Rust in de tent, deze zin dekt de lading op dit moment wel. Er is rust thuis, er is rust in het hoofd, precies datgene waar ik zo’n behoefte aan heb. Dat vertelde ik al in een blog van een paar weken geleden. Eindelijk begint het ‘moeten’ te veranderen in een ‘ik zou wel willen’. Er zijn een aantal belangrijke zaken, die echt moesten, afgerond. Er hebben een aantal dingen, die in mijn eigen hoofd zaten, vorm gekregen.
Ik merk dat de gejaagdheid die in me zat, de onrust, steeds meer verdwijnt. Deels dus doordat zaken zijn afgerond, maar ook door ontspanning en rust bij mezelf. Het gevoel van geen dag te willen verspillen uit angst dat een mens niet weet hoe lang hij nog heeft te leven, wordt steeds zwakker. Dit gevoel was na het overlijden van Ellen vrij dominant aanwezig bij me.
Hierdoor voelde ik me ontzettend ‘verplicht’ alles, wat ik maar in mijn hoofd had, zo snel mogelijk uit te voeren. Want stel je voor dat er weer iets tussen zou komen of stel je voor dat je iets zou overkomen. Dat gejaagde gevoel is gelukkig flink afgezwakt. Ik kan weer meer om me heen kijken en er mijn gemak van nemen. Lekker voor me uit dromen of heerlijk even lummelen. Wel zo gezond toch, de boog kan niet altijd gespannen zijn.
Het vertrouwen in het leven groeit, ik durf voorzichtig weer plannen voor de lange termijn te maken. Rust, de basis van een fijn leven. Niet alles direct willen uitvoeren, wat er maar in gedachten schiet. Er op vertrouwen dat me nog een fiks aantal jaren gegeven is. “Van het concert des levens krijgt niemand een program”. Een van de meest voorkomende tegelspreuken, maar o zo waar.
Dus er zijn plannen waar ik enorm veel zin in heb, maar die braaf zullen moeten wachten tot de tijd er rijp voor is. En die tijd komt gerust wel. Eerst de dingen doen die vandaag op het pad komen, daarna zien we wel weer. En zo kon het dus gebeuren dat ik afgelopen week alle tijd had om te puzzelen of lekker te lezen. Of om natuurkundeleraar te spelen. Leve het online-onderwijs, het maakt de ouders ook weer een stuk wijzer.
Anne had namelijk wat vragen over serie- en parallelschakelingen. En zo kon het gebeuren dat ik weer 40 jaar in de tijd terug moest graven in mijn herinneringen. Ik was al nooit zo’n grote ster in dit soort exacte vakken, dus het was flink ploeteren. Weet ik veel over elektriciteit, ik stop de stekker in het stopcontact en ik heb licht. Maar of dat in serie of parallel gebeurt, ik heb geen flauw idee.
En wat voor spanning er dan door de lamp gaat, uh, is dat belangrijk?! Hij doet het en als ie het niet doet, koop ik een nieuwe 🙂 Maar ja, dat was natuurlijk geen juist antwoord op haar vragen. En dus doken we maar het internet op, voor wat bijlessen natuurkunde. Dat is wel een enorm verschil met vroeger. Voor al je vragen kun je direct op internet antwoord vinden.
Als de kinderen wel eens vragen hoe wij dat deden, staan ze vol verbazing als je vertelt dat je dan naar de bibliotheek ging. In de hoop dat het juiste boek er was. Maar ik heb ook het idee, dat er vroeger veel meer klassikaal besproken werd. Ik heb het gevoel dat jongeren tegenwoordig veel meer zelf moeten uitzoeken. Toen Anne en ik de antwoorden op haar vragen gevonden hadden, vroeg ik of deze antwoorden op school nagekeken zouden worden.
Dit was niet altijd het geval, zei ze, de leraar keek zeker niet alles na. Gek toch, van je fouten kun je juist leren, maar die fouten moet je dan zelf maar zien te vinden. Ach dat hele online-onderwijs, het is toch al niet optimaal. Het is natuurlijk prachtig dat op deze manier een oplossing is gevonden om les te kunnen geven, maar de kinderen verlangen ontzettend naar school.
Naar gewone lessen, rechtstreeks contact met de leraar, omringd door je leeftijdsgenootjes. Ik merk het vooral aan Sara, zij gaat steeds vaker met een vriendinnetje haar huiswerk maken of de online-lessen volgen. Hierdoor heeft ze een oplossing gevonden om niet de gehele dag alleen te zitten. Samen door deze tijd komen is toch een stuk prettiger, dan het alleen te moeten doen.
