Afgelopen week was het een dolle rit in een emotionele achtbaan. Mijn hemel, wat een weekje was het. Een test of het dunne laagje vertrouwen in het leven wel bestand was tegen wat turbulentie. Dat heeft natuurlijk een aardige deuk opgelopen na alle gebeurtenissen. Een mens kan niet leven zonder dat vertrouwen. Ja het kan wel, maar het lijkt me persoonlijk niet echt fijn.
Nou, er is nog het nodige werk aan de winkel om eerlijk te zijn. De dolle rit begon donderdagavond, een week geleden. Ik bracht de jongste, Sara, naar bed. Na het verhaaltje lezen (Pipi Langkous, het blijft leuk 🙂 ) kreeg ze plotseling heel veel pijn in de buik. Geen kramp van naar de wc moeten, nee echt heftige pijnen. Na contact met de doktersdienst werd besloten een bezoekje te brengen aan de dienstdoende arts.
Ha fijn, naar het ziekenhuis, je moet toch wat ’s avonds. Gelukkig wilde Chantal, jawel de zangeres, maar op deze avond even in de rol van taxichauffeur, ons rijden. Een aardige jonge arts hielp ons en dacht aan een blindedarmontsteking. Maar hij twijfelde omdat Sara in haar hele onderbuik pijn had en niet op een centrale plaats.
Nu moet u weten dat de jongste zeker geen aanstelster is, dus er was echt wel wat. Dat begreep de arts ook wel. Na telefonisch contact met de spoedeisende hulp in het centrale ziekenhuis van Haarlem, werd besloten om Sara daar verder te onderzoeken. Dus hup, daar gingen we weer met z’n allen in de auto, op naar het volgende ziekenhuis.
Ook dit ziekenhuis kent nog maar weinig geheimen voor ons. Behalve de geboortes van onze dochters, was dit namelijk ook het ziekenhuis waar we te horen kregen dat Ellen was opgegeven. Bij aankomst aan de balie van de spoedeisende hulp hier, overviel me plotseling het gevoel van routinematig handelen. Dezelfde vragen, dezelfde antwoorden, pasje afgeven enz..
Vrij snel werd Sara echter door een verpleegkundige opgehaald en mochten we mee naar ‘achteren’, daar waar de eerste hulp kamertjes zijn. Nietsvermoedend liep ik achter de verpleegkundige en Sara aan, totdat ze zo’n kamertje binnengingen. Mijn hemel, het leek wel alsof een blok beton de ingang versperde. Een blok beton waar ik vol tegenaan liep.
In één tel was ik gevloerd en mijn emoties geheel niet meer de baas. Ik heb buiten het kamertje even staan ‘brullen’ en me gelukkig weer weten te herpakken. Per slot van rekening ging het om Sara en niet om mij. Hoezo vertrouwen in het leven, in één flits werd ik weer maanden terug geworpen en schoten alle momenten voorbij dat ik met Ellen daar zat.
Uren hebben we in dit soort kamertjes doorgebracht, met meestal een negatieve uitkomst. Het werd me pijnlijk duidelijk hoe vers alles nog is en dat de wond nog geheel open ligt. Het verwerken is nog maar nauwelijks begonnen. Gelukkig reageerden mijn meiden vrij rustig op mijn plotselinge emoties. Ik kon ze goed uitleggen waardoor het gebeurde.
Vervolgens hadden ze weer meer belangstelling voor het bed waar Sara op lag en alle mogelijkheden om dat bed te verstellen 🙂 Na de nodige onderzoekjes werd overigens besloten om ons weer naar huis te sturen. Een blindedarmontsteking was niet onomstotelijk bewezen en de pijn werd langzamerhand gelukkig ook steeds minder.
Na middernacht waren we weer thuis en konden we naar bed. Al duurde het nog wel even voordat ik kon slapen, dat zult u begrijpen. Een onverwachte praktijkles rouwverwerking. Je mag dan denken dat het allemaal wel gaat, maar dat is duidelijk niet het geval. Die wond geneest niet in een paar maanden. Ik wist het ook wel, maar nu weet ik het helemaal zeker 🙂
Zaterdags was mijn zwager jarig. Mijn schoonzus kwam ons ophalen met de auto. De auto waar Ellen altijd in reed. Wederom zo’n vreemde gewaarwording. Op naar Doetinchem zoals ieder jaar. Maar met, zoals mijn schoonzus zelf al verwoordde, alleen een ander poppetje achter het stuur. Een vreemd gevoel voor ons allemaal.
De verjaardag zelf was natuurlijk ook anders dan anders. Iedereen was wel vrolijk, maar de gehele tijd hing er zo’n donkere wolk boven het geheel. Soms kwam het werkelijke gevoel even aan de oppervlakte, werden de emoties zichtbaar. Bijvoorbeeld toen ik met mijn andere schoonzus en de kinderen een ijsje ging halen.
Door de aanwezigheid van de kinderen was er geen gelegenheid elkaar even intiem te spreken. Maar eigenlijk waren woorden ook niet nodig, de spontane knuffel tussen ons tweetjes vertelde alles. De intensiteit vertelde ons hoe vers alles nog is en hoeveel pijn en verdriet er wordt geleden. Wederom een dolle rit in een emotionele achtbaan dus.
