Deze week hebben de meiden vakantie. Continue gaan mijn gedachten naar verleden jaar. Toen hadden de meiden in deze periode ook vrij. We zijn toen met z’n viertjes een weekje op vakantie gegaan in Nederland. Het ging niet heel goed met Ellen, maar we zouden hoe dan ook op vakantie gaan. Daar was met Ellen geen discussie over mogelijk 🙂
Achteraf bekeken onvoorstelbaar gezien de toestand van Ellen. Maar tegelijkertijd ook een memorabele week. Het was de laatste week die we met z’n viertjes zouden doorbrengen. De chemokuren hadden geen effect en het lichaam van Ellen raakte steeds meer opgezet door vochtophoping. Ze werd steeds meer een ‘Michelin-vrouwtje’.
Er ging van alles mee, van rolstoel tot kussens. In het vakantiehuisje was een hoog-laag bed gezet. Het eerste dat we deden bij aankomst was een terrasje pakken. Daar zaten we dan hoor, pontificaal met de winterjassen aan, op een soort van terrasje. Ellen in de rolstoel, lekker in het zonnetje. Wat er zou gebeuren, zou er gebeuren, maar haar terrasje pakken had ze binnen!
Wat heeft ze, ondanks alle fysieke malheur, nog genoten. We hebben een bingo-avond meegemaakt, ze heeft de meiden zien zwemmen en knutselen. We hebben zelfs met een rolstoelfiets nog een stukje door de omgeving getoerd. Wat dat betreft was niets haar te vreemd. Zodra ze hoorde dat er een rolstoelfiets aanwezig was, moest die ook direct gebruikt worden.
Die week hebben we het gered tot donderdag. Ze moet zich zo groot hebben gehouden die week. Geen wanklank kwam er over haar lippen. Op woensdagavond zijn we zelfs met z’n viertjes nog uit eten geweest. Terwijl ze praktisch geen hap meer door haar keelgat kreeg. Hoe we het allemaal gerooid hebben die week, weet ik niet eens meer zo goed.
Wat een absurde week, ook psychisch gezien. Diep van binnen wisten we dat het niet zo goed ging, maar daar moest je het met Ellen niet over hebben. Toen ik haar op een gegeven moment iets te lang aankeek, kreeg ik direct op mijn donder 🙂 Wat zit je te kijken, gaat het niet goed met me?! Terwijl ik haar alleen maar vol liefde zat te bewonderen!
Nee, dat was wel één van de pittigste dingen voor mij, het constant mooi weer moeten spelen. “We hebben het er niet over, het gaat gewoon goed”. Ik snap het ook wel van Ellen, eraan toegeven dat het niet goed ging, zou onvermijdelijk het einde inluiden. Tot de laatste momenten van haar leven aan toe, heeft ze gevochten.
Op donderdagmiddag ging het echt niet meer. Ik moest een huisarts bellen om naar haar te laten kijken. Ze was erg benauwd. Zelfs toen de huisarts er eenmaal was, en wij beiden op haar inpraatten om huiswaarts te keren, twijfelde ze nog. Maar ik durfde het niet langer aan. Sowieso zouden we vrijdags naar huis gaan.
Ik vond het niet verantwoord meer om, met 2 kinderen bij ons, haar daar nog een nacht te laten blijven. Dat begreep ze en uiteindelijk heeft een goede vriend ons ’s avonds opgehaald. Ik vertelde haar ook hoe trots ze moest zijn op het feit dat ze het zo lang had volgehouden en niet moest kijken naar het ene nachtje dat niet gelukt was. En zo was het ook. Onvoorstelbaar dat ze het zo heeft volgehouden.
We zijn direct door naar het ziekenhuis in Hoofddorp gegaan. Daar aangekomen had ik, achteraf gezien, al iets moeten vermoeden. Ze werd vrij emotioneel toen we de spoedpost betraden. Terwijl het voor ons haast een routine was geworden in de maanden ervoor om daar binnen te komen. Maar waarschijnlijk had ze toen al enigszins voor zichzelf het besef dat ze niet meer naar huis zou keren.
De vriend nam de kinderen mee, ik zou absoluut niet meer weten wie er die nacht bij ze is geweest. Ik bleef bij Ellen. Voor de meiden was het in die maanden ook een gekkenhuis. Nooit wisten ze zeker of ze thuis zouden slapen en/of wie bij ze zou slapen. Ik ben zo trots op hoe de dametjes dat allemaal ondergaan hebben.
Het verklaart ook voor een deel de problemen met Sara de afgelopen maanden als ik onverwacht weg was. De meiden willen sowieso alles met z’n drietjes doen. Iets is pas echt leuk als ik er ook bij ben. Neem het ze eens kwalijk, ze hebben zoveel onzekerheid gehad in die maanden 🙁
En zo beëindigden Ellen en ik, ieder in een ziekenhuisbed, naast elkaar de vakantie. Ik bleef bij haar slapen. De dagen die volgden staan bij mij voor eeuwig op mijn netvlies gebrand. In die paar laatste dagen heb ik het leven in al zijn gedaanten voorbij zien komen. Een Ellen die er nog steeds vol voor ging, plannen maakte en zelfs nog de week erop naar de Efteling wilde. Maar ook de Ellen die zich ’s nachts afvroeg of haar laatste uur had geslagen.
Tot twee maal aan toe dreigde het lichaam te crashen. Na de eerste, heftige nacht is direct haar broer uit Duitsland over gekomen. Ik heb toen ook met Ellen zeer intens gesproken en eerlijk aangegeven dat ik niet zeker wist of ze het nog lang zou volhouden. Het werd letterlijk tijd om rust in zichzelf te vinden.
