Laat de lente nu maar komen. Ik weet het, ik ben er vroeg bij dit jaar. Maar dat gevoel heb ik gewoon, nu de sterfdag van Ellen is geweest. Wekenlang heb ik ’toegeleefd’ naar de sterfdag van Ellen. En net als verleden jaar, waren die weken eigenlijk zwaarder dan de dag zelf. Toen het eenmaal zo ver was, is de dag in redelijke rust verlopen.
Iedereen trouwens ontzettend bedankt voor de lieve aandacht, op welke manier dan ook. Dat heeft ons drietjes veel steun gegeven. En het heeft maar weer eens duidelijk gemaakt hoezeer Ellen nog ‘aanwezig’ is. Haar grootste angst, al meermalen verteld, was dat de mensen haar binnen de kortste keren zouden vergeten. Alle aandacht bewees maar weer eens mooi het tegendeel!!
Maar evengoed was ik dus bekaf na afloop van dit alles. Ik had aan het einde van de dag echt het gevoel dat ik eindelijk de ’teugels kon laten vieren’. De in weken opgebouwde spanning vond nu een weg naar buiten. De avond heb ik dan ook beleefd in een mix van zware vermoeidheid en een ‘opgelucht’ gevoel.
Dat klinkt misschien onaardig, maar ik was ‘blij’ dat deze dag erop zat. Nu kan de neus weer naar voren gericht staan, naar mooiere tijden. Oprecht had ik het gevoel dat wat mij betreft de lente nu kan starten. Kom maar op met al die lentepracht. Alles wordt weer groen, de bloemetjes komen tevoorschijn, de vogels zingen weer het hoogste lied, de dagen worden langer.
Zo kan ik nog wel even doorgaan, de lente geeft gewoon zo’n positief en opgeruimd gevoel. De deuren open, frisse wind naar binnen, iets waar ik hard aan toe ben. Het zal ook wel met de huidige situatie te maken hebben, iedereen snakt naar wat vrijheid en vrolijkheid. En is de lente niet het uitgelezen jaargetijde om hiermee te beginnen?!
Volgens mij zijn zelfs de dieren toe aan de lente. Ik zag waarachtig van de week al de eerste karpers langs de kanten van de sloot schuren. De tekenen van paringsgedrag vertonend. Wel erg vroeg, waarschijnlijk een zeer hitsige karper, maar toch. Het is momenteel ook van dat weer dat je niet goed weet hoe je je moet kleden als je naar buiten gaat.
Al een paar keer heb ik nu gehad dat ik in een dunne jas van huis vertrek om te gaan fotograferen. Om vervolgens ’s avonds, na het ondergaan van de zon, verkleumd van de kou weer thuis te komen. Was misschien een sjaal en dikkere jas toch niet zo’n slecht idee geweest 🙂 Nog even en dan gaat de klok ook weer een uur vooruit. Langer licht en meer en meer werkzaamheden in de tuin. Ja, dan is de lente toch echt begonnen!!
Intussen ben ik wel al wat dingen aan het doen in de tuin. De perenboom en de vlinderstruiken zijn gesnoeid. De laatste hand wordt gelegd aan het modelleren van de tuin. Zoals u wellicht weet is de tuin rigoureus op de schop gegaan afgelopen najaar. De winter heb ik besteed aan het bedenken wat voor groen ik wil gaan plaatsen.
En nu is het dan bijna zover, nog even en dan mag ik de tuin gaan vullen met planten en struiken. Alhoewel, het is wel te hopen dat de tuincentra intussen weer open gaan. Anders zit ik nog een jaar in een soort van woestijntuin. Online kun je wel van alles bestellen, maar ik heb toch liever zicht op het gene dat ik wil kopen. Ik wil de planten toch echt persoonlijk uitzoeken en niet middels een plaatje bestellen.
Misschien ben ik wel hopeloos ouderwets hoor en kun je met een gerust hart tegenwoordig je planten online bestellen. Maar mij lijkt het geen al te goed idee om je plantjes middels distributiecentra en postbezorgers aangeleverd te krijgen. Zonder hier te negatief over te willen doen, lijken dit me toch niet de meest aangewezen kanalen om voorzichtig en liefdevol met jouw toekomstige, nog kwetsbare groen om te gaan.
