Heb ik dat weer?! Koop ik een cadeau voor mezelf, voelt het toch slecht. Wat is namelijk het geval, ik heb mezelf een nieuw fototoestel cadeau gedaan. Nu, na een paar jaar fotograferen, werd het tijd voor een toestel waarmee ik me verder kan ontwikkelen.
Natuurlijk had ik het daar ook al met Ellen over gehad, maar u begrijpt, de tijd was er niet naar om deze stap te nemen. Ik was ook eigenlijk van plan alleen maar te gaan kijken bij de fotografiewinkel, maar ja, dat is dus niet geheel gelukt. Ergste vond ik dat ik het bedrag ook nog eens moest betalen via de gezamenlijke rekening van mijn partner.
Brrr, ik voelde mij een soort profiteur van de eerste orde, zo van “de één zijn dood, is de ander zijn brood”. Lekker dure dingen kopen nu de partner er toch niets van kan zeggen. En dan te bedenken, dat het juist Ellen is, die mij geleerd heeft af en toe eens wat geld aan mezelf te besteden. Waarschijnlijk zou zij de eerste zijn geweest die had gezegd dat ik het moest doen 🙂
Er schuilt namelijk al heel mijn leven iets raars in mijn karakter. Zonder enig probleem kan ik mijn geld aan anderen besteden, maar iets voor mezelf besteden is toch wel jaren een dingetje geweest. Het is, mede door het enthousiaste stimuleren van partnerlief, wel wat beter geworden de afgelopen jaren, maar toch….. Ja, u begrijpt, dan nu direct zo’n luxeproduct aanschaffen zonder te kunnen overleggen, oei!!
Thuisgekomen heb ik ook maar eerst braaf verantwoording bij de foto van Ellen afgelegd en met angst en beven de daaropvolgende dagen haar eventuele reactie afgewacht. Maar nee, niet van de trap gevallen, geen keukenkastje tegen mijn hoofd gehad of wat voor iets in deze trend dan ook, dus misschien vindt ze het wel goed 🙂
Wat er natuurlijk ook mee te maken heeft, is het feit dat ik niets meer hoef/kan overleggen. De volledige verantwoordelijkheid voor mijn acties ligt nu geheel en al bij mezelf. Waar je zo gewend was alles met z’n tweeën te overleggen en te beslissen, is dat nu niet meer. Als ik bijvoorbeeld morgen in een paarse onderbroek met een pauwenveer op mijn hoofd over straat wil flaneren, zal er niemand zijn om mij direct tot de orde te roepen. Ja, die nieuwe onverdeelde verantwoordelijkheid is absoluut wel een dingetje.
Neem nu afgelopen weekeinde, het was Pasen. Traditie in dit gezin is op eerste Paasdag het eieren zoeken voor de kinderen. Al die jaren hadden Ellen en ik de grootste lol om plekjes te verzinnen waar we die eieren konden verstoppen. Het hoogtepunt van alle lol kwam echter altijd de ochtend daarop. Want als de kinderen de eerste eieren hadden gevonden, kwam steevast het moment waarop de moeilijker vindbare eieren aan de beurt kwamen. Dan kwam het opeens aan op het geheugen van de ouders.
Waar lagen die ‘krengen’ nou ook alweer?! Gedeelde smart was dan halve smart. Meestal kwamen we er met z’n tweetjes wel redelijk uit, na het flink pijnigen van de hersenen. Al zijn er, eerlijk is eerlijk, volgens mij ook wel eieren pas een jaar later gevonden 🙂 Maar nu moest ik, potjandorie, de volledige verantwoordelijkheid voor het onthouden van de verstopplaatsen in mijn eentje dragen. Dat was even werken voor die gammele hersenen van mij!!
