Een leven vol vrijheid is best wel uniek, bedacht ik me na het lezen van het boek “Wilde zwanen” van de schrijfster Jung Chang. Het verhaal over het leven van drie generaties vrouwen in het China van de twintigste eeuw. Een eeuw gekenmerkt door oorlog, honger, repressie, volksophitsing en wat al niet meer. Een eeuw waarin Mao Zedong een enorm stempel drukte, en dat is nog zachtjes uitgedrukt, op de Chinese samenleving.
Natuurlijk voert het te ver om hier nu dieper op in te gaan, maar na het lezen van het boek besefte ik maar weer eens terdege dat vrijheid van meningsuiting of vrijheid van leven in zijn algemeen, best een luxe product is. Een verworvenheid waar maar al te vaak te gemakkelijk over gedacht wordt. Iets dat als vanzelfsprekend wordt aangenomen, terwijl dat het toch echt niet is.
Maar ook was het boek weer een bewijs van hoe een volk opgehitst kan worden door maar enkele mensen. Om vervolgens een weg in te slaan die praktisch niemand wil, maar die onomkeerbaar is op het moment dat de massa in beweging is gezet. Iets waar ik het wel eerder in blogs over gehad heb.
Je krijgt het er benauwd van als je leest hoe iedereen elkaar in de gaten hield en op deze manier het verschrikkelijke systeem in China in stand hield. Ondenkbaar om er een eigen mening op na te houden, laat staan om kritiek te leveren. Ik moest direct denken aan mijn kinderen die zo gewend zijn om hun mening te mogen geven. Daar ook in gestimuleerd worden, omdat het hun eigen identiteit versterkt.
Als iemand leert een gefundeerde mening te hebben, met respect naar de ander, leidt dat over het algemeen tot betere verhoudingen. Praten maar zeker ook luisteren, kortom een dialoog doet vaak wonderen. Zodra er een monoloog ontstaat krijg je meestal grote problemen. Alhoewel kinderen natuurlijk wel nog moeten leren hoe zoiets precies werkt, een gefundeerde mening.
Zo was de jongste van mij al bezig met de opvolging van Ellen. Ze wilde graag, mocht er ooit een nieuwe vrouw in mijn leven komen, wel in de keuringscommissie. Mocht de vrouw in kwestie haar dan niet aanstaan, dan was dat gewoon een dikke, vette “nee” voor haar en helaas pindakaas voor mij 🙂
Ja zeg, heb ik dat weer, ten eerste ben ik totaal niet bezig met dat onderwerp. Ten tweede is een mening hebben natuurlijk niet hetzelfde als je zin krijgen. Waar kinderen toch al niet mee bezig zijn, grapjassen!! Maar weer even naar de serieuze kant van vrijheid en je eigen mening mogen hebben. Gedurende de ziekte van Ellen hebben we een aantal keren te maken gehad met vrijheid van kiezen en je mening uiten.
De eerste artsen die we hadden hielden zich erg bezig met het protocol. Zo moest het gaan en anders niet. Om gek van te worden, maar we behielden wel te allen tijde de vrijheid om naar een andere arts te gaan. De laatste arts die Ellen behandeld heeft, heeft in al die maanden continue benadrukt dat wij de vrijheid hadden om andere keuzes te maken. Protocollen zijn mooi als richtlijn maar niet zaligmakend.
Zijn taak bestond op zo’n moment dan in het uitleggen waarom hij dacht dat een andere keuze niet handig of zinvol was. Maar de definitieve keuze lag altijd bij ons, of beter gezegd, bij Ellen. Nooit gaf hij ons het gevoel dat hij de arts was die alles beter wist. Volledige vrijheid en begrip voor onze mening. Daar zijn we heel dankbaar voor geweest.
Het heeft uiteindelijk dan wel niet mogen baten, maar Ellen heeft het ’traject’ kunnen doen op haar manier. We zijn samen, arts en wij, in dialoogvorm tot een behandelplan gekomen. Hierdoor ontstond juist een zeer sterke vertrouwensband, iets wat erg belangrijk is geweest in die fase.
Vrijheid en mensen, een combinatie die toch vanzelfsprekend zou moeten zijn, maar het juist vaak niet is. Er zijn door de geschiedenis heen altijd wel personen geweest die het beter dachten te weten dan een ander. Nooit te beroerd waren om met wat voor middelen dan ook ervoor te zorgen dat iedereen net zo moest denken als zij. Tot op de dag van vandaag zijn er helaas legio voorbeelden te noemen van dit soort mensen.
