‘Wat wil je later worden?’ was de cliché vraag die ik mijn oudste dochter stelde. Ze kwam met een brochure van school thuis, waarin de te kiezen studierichtingen stonden voor het volgende jaar. Als alles goed gaat, zal ze volgend jaar een vakkenpakket moeten gaan kiezen. Maar ja, je bent net veertien en dan moet je al over dit soort heftige dingen gaan nadenken.
Direct probeerde ik haar dan ook duidelijk te maken, dat je gedurende je leven gerust kunt switchen van beroep. De keuze die je nu moet maken is niet levensbepalend. Maar ja, eerlijk is eerlijk, als zij nu bijvoorbeeld voor de richting ‘cultuur en maatschappij’ kiest, wordt het wel knap lastig om uiteindelijk accountant te worden. Ik noem maar wat. Gelukkig had ze wel wat ideeën en wensen.
Ze wil graag iets doen met mensen. Dus een beroep als bankmedewerkster of een technisch beroep lijkt haar niets. Kijk, dat scheelt alweer een hoop als je dat weet. Haar leek onderwijzeres of verloskundige wel iets. Of werken met verstandelijk beperkte mensen, iets wat Ellen ook haar hele leven heeft gedaan. Daarbij kwam overigens direct de prachtig puberale eis dat het werk wel genoeg geld moest opleveren 🙂
Dus heb ik haar maar voorzichtig verteld dat een baan in de sociale sector, ook niet echt een goudmijn is. Om er direct aan toe te voegen, dat je vooral moet kijken naar wat je leuk vindt, niet naar wat het verdient. Geen mens houdt het vol om zijn hele leven werk te doen dat ie verschrikkelijk vindt, maar puur omdat het financieel zo waardevol is.
Dat hou je misschien wel even vol, maar blij wordt je er niet van. Volg vooral je hart, dat is het belangrijkste. Voldoening in het soort werk dat je doet, lijkt me waardevoller dan wat het financieel oplevert. Je leeft maar 1 keer, dus geniet er vooral van. Laten we overigens duidelijk zijn, als het iemand de grootste voldoening geeft om zoveel mogelijk te verdienen, vooral doen dan 🙂
Maar terwijl we zo aan het praten waren over eventuele keuzes, vond ik het ook mijn plicht om haar voorzichtig op negatieve kanten te wijzen. Niet om haar te ontmoedigen, maar om haar beide kanten van een beroep te laten zien. Op deze leeftijd lijkt het beroep ‘verloskundige’ bijvoorbeeld waarschijnlijk op iets als iedere dag baby’s halen en de goed nieuws show presenteren.
Er zullen ook dagen zijn, waarbij de geboorte van een kind iets gecompliceerder ligt of waar het juist niet goed gaat. Ook dat is dan een onderdeel van je beroep. Dat kan heel waardevol zijn overigens, maar is natuurlijk van een volstrekt andere orde dan kersverse ouders feliciteren met de geboorte van hun kind. Of neem de zorg voor verstandelijk beperkte mensen. Iedereen kent wel die vrolijke en spontane mensen met het syndroom van Down.
Dat moet toch een feest zijn om die te mogen begeleiden?! Maar er zijn net zoveel verstandelijk beperkte mensen, die niets kunnen. Die alleen wat klanken uitstoten, agressief kunnen zijn of wat dan ook. Deze mensen hebben net zoveel recht op jouw zorg als de ‘vrolijke’ gevallen. Overigens weet ik uit eigen ervaring hoe ontzettend eigenwijs een mens met het syndroom van Down kan zijn hoor en dan is er even niets leuks aan om te mogen begeleiden 🙂
Zo met elkaar praten was wel even goed. Ze begon in te zien, dat niet alles precies zo is, als het misschien op het eerste oog lijkt. Niet dat je je daardoor moet laten afschrikken, zeker niet. Maar wel dat je je bewust wordt dat er meerdere kanten aan een verhaal/beroep zitten. Lastig vind ik dit soort gesprekjes wel, omdat ik haar absoluut niet wil sturen. Ik wil dat ze vooral gaat doen, wat ze graag wilt.
‘Wat wil je later worden’ is voor mij namelijk ook een vraag waar ik, volgens mij, zelf het antwoord nog steeds niet precies op weet. Ooit was ik ervan overtuigd dat ik archeoloog zou worden. Helaas kozen mijn ouders voor de dwingende stap. Zij bepaalden uiteindelijk dat ik dat niet moest gaan doen. Er was zelfs uitgezocht dat er in dat jaar 12 archeologen waren afgestudeerd, waarvan er maar 6 werk hadden.
Tja, en vaders wil was mijn wet, dus werd het iets anders. Jammer, jammer, jammer, want nog geen 5 jaar later kwamen de eerste stadsarcheologen op, waardoor er bijna een schaarste aan archeologen ontstond. Hier spreekt overigens niet een rancuneus persoon hoor, ik ben er van overtuigd dat ook mijn ouders het beste met me voor hadden. Maar het heeft me wel gevormd, die afgedwongen beslissing voor mij heeft sterk mijn leven bepaald.