Sowieso was het natuurlijk een vreemd eerste Pasen zo zonder Ellen. Je probeert het zo leuk mogelijk te maken voor de kinderen, maar er blijft een inktzwarte lucht boven het geheel drijven. Zo onwerkelijk, zo duidelijk drukkend op de lege plek die is ontstaan. Gelukkig kwam eerste Paasdag mijn schoonzuster en hebben we veel kunnen praten. Zij en ik hebben het hele proces van Ellen, naast alle andere mensen natuurlijk die geweldig hebben geholpen, toch wel het meest direct meegemaakt.
Samen situaties beleefd die je niet uit kunt leggen, die je, helaas, meegemaakt moet hebben om te begrijpen. We hebben in die zin, naast de band die er al was, een onuitwisbare band met elkaar gekregen door/tijdens alle perikelen rondom Ellen. We stonden het meest dichtbij haar, maar waren bijvoorbeeld daardoor ook degenen die het snelst dienden als ‘afreageerpunt’ voor Ellen. Niet meer dan logisch en ook gelukkig niet al te vaak, maar wel zwaar.
Wat voor houding moest je dan aannemen, hoe hield je jezelf, met ook al je eigen emoties, op de been? Hebben we alles gedaan wat binnen onze macht lag, de juiste zorg geleverd, wat is er nu eigenlijk gebeurd? Dit soort vragen en gedachten komen nu naar boven. Zeker nu langzamerhand de tijd is gekomen om meer en meer na te denken over wat ons toch allemaal is overkomen in deze idiote periode.
Frustraties over van alles, maar zeker ook over het grillige verloop van de kanker en de onmacht er iets aan te doen. Geen moment was iets zeker. Ieder moment kon alles zomaar weer veranderen. De telefoon lag 24 uur per dag naast ons en hoe vaak hebben we elkaar niet moeten bellen om te overleggen als de plannen weer eens gewijzigd waren.
Hebben we moeten proberen enigszins stabiliteit te creëren in een situatie die zich misschien het beste laat vergelijken met het proberen niet weg te zinken in drijfzand. Dit alles om de rust om Ellen heen te bewaren, om haar niet nog meer van streek te brengen. Maar toch steeds, onverbiddelijk, een stukje dieper wegzakkend in het zand.
Ieder van ons probeert nu de draad van het gewone leven weer op te pakken. Alles gaat door, niets staat stil. Dat valt niet mee, het is ook nogal wat. We hebben maanden boven ons kunnen geleefd, 24 uur per dag beschikbaar voor Ellen, in de hoop dat haar nog wat tijd gegeven zou zijn. Leunend en steunend op elkaar, met het volle besef dat dit alles, wat ons nu overkwam, zo ontzettend bizar was.
Natuurlijk is dat begrip “tijd gegeven” enigszins gelukt, maar gevoelsmatig zo kort en kwalitatief gezien zo matig. Heb ik, even alleen naar mezelf kijkende, die resterende tijd met Ellen wel optimaal benut? Heb ik genoeg aandacht aan haar gegeven, heb ik haar wel voldoende duidelijk kunnen maken wat ze voor me betekende. Haar voldoende gerust kunnen stellen dat het met de kinderen en mij wel goed zou komen. Vragen, vragen, vragen……
Tot het laatst toe hield Ellen namelijk het liefst zelf de regie in handen. Bizar voorbeeld hiervan is dat ze, op het moment dat ze aan de pomp ging, in ene opveerde en begon te tellen. Op onze vraag wat ze nu aan het tellen was, kwam doodgemoedereerd als antwoord “het aantal dagen dat het nog duurt voordat ik gecremeerd word”. Over de regie willen behouden gesproken….
Stuk voor stuk vragen en gedachten overigens die ieder het onderwerp van een eigen blogstuk zouden kunnen vormen en het misschien ook nog wel gaan worden. Vragen en gedachten die me voorlopig nog wel bezig zullen houden. En daarom is het misschien ook maar goed dat ik mezelf na deze afschuwelijke periode iets cadeau heb gedaan.