Ellen was maar met andere dingen en mensen bezig, steeds vooruit kijkend. Zelfs de ochtend na de eerste crisis, hoe zwak ze ook was, bleef ze positief. Ze hield ons dermate voor de ‘gek’ dat haar gearriveerde broer op maandag weer, enigszins gerustgesteld, naar huis vertrok. Ellen zat parmantig in een stoel en van een crisis was geen sprake meer.
Waar maken jullie je druk om?! De dag werd weer lekker volgestouwd met bezoekjes en ze was van alles aan het regelen om de dag erna naar de Efteling te kunnen. We zouden namelijk met vrienden hier 2 dagen naartoe gaan, dat was nog een grote wens van Ellen. Ellen zou middels Stichting Ambulance Wens hier een dag naartoe gaan en ter plaatse daar ook verzorgd worden door hen.
Wat geweldig trouwens dat dit mogelijk werd gemaakt. Pas in het weekeinde besloten we om middels de stichting Ellen te vervoeren naar Kaatsheuvel. Zo’n korte termijn vormde geen enkel bezwaar voor ze. Direct werd alles in gang gezet en kwam er groen licht. Maar ja, Ellen zou Ellen niet zijn als ze toch vanuit het ziekenhuisbed probeerde te regelen dat ook zij er kon blijven overnachten.
De crisis van de dag ervoor was allang weer vergeten. Wat in haar kop zat, zat niet in haar k… 🙂 Dezelfde dag ging ze ook akkoord om naar een Hospice huis te gaan. Ze accepteerde hiermee dat haar situatie uitzichtloos was. Tegelijkertijd wilde ze weten hoeveel tijd ze nog had en of er misschien nog een vakantie met de familie inzat. Tussen al deze drukte door, ontving mevrouw ook nog eens, breed lachend, de nodige bezoekjes.
Hoezo een rollercoaster, een dag in extremis?! Heerlijk delegerend vanuit haar bed, vervulde ze haar rol met verve. En mijn schoonzus en ik haar maar proberen rustig te houden voor de dag erna. Dat ze in ieder geval nog wat energie zou overhouden om naar de Efteling te gaan. Maar ja dat was natuurlijk onbegonnen werk. Ellen liet zich door niemand vertellen hoe ze het moest doen 🙂
Om een lang verhaal kort te houden, ’s avonds ontstond de tweede crash in het lichaam. De gehele nacht heeft ze lopen ‘spoken’, met haar zus aan haar zijde. Ik was thuis bij de kinderen om die te prepareren voor de Efteling. Uiteindelijk ging het zo slecht, dat ik de kinderen de volgende ochtend met de vrienden mee heb laten gaan om vervolgens halsoverkop naar het ziekenhuis te gaan.
De zus van Ellen had inmiddels de knoop doorgehakt voor Ellen, dat de Efteling er voor haar echt niet inzat. Dat begreep ze, hoe moeilijk ze het er ook mee had. Maar, zo zei ik telkens tegen Ellen, als ze niet zo gevochten had, waren de kinderen niet naar het pretpark vertrokken. Door haar vechtlust had ze de kinderen wel de kans gegeven te gaan. Dus in feite had ze haar doel, de Efteling, wel bereikt.
Nou ja, die dag ging alles heel snel. ’s Middags zijn de kinderen nog vanuit Kaatsheuvel even bij Ellen gebracht. Hierdoor hebben ze wel afscheid kunnen nemen en zijn ze vervolgens verder ‘feest’ gaan vieren in het park. Dat leek Ellen en mij het beste, zo zouden de kinderen aan deze periode ook nog leuke herinneringen hebben. Onze eeuwigdurende dank overigens voor Sandra en Reinier die dit allemaal mogelijk hebben gemaakt.
Want om als volwassene 2 kinderen te vermaken terwijl je weet wat er allemaal gebeurt, is eigenlijk een bovenmenselijke opgave. Zeker als je tussentijds ook nog even op en neer moet rijden naar een ziekenhuis. Het ene moment in een pretpark, het volgende afscheid nemen van iemand om daaraan sluitend weer ‘vrolijk’ te doen in de Efteling. Ik geef het u te doen….
Aan het einde van de middag, broerlief was inmiddels halsoverkop terug gekomen, ging het echt niet meer. In het bijzijn van diverse vriendinnen, haar broer, zus en ik, besloot ze te gaan slapen. Wat dat betreft heeft Ellen alles volledig, en terecht, op haar eigen manier gedaan. De volgende ochtend vroeg overleed Ellen in het bijzijn van mij en haar broer.
We hadden haar nog zo graag zo veel langer bij ons willen hebben, maar gezien haar uitzichtloze situatie, hadden/hebben we er ‘vrede’ mee. Ik kan nog bladzijden vol schrijven over die laatste periode, maar voor deze blog laat ik het hierbij. Het gebeurt me niet snel, maar het is even genoeg voor nu.
Alles komt door dit oprakelen wel weer heel dichtbij. Als dit geschreven was met inkt op papier, was alle inkt nu uitgelopen door de tranen. Dat geeft helemaal niets, maar ik moet ook nog energie overhouden om de kinderen te vermaken 🙂 Ik wens u allen een prachtige week toe en, zoals het levensmotto van Ellen was:
“Geniet van het leven”
💖
Al een jaar voorbij , deze dagen blijven in je geheugen gegrift staan. Veel sterkte René.
Lieve groetjes, Carla.
Wat een bijzondere herinneringen hebben jullie weten te creeeren. Sterkte deze weken met alle nare maar ook mooie herinneringen.
Gr Marijke ( me-andmyphoto) van insta
🕯🕯💕
René wat heb je het weer mooi beschreven. Een sterke vrouw was ze die Ellen van jou. Ik kon met het lezen ook de ogen niet droog houden. Sterkte deze moeilijke weken
Lucienne (beau_beau1 op IG)