Ik omarm het leven zoals het komt. Niet uit gelatenheid, maar omdat het mijn manier van in het leven staan is. Het leven is al zo kort, probeer er dus juist van te genieten. Kijk niet naar wat je niet hebt, maar kijk juist naar wat je wel hebt. Sta open voor veranderingen, accepteer dat dingen gebeuren, zonder dat je daar enige invloed op hebt gehad. Zowel in positieve als in negatieve zin. Maar probeer vooral gelukkig te zijn. Heb vertrouwen in jezelf en volg je hart. Niemand anders dan jijzelf bepaalt hoe je in het leven staat. Leef, maar laat ook leven.
Een groot deel van het leven wordt al gevormd door omstandigheden waar je geen invloed op hebt. Probeer dan in ieder geval het gedeelte, waar je wel enige invloed op kunt hebben, zo goed mogelijk te benutten. Ellen is dood, wat ik ook probeer, ik zal haar niet meer terug krijgen. Iedere dag ben ik daar mee bezig, voel ik de pijn van haar gemis. Maar nu kan ik gaan zwelgen in zelfmedelijden of proberen juist iets te maken van het feit dat ik er nog wel ben. Misschien egocentrisch van me, maar ik kies voor het laatste en ik denk dat Ellen niet anders gewild zou hebben.
Er zijn al zoveel momenten in het leven waar je niets over te zeggen hebt. Dat begint al bij de geboorte, in ene ben je daar als mens. Wat voor ouders heb je? Hoe staan zij in het leven? Zij vormen voor jou de eerste periode van het leven toch een soort van heilige graal. Ouders weten alles, wat zij zeggen is waar. Zij zijn voor jou een vorm van absolutisme. Je twijfelt niet aan ze. Ouders bepalen jouw eerste blik op het leven en het leren functioneren binnen een gemeenschap.
Maar geven ze je ook voldoende ruimte om jezelf te ontwikkelen op het moment dat je daar aan toe bent? Op een gegeven moment wordt een kind toch zelfstandiger en zal het keuzes maken die jij, als ouder zijnde, misschien niet altijd even goed waardeert. De kunst is dan om het wel die keuzes te laten maken. Het kind voorzichtig ‘loslaten’. Zo kweek je, naar mijn mening, zelfvertrouwen en eigen bewustzijn. Twee onmisbare elementen voor een zelfgekozen richting in het leven.
Die eerste jaren, waarin ouders de taak hebben om hun kind zo goed mogelijk op te voeden, zijn zo cruciaal. En ja, zoals iedere ouder, zal ook ik dingen fout doen, hoe goed ik het ook wil hebben voor mijn kinderen. Er zullen gerust dingen zijn waar ze later niet tevreden over zijn. Ik heb ook mijn kanttekeningen over mijn eigen opvoeding, maar zal mijn ouders wel altijd dankbaar blijven dat ze me op de wereld hebben gezet. Ze hebben me de kans gegeven dit unieke leven mee te maken. Ik ben weliswaar een autodidact in het leven, maar zonder hun had ik niet eens bestaan 🙂
Het belangrijkste dat ik mijn kinderen wil leren is om niet weg te zakken in zelfmedelijden als je over dingen niet tevreden bent. Omarm het leven dat je hebt gekregen en probeer het zelf te perfectioneren. Maak je eigen leven, die kracht, dat zelfvertrouwen wil ik ze graag meegeven. Je bent baas over het eigen leven. Jij en niemand anders bepaalt wat je wilt gaan doen met deze periode op deze prachtige aardbol. Kijk naar het positieve, wees gelukkig.
Is geluk in het leven nu niet juist het feit dat je mag leven?! Dus leef zoals je wilt, niet zoals je denkt dat anderen van je verwachten. Geluk zit niet in materie of geld, maar in het feit dat je tevreden bent met wat je hebt of wie je bent. Wat dat betreft las ik deze week een treffend boek uit. Het schitterende “Suttree” van Cormac McCarthy. Komt de hoofdpersoon Cornelius Suttree niet pas tot een innerlijke rust op het moment dat hij accepteert dat hij is wie hij is? Zich niet langer krampachtig probeert te ontworstelen aan zijn leefmilieu. Hoe tragisch dat milieu voor een ander ook mag lijken, het is waar hij zich het prettigst bij voelt.