Niet dat daarmee de pijn minder wordt, natuurlijk niet, maar om vooruit proberen te kijken, voorzichtig te gaan denken aan de toekomst. Aan de ideeën die ik nog wil gaan vervullen en waar ik het met Ellen vaak over had. Een toekomst waarin deze blog, de muziek en de fotografie een hoofdrol spelen. Ellen was ontzettend bang dat ik deze dromen na haar overlijden in een hoekje zou gooien.
Maar dat kan gewoon niet, dat mag niet als ik haar eer aan wil doen. Juist waar zij zo trots op was, wil ik mede uit haar naam voortzetten. Zolang ik schrijf, zolang ik fotografeer, zolang ik songs schrijf, zal dat mede namens Ellen gebeuren. Mijn inspiratiebron, mijn initiator van dit al mag en zal ik niet verloochenen. Dus lieve mensen, het spijt me, maar voorlopig bent u nog niet van mij af 🙂
Ja, alles binnen proporties natuurlijk, want bovenal zijn de kinderen het belangrijkste, moge dat duidelijk zijn. Maar in ieder geval gaan we met ‘frisse’ moed verder op de ingeslagen weg. Om dit extra duidelijk te maken is vandaag een oefenopname van een nieuwe song bij deze blog geplaatst, namelijk “That’s the way it goes”. Opnametechnisch natuurlijk niet perfect, maar wel het bewijs van nieuwe inspiratie 🙂
Rest mij u allen een zeer mooie week toe te wensen en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Lieve René,
Ik vind het zo bijzonder, hoe open jij bent, en ’n hele duidelijke inkijk geeft in jouw leven nu zonder Ellen, (Al is ze altijd bij jullie) en waar je allemaal tegenaan loopt. Ik voel zo met je mee, en zat in mijn hoofd te roepen, maar je hoeft je niet te schamen, voor het feit, dat je jezelf een nieuwe camera hebt gegeven. Al kan ik me indenken, dat dat voor jou wel zo voelt.
Dubbel in ieder geval. Ellen zal naar je kijken en zeggen, het werd tijd René 😉
Zo’n eerste keer Pasen vieren, valt niet mee, da’s goed te begrijpen, dat zal met alle eerste keren worden, dat er een feestdag, of iets anders belangrijks aan zit te komen.
Zo te lezen, doe je het hartstikke goed, maar is ’t begrijpelijk dat je de gesprekken & het sparren zo mist. In dat opzicht ligt alle verantwoording nu bij jou. Ik vind het bewonderenswaardig te lezen hoe open je ook hier over bent, en hoe je hiermee omgaat. Dit zullen veel mensen herkennen, die hun partner hebben verloren.
Wat ’n prachtige foto’s zitten weer bij jouw blog. Het is en blijft een heerlijke hobby. Wat een mooie muzikale omlijsting zit er wederom bij René. Ik vind ’t knap hoe je ’t doet.
Lieve groet,
Marjon
Lieve René,
Weer een prachtige blog.
Met een inkijkje hoe je leven nu verder gaat.
Die camera verdien je en je hoeft je niet schuldig te voelen.
Zoals je zelf al zegt, Ellen zei zelf al dat je iets voor jezelf moest kopen.
Je doet het goed, al is het af en toe vreselijk moeilijk.
Ga zo door.
Sterkte en liefs van Jannie.
Knap gedaan. Boeiend en herkenbaar.
Joep.
Liefs prachtig ook G!! Toppers zijn jullie
Xxx uit Spanje
Goed dat je jouw emoties op deze wijze kunt delen René, ik heb er bewondering voor. Niet iedereen is dat gegeven en ik denk dat het kan helpen in het rouwproces. Fijn dat je toch die nieuwe camera gekocht hebt ik wens je er veel plezier mee. En…dat van die broek en pauwenveer……je dochters zullen je ongetwijfeld tot de orde roepen:-).
Groet, Herman
Goed dat je jezelf een mooi kado hebt gegeven, Ellen zal dat absoluut goed gevonden als ik dat zo lees. De foto’s met je nieuwe camera gaan we hier zeker zien of zijn deze foto’s daar al mee genomen?
Liefs, Carla.