De appel valt niet ver van de boom. U kent dit spreekwoord vast wel. Het komt er op neer dat kinderen, wat betreft karakter, vaak op hun ouders lijken. Ik moest daar afgelopen week aan denken toen ik de jongste telg zo lekker bezig zag. Volledig zichzelf, volledig Sara, maar tegelijkertijd ook zoveel Ellen 🙂
Wat dat betreft is Ellen nooit ver weg binnen ons gezin. Sara lijkt niet alleen op haar, ze heeft ook nog eens dezelfde ‘streken’. Ze neemt geen blad voor de mond en haar lichaamstaal maakt absoluut duidelijk hoe ze over dingen denkt. In positieve als wel in negatieve zin welteverstaan dan 🙂 Alleen die blik van haar al, als haar iets niet zint of als ze iets van je wilt.
Bijkans ‘dodelijk’, zo’n vernietigende blik die je het liefst in een klein hoekje doet kruipen. Een blik waarbij de opdracht weigeren welhaast onmogelijk wordt. Of die blik als je haar terecht wijst en ze het er niet mee eens is. De “ach man, je zegt maar, ik doe toch precies wat ik zelf wil” blik. Hautain met de neus licht pedant omhoog gekruld. Precies als Ellen, ook haar kon je niet van het pad krijgen als ze eenmaal haar zinnen op iets had gezet 🙂
Maar ook in sociale zin lijkt ze op Ellen. Een gezelschapsdier dat makkelijk mensen uitnodigt. Zo stond ik laatst te koken en zonder dat ik het doorhad, had ze het buurmeisje al voor het avondeten uitgenodigd en haar voor die nacht te logeren gevraagd!! Lekker spontaan, zonder vooropgezet plan. Gewoon omdat het haar leuk leek.
Ach die Sara, het is sowieso een bijzonder kind hoor. Never a dull moment met zo’n dametje in het midden 🙂 Neem nu de avond voor het nieuwe schooljaar. “Ben je nerveus, Sara?” “Nee hoor pap, ik heb er zin in morgen!” En als een blok viel ze in slaap. Ik blij, want zo’n avond voor de start van het nieuwe jaar leidt weleens tot slapeloze nachten.
Totdat, net nadat ik me in het bed had begeven, er een brul klonk van de dame. “Pap, pap, hoe laat is het?” Ze was bang dat ze zich verslapen had. “Het is tien uur Sara, ’s avonds welteverstaan!!” En dan die nuchtere opmerking terug van “Oh sorry, dan ga ik maar weer slapen”. Om vervolgens weer als een baksteen in slaap te vallen. Heerlijk!!
Of neem nu een moment in de trein afgelopen vakantie. We kwamen met z’n drietjes terug van een bezoek aan een museum. Het was spitsuur, dus de coupé zat bomvol. Naast ons zat een oudere, gedistingeerde dame. De meiden van mij speelden het spelletje ‘ik zie, wat jij niet ziet’. Af en toe keek de dame vertederd en glimlachend naar de twee dametjes die zo heerlijk bezig waren.
Totdat de kleur op groen kwam. Anne zei”: “ik zie, ik zie, wat jij niet ziet en de kleur is groen”. Waarop het antwoord van Sara plompverloren luidde: “de kots van Anne als ze overgeeft in de trein”. Waar ze het vandaan haalde mag Joost weten, maar na dit antwoord gunde de oudere dame ons geen blik meer waardig.
Zodra de halte Heemstede/Aerdenhout kwam, wist ze niet hoe snel ze de trein uit moest. Ja, daar ga je dan met je pedagogische methodes. Zeg dan braaksel, dat klinkt misschien nog wat netter 🙂 Zelf had ik, eerlijk gezegd, wel moeite om mijn lachen in te houden, want het klonk nogal bizar uit de mond van zo’n klein dametje.
Maar tegelijkertijd is het, naast het eigengereide, ook een heel aanhankelijk meisje hoor. Zeker nu Ellen is overleden, valt dat des te meer op. Spontaan een knuffel bij je komen halen of in paniek raken als je te lang weg blijft. Van de week had ik een afspraak met de schooldirecteur en dit gesprek liep enigszins uit.
Sara dwong Anne om te bellen waar ik bleef en ze kwam me al tegemoet lopen op de terugweg. Alles goed, als je maar geen onverwachte dingen doet. Ze uit zich niet zoveel over het verlies van haar moeder, maar in dit soort dingen kun je zeer goed zien wat het met haar heeft gedaan.
Ze is ontzettend bang dat er ook met mij iets gebeurt. Laatst barstte ze in huilen uit toen ik een grapje maakte. Ik stootte mijn hoofd aan een openstaand raam en toen Sara vroeg of alles in orde was, beaamde ik dat. Alleen toen ik opstond dacht ik even leuk te zijn, door net te doen of ik moest flauwvallen.
Nogal theatraal en fiks overdreven liet ik mij op de grond vallen in de heilige overtuiging dat ze zag dat ik een toneelstukje opvoerde. Dat had ik dus beter niet kunnen doen. Eerlijk is eerlijk, aan mijn acteertalent lag het dus blijkbaar niet, maar Sara zette het op een brullen. Die dacht echt dat ik flauw zou vallen en daar schrok ze enorm van.
