Hoi lieverd,
Hoe is het er mee? Het is alweer een poosje geleden dat ik je geschreven heb. Maar ja, zoals je zelf ook wel weet, zijn dit nogal volle maanden. Maanden waarin de dagen steeds korter worden, waardoor het lijkt of je steeds minder tijd hebt. Terwijl er activiteiten in overvloed zijn.
Activiteiten die leuk zijn, maar me, eerlijk gezegd, ook gestolen kunnen worden op dit moment. Zo heeft Sara intussen alweer Sint- Maarten gevierd. Met een prachtige, zelf gemaakte, lampion is ze dapper de straat opgegaan. Wat was het weer weer slecht, alsof deze avond er patent op heeft. Had jij daarboven niet even iets kunnen regelen?!
Anne heeft jouw rol aan de deur waargenomen. Ze had goed onthouden hoe jij dat altijd deed. Dus voor de kleintjes een lief woord en de oudere belhamels dwingend om 2 liedjes te zingen. Dat werkt nog steeds hoor, als de beloning snoep is, zingen ze wel!! Maar ja, wat een leegte…..
Intussen zijn de dametjes ook druk bezig met surprises voor het volgende feest. De woonkamer is omgetoverd tot hobby- en knutselhol. De eettafel plakt dezer dagen als nooit tevoren door al die lijmresten 🙂 Sara is intussen dusdanig groot, dat ik haar nauwelijks hoef te helpen met het knutselen, stoer hè!!
Maar wel braaf iedere avond het Sinterklaasjournaal met mij kijken hóór. Dus extra vroeg koken, want we mogen niets missen!! De eerste schoen is ook al gezet. Daar is Sara nog geen spat in veranderd. We kennen het geheim van Sinterklaas, maar als het zover is, doen we gewoon of het allemaal echt is!! De buurvrouw kwam afgelopen week al voorzichtig vragen of ze nu nog wel of toch niet geloofde 🙂
Ook is kerstmis al in vol ornaat in huis aanwezig. Anne heeft haar kamer versierd met 2 kerstbomen en een lichtsnoer met gekleurde lichtjes opgehangen. Beneden schallen de sinterklaas- en kerstliedjes dwars door elkaar heen uit de speakers. Ik ben blij dat de meiden er zin in hebben. Ze zijn vrolijk en goed gemutst.
Zelf begin ik je steeds meer te missen, je afwezigheid valt steeds meer op. Ik ben ook continue, of ik wil of niet, bezig met verleden jaar rond deze tijd. Steeds aan het bedenken hoe het toen met jou en met ons ging. Ik ontkom er gewoon niet aan. De nachten worden steeds korter voor me. Dan schrik ik plots wakker en kan dan niet meer slapen.
Alsof alle gevoelens die ik verleden jaar rond deze tijd moest wegstoppen om jou te kunnen bijstaan, nu hun weg naar buiten toe weten te vinden. Meid, waar heb jij, waar hebben wij, toch in hemelsnaam de kracht vandaan gehaald om in die periode ook nog vooruit proberen te denken?!
Zoals jij altijd maar weer met ideeën voor in de toekomst bezig was, immer de korte oplevingen voor 300 % benutte om leuke dingen te kunnen doen. Altijd de blik naar voren, naar het positieve gericht. Hoe wij, als zus en partner van jou, daar iedere keer weer in mee gingen, wat heeft een mens toch een onvermoede krachten. Een emotionele spagaat, die eigenlijk onmenselijk is.
Het ene moment sta je in het ziekenhuis aan het bed van je partner, die het uitgilt van de pijn. Om even later samen met de kinderen vrolijk Sinterklaasliedjes te zingen bij het zetten van hun schoen. Die spagaat, die veelvoud aan emoties, waar ik verleden jaar domweg geen tijd voor had om over na te denken, die eisen steeds meer hun aandacht op.
Jemig Ellen, wat heb ik een bewondering voor je vechtlust. Maar zelf heb ik nu toch echt even tijd nodig om dit allemaal te verwerken. Er is zoveel gebeurd, niet te bevatten. Dat verwerken doe ik overigens wel met jou aan mijn zijde. Ik heb eindelijk de kracht gevonden een mooie foto van ons tweetjes te laten uitvergroten.
Nu kan ik iedere avond, als ik in bed lig, lekker tegen je aan kletsen. Het is wel een foto van de laatste keer geworden. De laatste keer dat ik je bewust met haar portretteerde. Jij vond dat maar niets, want je haar zat niet goed, je gezicht was opgezet door de medicijnen enz.. Maar wat ben ik blij dat ik doorgezet heb.
Natuurlijk zijn er honderden foto’s van je, waar je je schoonheid etaleert. Natuurlijk zie je er iets anders uit op deze foto, maar hij is me zo dierbaar. We kijken naar elkaar met zo’n intense blik, dat gevoel raak ik nooit meer kwijt. Allebei op dat moment beseffend dat alles anders gaat worden, maar beiden totaal niet in staat om te kunnen begrijpen wat ons allemaal te wachten staat.