Omarm het leven zoals het komt en probeer er wat van te maken met de middelen die je hebt. Neem nu Koningsdag 2020, die was toch niet geheel zoals altijd 🙂 Nou ja, dat zij dan maar zo. Een paar slingers in de straat, een aantal spelletjes voor de kinderen en een stapel pannenkoeken doet wonderen hoor. Je zou kunnen gaan balen dat er niets mogelijk is, maar op deze manier had iedereen toch een leuke dag. En het gaf bovendien als beloning een extra gevoel van verbondenheid met elkaar.
Geluk zit in een klein hoekje, als je maar kunt accepteren dat dingen soms anders gaan dan verwacht. Wat dat betreft is deze coronatijd helemaal een tijd van dingen moeten accepteren. Het lijkt mij dat als je dat niet kunt, je enorm gefrustreerd raakt. Maar wat kun je er nu aan doen, niets toch?! Gevalletje overmacht. Ik omarm de situatie dan maar liever, dan dat ik mijn energie kwijt raak aan negatieve gedachten.
Zo moet je het leven proberen te blijven omarmen, ook als het zijn donkere kant laat zien. Dan zie je vanzelf ook wel weer de mooie kanten. Zoals een week geleden, toen ik in de duinen wandelde. Het was een heerlijke lenteavond. Zoals de trouwe lezers onder u intussen wel weten, ben ik erg gesteld op spontane ontmoetingen. Als je voldoende vertrouwen in jezelf en de medemens hebt, kun je de leukste gesprekken aangaan. Dat was dit keer weer eens het geval.
In het licht van de langzaam ondergaande zon, zag ik een dame op haar paard. Ze liet haar paard drinken aan een watertje. Een prachtige symbiose tussen mens en dier. Zo mooi om te zien hoe de twee elkaar aanvulden tot één geheel. Samen genietend van een heerlijk, vrij gevoel. Op het moment dat ik een foto maakte, keek het paard op. Alert als het was, had het paard direct in de gaten wat er gebeurde. Op deze manier raakte ik met de dame aan de praat.
Kent u dat gevoel, dat u iemand niet kent maar wel direct een klik voelt? Nu weet ik natuurlijk niet of dat wederzijds was, maar ik had het in ieder geval wel. Binnen een paar uitgewisselde woorden ontstond er een soort vertrouwen bij mij. De dame was open, eerlijk en geheel zichzelf. In plaats van te schrikken van zo’n vogelverschrikker die daar foto’s staat te maken van je, legde ze direct de reactie van haar paard uit. En vervolgens vroeg ze vriendelijk of ik nog wat foto’s wilde maken.
We babbelden nog wat voort en wat vooral zo mooi was, was dat er hier 2 mensen waren die het geluk, om deelgenoot te mogen zijn van zo’n mooie avond in zo’n sprookjesachtig decor, volledig begrepen. Geluk zit in kleine dingen. Hoe heerlijk is het niet om, in bijna volledig lege duinen, de warmte van de zon te voelen, de vogels om je heen te horen fluiten?! Ieder bezig met iets dat hem dierbaar is, zij rijdend op haar paard en ik wandelend met het fototoestel.
Het zijn dit soort ontmoetingen die me om een of andere reden veel energie geven en me gelukkig maken. Het leven omarmen zoals het komt. In dit geval op een mooie manier. Het geeft me het gevoel een ‘rijk’ persoon te zijn, als een onbekend iemand zo spontaan een gesprek met je aangaat. Dat je een soort geluksgevoel kunt delen, zonder dat te hoeven uitleggen. Wat dat betreft zijn die duinen zo belangrijk voor me. Voor mijn geluk, mijn gevoel, mijn inspiratie, voor zoveel.
Ik hoef niet veel te bezitten, als ik maar af en toe in deze prachtige natuur mag vertoeven. En dan heb ik ook nog eens de rijkdom 2 van die prachtige meiden om me heen te hebben. U begrijpt, ik heb niets te klagen, ik ben een gelukkig mens. Ik omarm het leven zoals het komt. Soms in zijn meest zwarte gedaante, maar toch ook heel vaak in een wonderschone gedaante. Ik wens u allen een prachtige week toe.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Mooie teksten René, geluk zit in de kleine dingen xxxx love you