Liefde in tijden van corona laat zich in allerlei hoedanigheden gelden. In positieve als wel in negatieve zin. Feit is dat sinds het coronavirus heerst, het begrip liefde weer volop in beweging is. Alles gaat net even anders dan dat het normaliter zou gaan. Het lijkt wel alsof het begrip liefde weer meer verdieping krijgt.
Als ik naar mezelf kijk, mis ik mijn Ellen nu nog meer als anders. Nu er praktisch geen direct sociaal verkeer meer mogelijk is, mis ik nog meer de warmte van de persoon naast me. Je moet anderhalve meter bij elkaar uit de buurt blijven, een kus of een knuffel is uit den boze en op straat vermijden de mensen elkaar zoveel mogelijk.
Op deze manier wordt mij nog duidelijker wat voor een gat Ellen heeft achter gelaten. Ik voel me echt alleen. Gelukkig heb ik nog mijn twee meiden, maar u begrijpt wel wat ik bedoel. Ik heb gewoon behoefte aan fysiek contact, al is het maar even een hand geven, of even tegen iemand aanleunen.
Maar ja, als ik het al lastig vind, denk dan eens aan bijvoorbeeld de ouderen die helemaal niemand meer mogen zien. Zij leven momenteel echt volledig geïsoleerd binnen onze samenleving. Volledig aangewezen op zichzelf en het verzorgend personeel. Vaak zijn ouderen al wat eenzaam, laat staan nu 🙁
Het meest trieste is misschien nog wel dat, in deze tijden van het coronavirus, er nauwelijks afscheid kan worden genomen van mensen die aan het virus overlijden. Mensen die overlijden aan het virus, overlijden echt in eenzaamheid. Dat lijkt me voor de nabestaanden ook een verschrikkelijk idee.
Volgens mij moet je bijkans gek worden van het gevoel dat je niet bij je partner kunt zijn, zoals normaliter het geval is. Natuurlijk was ik Ellen het liefst nooit kwijt geraakt, maar tot op de dag van vandaag ben ik ‘blij’ dat ik tot haar laatste zucht bij haar heb kunnen zijn. Haar hand heb kunnen vasthouden, ze in die laatste uren niet alleen was.
Ja, dat zijn dankzij het virus de donkere kanten van het begrip liefde momenteel. In ene besef je maar weer eens goed dat de mens toch best wel een sociaal dier is. We kunnen wel alleen zijn, maar hebben toch eigenlijk allemaal best wel behoefte aan sociale contacten. Al is het maar een praatje met de buurman.
Tegelijkertijd brengt het virus ook mooie sociale kanten van de mens weer naar boven. Juist om die sociale binding met elkaar te beleven, te voelen, ontstaan er overal spontaan sociale acties. Neem nu het idee om met een oplegger langs ouderentehuizen te rijden.
Negen volkszangers die afgelopen zaterdag langs diverse verzorgingstehuizen in Haarlem en omgeving reden met een trailer vol geluidsapparatuur. Op deze manier verzorgden ze bij ieder van de tehuizen een live-optreden voor de deur. Gewoon om de mensen die al weken vast zitten in hun appartement even wat vermaak te bieden en ze te laten weten dat ze niet vergeten zijn.
Zo zijn er tal van burgerinitiatieven ontplooid om elkaar te helpen. Om het saamhorigheidsgevoel te vergroten. Ik schrok me van de week de pleuris toen ik ’s avonds iets wits zag hangen in het raam van de buren. Bleek het een knuffelbeer te zijn. Intussen zie je in heel wat vensterramen deze knuffels verschijnen.
Ook al zo’n spontaan ontstane actie, nu om kinderen te vermaken. Dan kunnen de kinderen, als ze even een frisse neus halen buiten, op een zogenoemde ‘Berenjacht‘. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan met allerlei spontane acties. Kijk alleen maar ook op de sociale media. De ene actie buitelt bijkans over de andere heen.