Wat verbeeldt de mens zich nou eigenlijk wel?! We vinden ons wel heel wat, denken wel van alles te weten, maar hoe lang zijn we eigenlijk nu pas op deze aardbol. In het artikel “De eerste mensen op aarde” wordt op een mooie manier duidelijk gemaakt hoe kort de mens eigenlijk pas op deze aardbol is sinds het ontstaan van de aarde.
Toevallig was ik afgelopen zondag bij een nieuw toneelstuk van de Haarlemse toneelgroep Bende. Het stuk luidde Puntje, puntje, puntje en ging over hoe klein of groot een mens kan zijn. Een toepasselijk toneelstuk wat betreft het denken van de mens. We vinden ons best wel slim, maar we zijn hier nog maar zo kort.
We willen alles wel weten, maar tegelijkertijd hebben we eigenlijk geen enkel idee wat ons nut in het grote geheel is. Hoe kijkt men later op onze soort, de Homo sapiens, terug. Hoe komen wij op de eeuwige tijdsbalk te staan? Als net aan een millimeter in het grote geheel of zijn we niet eens terug te vinden op deze tijdsbalk.
Ja, de tijd gaat eeuwig door, daar kan de mens niet tegenop. Onze tijd is slechts beperkt. Dus waarom tornen aan de vrijheid van een ander. Het gemeenschappelijk lot van de mensen die nu leven is dat we nu op deze aardbol zijn en er binnenkort weer van verdwenen zijn. Geniet er dus van met z’n allen en doe niet zo moeilijk 🙂
Over tijd gesproken, dat is ook het motto van de in deze blog geplaatste song “Release me”. Een nieuwe song, die nogal persoonlijk is. Het is een verhaal dat ik mijn kinderen probeer te vertellen. Hoe moeilijk het ook op dit moment lijkt, er komt een dag dat je weer kunt kijken naar alleen maar de mooie dingen van mama. Er komt een dag dat de schoonheid het wint van de sombere kant van het verhaal. Tijd heelt wonden.
De geplaatste geluidsopname is van afgelopen dinsdag. Blijkbaar voelden Chantal en ik het nummer zo goed aan, dat ik deze opname al kan plaatsen. Het was pas de tweede keer dat we het complete nummer oefenden. Onvoorstelbaar, maar meer uit het hart kan een nummer niet komen denk ik. Onder aan deze blog heb ik de video van de song geplaatst.
Mijn grote complimenten aan Chantal die het nummer precies weet te vertolken zoals ik het in mijn hoofd had. Het is ook voor mij persoonlijk een tijd van uitersten. Vanuit het niets kan ik me in ene slecht voelen om de volgende dag weer te genieten. Ik laat het maar over me heen komen met de tekst van deze song als stimulans om door te gaan.
Blijven ademen, blijven genieten van de vrijheid, Ellen had het niet anders gewild. Een beter voorbeeld kan ik mijn kinderen niet geven. Je mag absoluut verdrietig zijn, huilen, schreeuwen wat je maar wilt. Uit het verdriet zoals je wilt, maar verlies het positieve niet uit het oog. Het leven is te kort en te mooi om te blijven somberen.
Probeer altijd naar de positieve dingen te blijven kijken. Soms is het misschien goed zoeken, maar iedere dag is er wel weer wat fraais te ontdekken. Leef het leven, maar vooral ook met elkaar. Een leven vol vrijheid is best wel uniek, voor iedereen!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
fijne tekst, mooi verhaal. mooie platen ook.
groet, Herman
Lieve René.
Mooi lied, mooie foto’s.
Weer prachtig geschreven blog.
Groetjes Jannie.
Vrijheid is iets waar we zuinig om moeten zijn. Van genieten, maar ook een ander daarin vrij laten.
Mensen zouden daar meer bij stil moeten staan, het is inderdaad uniek.
Prachtige foto’s
Hoi René, ik heb dat boek een jaar of tien geleden ook gelezen. Het ligt me niet meer zo vers in het geheugen, maar het is onvoorstelbaar wat er toen gebeurd is in China. Je kon echt niemand vertrouwen.
Weer heel mooi geschreven, vrijheid is super belangrijk.