetje, het bootje en het anker.

Het mannetje, het bootje en het anker.

Er was eens een mannetje die dobberde op de grote, grote zee. Hij bevond zich in een papieren bootje, zo’n bootje dat iedereen leert vouwen in zijn kleutertijd. Een bootje zonder kajuit, zonder roer, zonder motor, zonder anker. Overgeleverd aan de grilligheden van de natuur. Zoals de wind waaide, werd de koers bepaald. Soms zag hij vasteland en kreeg hij hoop. Hoop om vaste grond onder zijn voeten te kunnen voelen. Maar als de wind dan draaide, verdween het land weer langzaam uit het zicht. lees verder

Laat de dames maar schuiven.

Laat de dames maar schuiven. Als er iets positiefs uit het hele corona-gebeuren te halen valt, is het wel dat mijn twee meiden een behoorlijke sprong maken op het gebied van zelfredzaamheid. Waar ik verleden week nog een negatieve kant van deze periode belichtte, wil ik het in deze blog juist hebben over het positieve. Het continu met z’n drietjes zijn, leidt namelijk ook tot meer eigen initiatieven bij de meiden.

Zo gaan ze, als ze tegenwoordig eens eerder wakker zijn dan ik, zelf al naar beneden. Met het gevolg dat ik nog even heerlijk kan blijven liggen. Maar ja, ik moet het ook niet te bont maken. Daar zorgt de jongste wel voor!! Zo lag ik afgelopen zaterdag nog heerlijk te doezelen, toen ik Sara naast mij ‘papa, papa’ hoorde roepen. Eenmaal mijn ogen open, klom ze naast me in bed om heerlijk van de warmte te genieten. lees verder

Help, mijn vader explodeert!!

Help, mijn vader explodeert!! Ja lieve mensen, de meest zwarte kant van mijn karakter kwam afgelopen week plotsklaps tot leven. Die lieve, aardige, rustige, immer goedlachse man (althans, denk ik zelf, hum, hum), liet even een andere kant van zichzelf zien 🙂 Maar eerlijk is eerlijk, hier ging een hoop aan vooraf. Pas toen de oudste begon te klagen dat de jongste haar deur met zeep aan het insmeren was, plofte ik.

Laten we bij het begin beginnen. De aangeklaagde in dit verhaal, de vader (oftewel ikzelf), wil zich toch enigszins kunnen verdedigen. Voordat ik eeuwig bekend sta als grommige Gruf. Voor u zich zorgen maakt en jeugdhulp wilt inschakelen. Allereerst, bedenk dat wij met z’n drietjes vanaf 16 maart al 24 uur per dag met elkaar opgescheept zitten. Afgelopen week was dat dus de 11e week, bijna een dubbele zomervakantie. En dan nog eens met ook praktisch alles wat je in de zomervakantie met de kinderen zou gaan doen, in die weken gesloten. lees verder

De toekomst krijgt wat kleur.

De toekomst krijgt wat kleur. Heel, heel voorzichtig begint de toekomst wat vorm te krijgen. Diverse ideetjes en plannen borrelen op. Dat wil niet zeggen dat ik ze ook allemaal ga uitvoeren, maar het feit dat er ideeën zijn, is al weer een mooie stap. Natuurlijk laat de toekomst zich niet ‘vangen’ in een planning, niemand weet hoe de toekomst verloopt. Wat dat betreft is deze tijd daar een fraai voorbeeld van.

Als je een jaar geleden de mensen had voorspeld wat hen te wachten stond een jaar later, hadden ze je voor gek verklaard. Maar toch is het fijn om langzaamaan weer wat doelen voor ogen te zien. Ik ga er in al mijn optimisme maar gewoon vanuit dat ik pas net aan de tweede helft van mijn leven ben begonnen. Dus we hebben, hopelijk, nog heel wat jaartjes in het verschiet. lees verder

Over smaak valt niet te twisten.

Over smaak valt niet te twisten, toch?! En gelukkig mag er steeds meer zonder dat de mensen er direct aanstoot aan nemen. Afgelopen weekeinde bijvoorbeeld besloot Sara dat het tijd werd voor een ander kleurtje in het haar. Nou, daar was de oudste wel voor te porren hoor, om haar hiermee te helpen. Beide dames togen naar het Kruidvat en kwamen met diverse kleurtjes terug.

Uiteindelijk werd besloten een deel van het haar van de jongste paars te verven. Zo gezegd, zo gedaan en na een uurtje rommelen met de oudste in de rol van thuiskapster, zat het werk er op. Sara loopt nu rond met paars haar, geweldig!! Staat haar overigens nog erg leuk ook. Ja, kwam daar vroeger maar eens om, dan werd je direct tot een punker verklaard. lees verder

Open brief aan mijn overleden partner, deel 8

Hoi Lieverd,

het is weer moederdag geweest. Heb je gezien wat Sara voor je gemaakt heeft, lief toch?! ’s Ochtends was ze een half uurtje eerder opgestaan om dit werkje voor je te maken. Een blad vol liefdesbetuigingen aan je. We hebben het kaarsje aangestoken en daar de tekening bij gezet. Fijne moederdag, precies zoals altijd. Alsof er niets veranderd is. De lieve schat, net als dat ze iedere avond jou nog een aantal kusjes geeft voordat ze gaat slapen.

Je ziet, je maakt gewoon nog deel uit van ons gezin en waarom ook niet. De rol van moeder voor de twee meiden zul je voor altijd hebben. Die eretitel draag je voor eeuwig bij je, moeder van Anne en Sara. In de loop van de ochtend kwam een andere ‘engel’ ons nog even een persoonlijk gemaakt kaartje brengen met een lieve boodschap er op. Je bent echt niet vergeten hoor, dat kan ook helemaal niet. lees verder