Ja, dat zijn de momenten waarop je weer goed beseft dat het verwerkingsproces bij haar, net als bij ons, nog maar net is begonnen. Ook in die zin lijkt ze op Ellen. We weten wat er is gebeurd, maar we hebben het er niet over. We gaan gewoon stug door en doen alsof er niets aan de hand is. Het blijft opletten geblazen. De oudste praat wel, maar bij Sara merk je het in dit soort kleine dingen.
Over het verwerkingsproces gesproken overigens, hebben de dames van de week een prachtig cadeau gekregen. Een zeer goede vriendin van Ellen, Esther, had namelijk beloofd om voor ieder van de meiden een ‘herdenkingsdeken’ (of misschien nog beter een ‘herinneringsdeken’) te maken. Een deken bestaande uit allerlei stukken stof van diverse kledingstukken van Ellen. Een geweldig initiatief om de meiden te helpen bij het proces van verwerken.
Hiervoor hadden beide meiden een tijdje geleden hun favoriete kledingstukken van mama mogen uitzoeken. Vervolgens is Esther hiermee aan de gang gegaan, samen met haar moeder. Afgelopen week waren de dekens klaar en wat geweldig mooi zijn ze geworden!! Voor beide dames een kleurrijke deken bestaande uit allerlei lappen stof.
Ieder stuk stof vertelt weer een eigen verhaal over Ellen. Ieder stukje roept weer een herinnering op. Zo tastbaar en zo persoonlijk, zeker omdat de meiden dus zelf hun favoriete kledingstukken hadden uitgezocht. Ik zag erg tegen het moment op, dat de dekens zouden worden gegeven. Ik was bang dat het erg emotioneel zou zijn, maar het tegenovergestelde gebeurde.
Op het moment dat ik de dekens zag, voelde dat zo vertrouwd dat het me juist een rustig en warm gevoel gaf. De meiden hebben nu ieder een zeer persoonlijke en tastbare herinnering aan hun moeder. Een deken die ze de rest van hun leven bij zich kunnen houden en die een groot deel van het leven van Ellen vertelt. Het deel dat de kinderen met Ellen bewust hebben beleefd welteverstaan.
Wat ben ik Esther en haar moeder dankbaar voor dit prachtige initiatief, zo mooi!! Dames, ook langs deze weg, nogmaals mijn enorme dank. Wat een prachtig gebaar!! Ja, en zo hobbelen de eerste weken na de zomervakantie in een straf tempo voorbij. Intussen zijn we al weer begonnen met de eerste initiatieven voor de verjaardag van de meisjes.
Beiden zijn binnen een maand van elkaar jarig. Als eerste is Sara jarig en hoe moeilijk het ook zal worden, het zal een knalfeest worden voor haar. Ze is er pas een paar maanden mee bezig, dus ja, dan kun je je er niet met een Jantje van Leiden vanaf maken 🙂 Dus daar gaan we, traktatie voor school maken, verjaardagsfeest voor vrienden en familie geven en een partijtje met haar vriendinnen vieren.
Pas als dat allemaal gebeurd is, is de verjaardag van Sara echt klaar!! Verjaardagen organiseren was altijd echt Ellen haar ding, dus ik hoop dat het goed komt. Ik ben een behoorlijke leek op dat gebied. Gelukkig hebben diverse mensen al hun hulp aangeboden, dus dan moet het lukken. Maar eerlijk is eerlijk, ik zie er torenhoog tegenop.
En dan niet alleen vanwege het organiseren natuurlijk…. Nou ja, wordt vervolgd. Ik houd u op de hoogte van alle ontwikkelingen en of we nu linksom of rechtsom gaan, het wordt vanzelf 14 september en dan is het zover. Eens moet toch de eerste keer zijn, zo zonder Ellen, dus kom maar op met die verjaardagen. Samen slaan we ons er wel doorheen.
Nou, lieve mensen, dat was de blog voor deze week. Terwijl het weer flink is omgeslagen, hoop ik dat dat niet voor uw humeur geldt. U weet vast wel wat Bassie zei: “Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen”. En daar houden we ons dan maar aan vast. Ik wens u een mooie week toe en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Lieve Rene
Wat mooi dat je zoveel van Ellen terugziet in Sara. Ik zie ook altijd een “mini Ellen” in haar. Weer een prachtige blog, zo trots op hoe je jullie het samen doen.
De foto’s zijn weer super👏
xxx Mary
Zeer moedig en knapvan drie mensen die zo opstaan en doorgaan!
Deze woorden raken mij diep in mijn hart, hoe liefdevol jij over Elllen en de meisjes schrijft.Liefs, Leny
René, wat een prachtig stukje heb je weer geschreven! Fijn om op deze manier te lezen hoe het met jullie gaat. Mooi dat de dekens er zijn. Je schrijft Prachtig!
Lieve René,
Vol bewondering lees ik jouw blog, en geniet van de mooie dingen die je met ons deelt. Wat heerlijk om in jouw Sara, trekken van Ellen terug te zien!
Wat ’n prachtig cadeau hebben de meiden gekregen, met die dekens, die zal heel wat tranen op kunnen en mogen vangen, om ’t gemis van hun geliefde moeder.
Ik neem mijn petje voor jou af René. Mooie foto’s heb je weer gedeeld met jouw blog ook. Ik ben reuze druk met mijn verhuizing, en lees je volgende week wel weer.
Lieve groeten, Marjon
Eindelijk je verhaal gelezen. Weer sterk, ontroerend en met humor!
Geweldig zoals je het “doet” met de meiden.
Zeer mooi dat ze de herinneringsdekens hebben als houvast.
Veel sterkte en plezier met de verjaardagen!
Groet van Mary