Toch is er bij de kinderen meer rust op het gebied van thuiswerken. Het is duidelijk te merken dat ze in het voorjaar van 2020 ook al zo hebben moeten werken. Er zijn een aantal automatismen in gekomen. Ze zijn ook niet meer zo snel in ‘paniek’ als er even iets niet werkt. Ik kan me nu meer richten op het assisteren in het onderwijsgedeelte. Ik hoef ze niet meer achter de broek aan te zitten wat betreft de randzaken.
Ze zijn intussen redelijk zelfstandig op het gebied van thuisstudie. De meiden begrijpen bijvoorbeeld nu ook dat je direct moet beginnen met je huiswerk en zeker geen achterstanden moet opbouwen. Dat hebben ze van de eerste periode wel geleerd. Dat geeft mij overdag, ondanks dat de meiden thuis zijn, ook ruimte en rust om dingen te kunnen doen.
Zo heb ik eindelijk het ‘lek’ boven, wat betreft muziekopnames. De afgelopen periode heb ik veel tijd gestoken in het beluisteren van opnames en het verbeteren hiervan. Het viel mij op dat onze opnames een erg scherpe klank hadden, maar kon het probleem hiervan maar niet vinden. Na lang zoeken ben ik gelukkig achter de oorzaak gekomen. Het was het gevolg van het verschil in geluidsweergave via een audio-interface of via speakers.
Om een lang verhaal kort te maken, ik hoorde vrij doffe audioresultaten, waardoor ik geneigd was alles een stuk scheller te mixen. Met als gevolg dus te schelle opnames. De eerste resultaten van songs die opnieuw gemixt zijn, kunt u beluisteren onder het kopje ‘songs’ op deze website. Een aantal songs zijn ook in een nieuw jasje gestoken, dus laat u verrassen. Ik ben benieuwd wat u nu van de geluidskwaliteit en de arrangementen vindt 🙂
Ook dit geeft de nodige rust bij me. Het was iets dat me al tijden stoorde en eigenlijk stond ik op het punt om naar een professionele studio te gaan. Maar de kosten hiervan zijn aanzienlijk en alles is nog steeds een hobby. Dat wil ik echt pas een keer gaan doen als we onszelf kunnen ‘bedruipen’ op muzikaal gebied. Maar ja, zoals u begrijpt ligt alles op zijn gat. Optredens zitten er voorlopig nog niet in.
Daarom gaan we de komende tijd voornamelijk thuis opnames maken en songs uitbrengen. Er liggen nog zoveel nummers op de planken, daar zijn we voorlopig nog wel even zoet mee. Ja, ook al heb ik meer rust in me, het betekent nog niet dat ik me verveel. Alleen het ‘heilige’ moeten is verdwenen. Ik moet maar 2 dingen echt en dat is ademhalen en de meiden verzorgen.
Als je het zo bekijkt, is het toch maar een luizenleventje dat ik leid. Maar schijn bedriegt hoor mensen, het is nog steeds hard werken. Het is nog steeds alle hens aan dek om het schip drijvend en op koers te houden. Maar daar zullen wij met z’n drietjes geen uitzondering op vormen. Voor iedereen is het momenteel, los van het vaste werk, hard werken.
Maar het is niet anders, dus hou nog even vol, betere tijden liggen in het verschiet. Hou de blik op een positieve toekomst gericht, dan komen we er vanzelf wel. Kijk naar het licht en zeker niet naar het donker. Doe voorzichtig, blijf gezond en geniet van de week.
Tot de volgende blog!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Rust in je hoofd ,en rust in huis ,
doet een mens altijd goed.
Dan kun je er weer een poosje tegen aan .
Liefs , Leny
Heerlijk rust in je hoofd, je lijf en je leven en de energie die dat oplevert gebruiken voor wat jij en je meiden willen en belangrijk vinden. Dat is het Leven vieren. Geniet ervan. Dikke kus. Gerry
Fijn dat alles in een rustiger vaarwater is gekomen. Het online lesgeven lijkt me best lastig, óók voor de ouders. Je weet nu wel wat meer van de lesstof van je kinderen, maar dat is ook het enige voordeel.
Mooie foto’s.
Groetjes, Carla.