Je bent daar de Ellen zoals die in mijn hoofd zit. Zoals ik die voor eeuwig in mijn ziel verankerd heb. De arm die ik op deze foto om je heen geslagen heb, voel ik nog steeds om jouw schouders rusten. De schouders van mijn Ellen, mijn kanjer. Deze foto geeft mij kracht om door te gaan.
Ik ben ook voor het eerst alleen naar een feestje gegaan. Vind je het niet dapper?! Het was oké, hoewel ik me behoorlijk geamputeerd voelde. Bij uitstek naar iets wat voor jou een soort van levenselixer was, feestjes, zonder jou. Het was gezellig, al miste ik dat vanzelfsprekende gevoel dat jij ook ergens in de zaal zou zijn, enorm.
Overal kletsende mensen, maar nergens jij te bekennen. Dat is flink wennen. Je weet, ik praat met iedereen en heb daar geen enkele moeite mee, maar het gemis van jou was zo overduidelijk. Je stem, je lach, het goedgevulde glas, niets van dat. Alleen weer mijn jas pakken en alleen weer op de fiets naar huis. Zeer confronterend 🙁
Maar ja, de beste manier is toch echt om hier niet voor weg te lopen. Dat wil ik niet, dat zou jij niet willen, dus ik ben blij dat ik geweest ben. Waar ik ook in heb doorgezet, is bijles voor Sara. Dat zul jij zeker toejuichen, want daar had je het al eerder over dan ik. De lieve schat is supergoed met taal, met met rekenen niet echt.
Daar komt nog eens bij dat ze van mij niets aanneemt, dus dit leek me de meest veilige oplossing voor haar en mij. Nou inderdaad, vreemde ogen dwingen!! Het lukt de leraar om een uur met haar te rekenen zonder dat het plafond naar beneden komt. Of zoals ze zelf zegt: “Deze meneer legt alles geduldig uit en ik word bij deze meneer niet boos en ga niet schreeuwen”.
Lekker hoor, bij mij moord en brand schreeuwen om vervolgens te beweren dat ik niet geduldig genoeg ben. En bij deze persoon braaf luisteren en alles accepteren zonder enige wanklank. Kinderen….!! 🙂
Nou lieverd, dan nog een laatste grote stap die ik je wil vertellen en tegelijkertijd wil laten horen. Chantal heeft het voor elkaar hoor, ik zing. Althans, ik doe een poging geluid voort te brengen 🙂 Had je niet verwacht hè, nou ik ook niet hoor!! Maar na lang aandringen van Chantal heb ik toch maar eens een nummer geschreven die bestaat uit samenzang. Ik hoop dat je het wat vindt.
Eigenlijk vond ik het best wel leuk om te doen, maar ja, ik geloof niet dat ik ooit een zanger zal worden. Het nummer ‘Come to me’ gaat overigens over 2 hoofdpersonen van een boek dat ik laatst gelezen heb. Namelijk ‘Een klein leven‘ van de schrijfster Hanya Yanagihara. Oh, zo’n mooi boek, zo beeldend de ziel van een paar vrienden beschreven, ongelooflijk.
Ja en zo verstrijkt de tijd met rasse schreden. Het vergelijken zal de komende tijd nog wel aanhouden. Daar valt niets tegen te doen. Dat wil ik ook niet. Aan jou denken is ook mooi. En als het me teveel wordt ga ik gewoon hard aan surprises werken, of een kerstboom kopen. Of ik doe een was, ga koken of wat dan ook. Bezigheden genoeg, dat is het probleem niet 🙂
Nou lieverd, tot zover een kleine update van het leven aan deze kant van het universum. Ik hoop absoluut dat jij je draai op jouw plek hebt gevonden. Waarschijnlijk heb je nauwelijks tijd om ons te missen, zo druk als je het ongetwijfeld zult hebben met het ontmoeten van oude bekenden. Want, zoals ik al diverse malen opgemerkt heb, dit jaar is weer eens zo’n jaar dat de mensen bij bosjes ‘omvallen’. Niet te geloven, zo veel mensen 🙁
Ik beloof je dat ik hier mijn best blijf doen, hoe moeilijk het ook af en toe is. Alles gaat door, precies zoals jij zou willen. En uiteindelijk is dat ook maar het beste ook. De vaart van het leven, de vaart van de kinderen zal er uiteindelijk wel voor zorgen dat ik door deze fase wordt ‘gesleurd’. We blijven, zoals altijd, gewoon lekker positief 🙂
Ik hou van je!!
Liefs, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Ha René,
Wat een prachtige brief aan Ellen, wat zal ze trots op je zijn als ze ziet hoe je dit jaar doorgekomen bent. Maar ook op de meisjes die ook hun weg zonder mama moeten vinden, hoe jullie toch met de surprises bezig zijn en de Sinterklaas en Kerst zo tegemoet gaan, zo’n eerste keer is zo heftig, zeker voor jou. Mooi om te lezen dat je een mooie en intense foto hebt gevonden René.
Come to me is een heel mooi nummer en weer prachtig gezongen door jullie beiden.
Bedankt dat je dit liet lezen, al het voelde wel een beetje alsof ik een brief had gevonden en die stiekem had gelezen…
Lieve groet, Ank