Maar we gaan ‘vrolijk’ verder met het verhaal. ’s Avonds was ik nog niet thuis of mijn oog viel op een berichtje dat op de sociale media was verschenen. Geplaatst door een dame in onze bekenden kring. Zij is net haar man verloren en ik heb af en toe contact met haar om elkaar een hart onder de riem te steken.
Wat bleek, nu is zij aan de beurt, uitzaaiingen op diverse plekken. De tranen stonden in mijn ogen. Wat moet je dan nog zeggen, wat is het leven toch onvoorspelbaar. Alsof een meteoriet tweemaal binnen een paar maanden in hetzelfde dak slaat, hoeveel ongeluk kan een mens hebben. Ben je net je man kwijt, ben je zelf aan de beurt. Wat een drama 🙁 🙁
Ik was aardig van de leg na contact met haar. Hoe kun je nou ooit vertrouwen in het leven krijgen, als dit soort dingen mogelijk zijn?! Dit zijn van die momenten waarop ik niet weet of ik moet gaan rennen of juist maar alles aan de kant moet gooien. Zo’n interne strijd waarover ik het in de voorgaande blog “Er is geen ontkomen aan” had.
Gelukkig was de dag erna een stuk minder beladen, namelijk vaderdag 🙂 De meiden hadden geweldig hun best gedaan. Ze hadden dingen op school gemaakt, cadeautjes gekocht en nog veel meer. Wat een schatten, maar ja, de oudste had het er maar knap lastig mee, net als ik. Vaderdag, daar hoort toch ook gewoon een moeder bij?!
En daar gingen we weer, een gratis ritje in de achtbaan van emoties. Pfff., houdt u het lezen nog vol na al deze klaagzang?! Alhoewel klaagzang, het is gewoon wat er gebeurt in het dagelijkse leven. Al was het emotionele wel aardig geconcentreerd afgelopen week. En toch zal en moet ik weer vertrouwen in het leven krijgen. Ik moet gewoon door, voor mezelf maar ook zeer zeker voor de twee meiden.
Ik zal de blog beëindigen met een positief verhaal. De avond 4-daagse is weer begonnen!! Anne en ik lopen braaf iedere avond met de jongste mee. Samen uit, samen thuis 🙂 Een gezellig familie-uitje moet u maar denken. Het is ook leuk hoor, ieder jaar weer. Vooral de jongsten, sinaasappel met pepermuntje in een zakdoek, de tas gevuld met overig snoepwerk en daar gaan ze.
De dappere krijgers, vol zanglust en doorzettingsvermogen op naar de finish. In Haarlem is dat altijd op de Grote Markt. Een avond vol muziek en duizenden door elkaar heen krioelende kinderen die luidkeels en vol enthousiasme onthaald worden door familie en bekenden.
Een mooi feestje, waar de kinderen alweer snel hun gedane inspanningen vergeten door al het verkregen snoepwerk. Een activiteit met positieve emoties!! En zo wil ik deze blog ook beëindigen, met positiviteit. Ik wens u allen een heerlijke week toe. Wij wandelen er intussen nog even lustig op los. Tot de volgende blog!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Jeetje René, wat ontzettend heftig weer. Ik kan mij voorstellen dat alles extreem heftig is voor jou/jullie. Helemaal zo in het ziekenhuis. Wordt je toch even teruggegooid in de harde realiteit…….
Gelukkig is er niks aan de hand met Sara. Veel plezier met de laatste loopdagen en ik spreek je snel. Dikke knuffel voor jullie alledrie.
Richard
Lieve René,
Wat een emoties heeft een mens toch allemaal te verwerken. Heftig hoor.
Het heeft ook tijd nodig en niet een maandje of zo.
Knap zoals je het doet met Anne en Sara.
Je hebt het weer mooi beschreven en de foto’s zijn ook prachtig.
Heel veel liefs voor jou en Anne en Sara.
Het verdriet en de verwerking van wat jullie allemaal meegemaakt hebben zal nog een hele poos duren. Er zullen vast meer van die situaties dat je emoties ineens naar boven komen. Gelukkig dat het met Sara weer goed gaat.
Liefs, Carla.
Lieve René,
Indrukwekkend om te lezen. Knap hoe je het toch allemaal (maar) doet, je bent ’n topper. Anne & Sara zullen trots op je zijn. Het inspireerde mij hier ’n gedicht over te schrijven. Het staat hieronder. ’n Goede week toegewenst, en wat ’n prachtig fotowerk weer.
Lieve groeten,
Het leven is een grote achtbaan.
Soms staan de karretjes stil. En soms gaan ze er als een speer vandoor.
De een na de ander raast dan voorbij. Inspringen is niet mogelijk, maar eruit ook niet meer.
Neem het leven zoals het is. Jij bent daar een mooi voorbeeld van, leef het leven en geniet van alle kleine dingen om je heen.
Maar ook van de grote dingen, jou meiden.
En ook al is elke dag nog een gevecht, jij komt er wel.
PS: Geniet je ook een beetje van de natuur voor mij ?
PS2: Ik ga Ellen voor je knuffelen 🙂
Liefs, dikke kuz,
Dooz