Het blijkt in ieder geval dat er nog een behoorlijk grote sociale kant in de mens zit. Die was de laatste jaren niet altijd even goed zichtbaar. Maar als je dan iets ‘positiefs’ aan het coronavirus moet noemen, dan is het wel het gegroeide gevoel van saamhorigheid. Van liefde voor de medemens.
Nu moeten we er alleen voor zorgen, dat als dit allemaal achter de rug is, we niet direct weer in de oude stand schieten. Laten we dan, als mens zijnde, in ieder geval weer eens geleerd hebben, hoe uniek het leven is en hoe we elkaar allemaal nodig hebben. Iedereen is gelijkwaardig in deze maatschappij, ieder vervult daarin zijn eigen unieke rol.
En als er iets is dat de mensen met elkaar verbindt, dat dat niet geld is, maar liefde. Tja, nu klink ik wel heel erg hoopvol en John Lennon-achtig, maar hoop doet leven nietwaar?! Heb toch eens door hoe bijzonder het is dat wij, wij allen die op dit moment leven, met elkaar het unieke wonder mogen ervaren om van deze prachtige aardbol deelgenoot te mogen zijn.
Sta elkaar dan niet naar het leven, maar geniet er samen van. We voelen ons wel heel wat als mensheid, vinden onszelf heel knap en slim. Maar je ziet maar weer, één klein virusje en de gehele wereld ligt stil. Dus iets meer bescheidenheid is wel op z’n plaats en voel je zeker niet verheven ten aanzien van de medemens.
Ach, genoeg gepredikt, op weer naar de reële wereld. Over liefde gesproken, mijn jongste dochter liet daar weer eens een fraai staaltje van zien deze week. Zoals u weet zijn de kinderen thuis en speel ik momenteel voor meester. Nu is rekenen niet het favoriete vak van de jongste en daar hebben we dan ook de afgelopen jaren herhaaldelijk strijd over gehad.
Maar ja, nu moet ze wel met mij rekenen en dat leek de eerste week ook best goed te gaan. Maar afgelopen week was de koek waarschijnlijk even op wat betreft geduld bij ons beiden. Nadat ik tot in den treuren een som had uitgelegd, schreef ik ten einde raad het antwoord maar op het blaadje.
Toen ik vervolgens vroeg wat het antwoord was, vertelde ik daarbij dat, als ze nu het foute antwoord zou geven, ze twee verfrommelde kladblaadjes moest opeten. Nou, best een billijke straf toch als het antwoord al op papier staat, wat u?!
Volgens dochterlief dus niet, ze noemde me direct een horrorvader, ja u leest het goed, een horrorvader 🙂 Welke vader laat zijn dochter nu 2 velletjes papier eten, dat doe je toch niet?! Ja, en welke dochter noemt haar lieve, altijd geduldige, nooit mopperende, immer vrolijke vader nu horrorvader?! De rekenles was dan ook direct ten einde.
Even voor de nog niet zo ervaren lezers van mijn blog, dit bovenstaande is natuurlijk schertsend bedoeld. Voordat er misverstanden ontstaan over deze, geheel in het teken van de liefde staande, blog, dochter en vader konden er smakelijk om lachen, de band tussen beiden is nog steeds goed 🙂
Ja lieve mensen, het zijn vreemde tijden. Laten we hopen dat alles snel voorbij is. Tot die tijd zullen we het ermee moeten doen. Laten we in hemelsnaam elkaar allemaal een beetje helpen, dat maakt de last al wat meer draagbaar. Liefde is een sleutelwoord. Zonder liefde voor elkaar zou het een nog zwaardere tijd zijn dan het nu al is.
Doe voorzichtig en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Prachtig verwoord. Goed om te lezen. Maar kijken we niet te ver? Is er misschien eenzaamheid en verdriet bij mensen heel dicht bij ons? Liefde heelt veel wonden dus………………