Mocht u hier andere, positieve, ervaringen mee hebben, verneem ik dat graag. Dan stel ik direct mijn vooringenomenheid bij. Trouwens over hopeloos ouderwets en nieuwe tijden gesproken. Waar ik ook nog steeds aan moet wennen is het volgende. Een paar weken geleden was ik heerlijk aan het wandelen langs de waterkant, toen een man mij passeerde en vroeg “mag ik je wat vragen?”. Natuurlijk mag dat en dat vertelde ik hem dan ook.
Maar direct daarna vroeg hij nogmaals: “Hee, mag ik je wat vragen?”. Waarop mijn antwoord iets korzeliger en luider was: “Ja natuurlijk, maar wat is er dan?”. Vervolgens draaide de man zich niet begrijpend naar mij toe en haalde zijn oordopjes uit zijn oren. Op dat moment realiseerde ik me pas dat de vraag niet voor mij bestemd was, maar voor de persoon aan de andere kant van de telefoonlijn 🙂
En dit is niet de eerste keer dat zoiets me gebeurd, oude z.k die ik ben! Regelmatig passeren mij mensen die, op het eerste oog, druk pratend zijn tegen het luchtledige. Maar nader onderzoek leert dan dat ze in gesprek zijn met iemand op hun mobiel. Ik kan er niets aan doen, maar wennen doet het niet. Altijd heb ik het idee dat ze het dan tegen mij hebben.
Blijkbaar voel ik me veel te belangrijk, want ik ben niet eens in beeld bij die mensen. Wat denk je wel, bemoei je met je eigen zaken! Maar eerlijk is eerlijk, regelmatig denk ik dan ook waarom ik dan wel verplicht ben om hun privézaken te moeten aanhoren. Loop je lekker in de stille natuur, word je geconfronteerd met allerlei intieme gesprekken.
Of wat denkt u van situaties als in een stille bus. Zit je plots ongewild midden in een of ander liefdesdrama tussen twee jongeren. Waarbij gêne geen enkele rol speelt, gezien het gespreksvolume dat gehanteerd wordt. Ik moet dan altijd mijn best doen, mijn lachen in te houden. Of om me er als een soort van dr. Phil mee te gaan bemoeien 🙂 Het schijnt de gemoederen niet ten goede te komen!
Maar ook thuis loop ik tegen ongewilde situaties aan. Klinkt er bijvoorbeeld van de bank plotseling: “hoe heet de hoofdrolspeler van……?” Waarop ik braaf antwoord dat ik dat niet weet. Altijd krijg ik dan weer te horen: “Paaaapppp, hou op!” Blijkt de desbetreffende dochter dat niet aan mij te vragen, maar in te spreken in ‘google assistant’. Ja, hoe moet ik dat nou weten?!
Ja, moderne tijden, wat gaat de tijd toch snel. Laat dus nu ook maar snel de lente komen, want daar begonnen we deze blog toch uiteindelijk mee. Kom maar op, dan kan ik heerlijk in de tuin aan de gang. Geen kans op ontmoetingen met ‘google assistant’ of andere rare moderniteiten. Nee, gewoon lekker met de handen in de aarde wroeten.
Genieten van al het moois dat de lente altijd brengt op levend gebied. Insecten als bijen, vlinders, noem maar op. Bloemetjes en planten die weer gaan uitlopen. De macrolens is er klaar voor om het allemaal op foto vast te leggen!! Maar ja, we moeten toch echt nog even geduld hebben, want het is net maart. Zoals het spreekwoord luidt: “maart roert zijn staart”.
In 2018 hebben we nog zelfs kunnen schaatsen in maart, ik bedoel maar!! Maar alvast genieten van het vooruitzicht dat de lente toch echt in aantocht is, dat mag altijd, toch?! Ik wens u allen een mooie week toe en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Héérlijk, de lente, voor mij altijd het mooiste jaargetijde. Vanmorgen tijdens de fitwalk hoor ik de vogels weer fluiten en de specht eten zoeken. Overal weer sneeuwklokjes en crocussen. Wel weer een beetje koud, maar het pas maart natuurlijk.
Groetjes, Carla.