Daardoor wil ik mijn kinderen de vrijheid geven. Mijn levensvisie is, dat wat je ook wenst als ouder voor je kind, als het kind er niet zelf achter staat, het nooit wat kan worden. Je kunt je eigen ideeën omtrent het invullen van een jong leven proberen af te dwingen, maar het werkt niet. Ook al heb je nog zo je twijfels over de keuzes van je kind, je kunt er over in gesprek gaan, maar iets afdwingen heeft geen zin. Het leidt tot verwijdering van elkaar en irritatie.
Daarom vind ik het ook spannend om tegengas te geven aan de kinderen. Het is nodig, daarvoor ben je de ouder, maar je wilt ze ook genoeg vrijheid en ruimte geven. Niets zo fijn als een kind dat zich veilig en geborgen voelt bij jou. Dat het zich gewaardeerd voelt en zelfvertrouwen heeft. Door mijn eigen gebrek hieraan in mijn jeugd, ben ik hier altijd erg gevoelig voor geweest.
Ellen vormde daar juist zo’n mooie buffer in. Zij kwam uit een warm nest en kreeg al op jonge leeftijd het vertrouwen van haar ouders. Vul zelf je leven maar in, ga ervoor! Hierdoor groeide Ellen anders op dan ik en stond ze ook anders en vooral ook sterker in haar volwassen leven dan voor mij lange tijd het geval was. Juist zij was voor mij het vertrouwenspunt in dit soort zaken.
Vaak gaf zij nog meer tegengas dan ik en daardoor wist ik dan dat ik niet ‘vreemd’ bezig was richting de kinderen. Aan de hand van haar leerde ik dat ‘nee’ zeggen echt niet schadelijk is voor de ontwikkeling van onze dochters 🙂 Nu ik zo langzamerhand beland in een fase in het leven van mijn kinderen die erg belangrijk is voor hun verdere toekomst, zou ik des te meer haar steun naast me wensen.
Gewoon samen er over kunnen praten wat het beste voor de kinderen zou zijn. De geruststelling van Ellen dat ik niet iets probeer af te dwingen. Onderling discussiëren over wat te doen alvorens met het kind verder te praten. Maar ook, twee visies op een onderwerp leiden vaak tot betere ideeën. Hoe vaak wij wel niet met elkaar praatten over dingen die we wilden gaan ondernemen, waarna er een verrassende oplossing werd gevonden.
Dat komt u misschien wel bekend voor, beide partners willen iets, maar weten niet precies hoe het aan te pakken. Door er over te praten komt er dan vaak een mooi idee tevoorschijn. Tja, dat is een beetje lastig nu…. Wat ik wel steeds vaker doe bij het proberen te verkrijgen van meerdere inzichten, is veel om me heen informeren.
Niet omdat ik geen beslissingen durf te nemen, maar ik zal de laatste zijn om te beweren dat ik alle wijsheid in pacht heb. Gelukkig heb ik genoeg lieve mensen om me heen die me oprecht willen adviseren, dus daar ben ik erg blij mee. Liever een keer teveel gevraagd, dan zomaar wat doen. Zeker nu we bij de kinderen bij vragen als “wat wil je later worden” zijn aanbeland 🙂
Nou ja, ik doe mijn best en meer dan dat is haast niet mogelijk. Ik hoop in ieder geval dat de kinderen later terug kunnen kijken op een prettige jeugd. Een jeugd waarin ze het fijn vonden om thuis te zijn/komen en thuis als een ‘veilige haven’ konden beschouwen. Een plek waar ze zich gehoord voelden, al hun vragen en verhalen kwijt konden. Een plaats waar ze in alle rust aan hun zelfvertrouwen en eigen levenskeuzes konden bouwen.
Een ‘haven’ waar ze op volwassen leeftijd nog steeds graag naar terug komen. Wat hun eventuele beroepskeuze dan ook is geworden 🙂 Zo’n soort plek probeerde ik te omschrijven in de nieuwe song “Hier is mijn thuis”. Dat zou je ieder mens toch gunnen?! Ook wanneer je alleen bent en/of geen kinderen hebt, als er maar een plekje op de aarde is waar je je geborgen en veilig voelt. Hoe klein dat plekje ook zou mogen zijn, je de zekerheid hebt dat het er altijd is.
En met deze switch naar onze nieuwe song “Hier is mijn thuis” wil ik deze blog beëindigen. We zijn overigens erg benieuwd naar uw mening over deze Nederlandstalige song. Er liggen nog een paar soortgelijke nummers op de plank en voor ons is uw mening een mooie graadmeter om te besluiten de andere songs ook te gaan opnemen.
Ik wens u een prachtige week toe, wij gaan verder met herfstvakantie vieren en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Ik had ooit een vriend die zei:’Je hebt twee soorten banen. Een waar je vol voor gaat en banen die vooral veel geld opbrengen.’
Hij koos voor de veiligheid van het laatste maar verlangde naar het eerste.
Ik denk dat je er goed aan hebt gedaan om je dochter nu al alle kanten te laten zien.