At Hodson Street – I’m ready to Rock ’n Roll ©2019
(oke, oke, wellicht een wat erg enthousiaste keuze voor deze periode, maar laten we een beetje de dienst van Ellen aanhouden. Eerst wat rustige nummers, maar daarna wordt het toch echt tijd voor weer wat uptempo werk. Sowieso kan een portie positiviteit nooit kwaad toch…..)
Standing at the beach
Kom nou toch gewoon weer thuis. De verwarming staat aan, de tafel is gedekt, we kijken vanavond jouw lievelingsprogramma’s. Zo moeilijk moet dat toch niet zijn, zoveel dingen zijn omkeerbaar, waarom dit dan niet. Ik mis je, de meiden missen je.
De hele tijd heb ik het idee in een slechte film te zijn beland. Maar dan ook nog eens zo’n fantasyfilm waarin alle dromen mogelijk zijn. Dus moet weer thuiskomen ook niet zo’n probleem zijn. Naarmate de tijd vordert krijg ik steeds meer het idee dat alles berust op een misverstand. Plotseling zul je weer lachend binnenstappen en verklaren dat alles een grapje was.
Maar ja, naarmate de rust enigszins weerkeert, dringt ook langzaamaan het besef door dat je niet terug zult komen. De kaarten die ik lees gaan niet zomaar over iemand, nee, ze gaan over jou. Mensen beschrijven hierin hoe verdrietig ze zijn en hoe fijn ze het hebben gevonden jou te hebben mogen kennen. Zij weten allang dat je niet meer terugkomt, nu wij nog.
Konden we elkaar gewoon nog maar even spreken, elkaar een knuffel geven, lekker lachen met elkaar. Ach, zelfs ons gekissebis altijd over dat jij weer eens een afspraakje had, maakt me nu weemoedig. Spreek jij maar lekker iedere dag af, maakt niet uit, maar kom gewoon weer thuis.
Al jaren wisten we door opgedane levenservaring dat het leven maar betrekkelijk is. Nu heb je, morgen moet je nog maar zien. Dus genieten deden we sowieso wel, waarom dan toch nog zo’n overtreffende trap in ervaring moeten opdoen. We dachten dat we ons portie wel voorlopig gehad hadden na de afgelopen jaren, maar nee dus, het was blijkbaar nog niet genoeg.
Murw geslagen vervolg ik nu het pad, alleen, zonder jou probeer ik er nu dan maar wat van te maken. Probeer ik dan maar alle plannen die we nog hadden voor de toekomst te vervullen. Het gaat nog niet van harte, verre van, maar ik ben het aan jou en aan de kinderen verplicht.
Een paar dagen geleden deed zich plotseling het besef gelden, dat de kinderen alleen mij nog maar hebben als ouder. Ik kreeg het er een beetje benauwd van. Er mag mij niets overkomen, dat kan niet en dat mag niet. Beste remedie daartegen is natuurlijk gewoon door door te gaan zonder daar over na te denken, maar dat lukte op dat moment toch even niet zo goed.
En toch, het leven gaat door, de zon schijnt en de lente is in aantocht. Overal verschijnen verliefde dierenpaartjes ten tonele, het spel is weer op de wagen. De klok is inmiddels een uur vooruit gegaan, dus de dagen zijn weer flink aan het lengen. Direct ook te merken aan het gedrag van de jongste, want die is niet binnen te krijgen. Heerlijk om dat te aanschouwen.
De jongste is sowieso in een feeststemming, want eindelijk gaat haar partijtje door. Maanden en maanden heeft ze moeten wachten, maar nu is het dan zo ver. Knap van haar hoor. Zelfs afgelopen maand moest ze nog haar teleurstelling verbergen. Precies op de dag dat het partijtje gepland stond, gingen we mama met z’n allen wegbrengen.
Na de nodige koehandel en de verzekering dat na het ‘feestje’ van mama toch echt haar feestje zou plaatsvinden, ging ze toch maar weer akkoord 🙂 Het omschrijven van de afscheidsdienst van Ellen als feestje, had overigens wel een onverwachte consequentie. Na afloop van de dienst was iedereen uitgenodigd voor een borrel in de plaatselijke kroeg.
En ja, het was een feestje hadden we gezegd tegen Sara, dus een polonaise moest er komen wat haar betreft. En zo gebeurde het dat de volwassenen, met al hun emoties, getrakteerd werden op een polonaise door de zaal met Sara voorop. Prachtig toch, ik weet zeker dat Ellen niet anders gewild zou hebben. Hoezo een spagaat, wat betreft gevoelens?!
En nu we het toch hebben over kinderfilosofie, wat dacht u van het volgende…. Afgelopen weekeinde had Sara een vriendinnetje te logeren. Op zondagochtend stonden beiden naakt in de badkamer boven om zich te wassen. Ik zat beneden en ving het volgende gesprek op, even buiten beschouwing latend wie wat zei.
“Nou, waarom doen mensen toch zo gek over bloot. Dat is toch heel normaal. We zijn allemaal hetzelfde, toch? Ja, inderdaad. We komen allemaal van Adam en Eva, toch? Ja, dat geloof ik wel. Nou daarom, doe dan niet zo gek over naakt. Al denk ik wel dat wij van Eva komen, denk je ook niet?!”
Wat een heerlijke en toepasselijke ‘zondagochtendfilosofie’. Iedereen is gelijk en zo is het maar net. Het zijn ook dit soort dingen die mij met mijn gedachten op de aarde houden. Dit soort kleine momentjes, zo dierbaar en zo mooi. Binnenkort ga ik weer fotograferen. Ook een manier om op zoek te gaan naar kleine en bijzondere momentjes. Ik heb er zin in, maar zie er tegelijkertijd tegenop.
Wie zal nu vragen of het mooi was in de duinen, of ik nog iets bijzonders heb gezien en of ik nog fraaie foto’s heb kunnen maken? Ach ja, dat zal met een hoop dingen gaan gebeuren die weer voor het eerst gaan plaatsvinden. Dat is ook het vreemde nu, aan de ene kant zie ik op tegen het hervatten van een aantal dingen, maar tegelijkertijd bekruipt mij steeds het gevoel dat ik geen seconde van de dag mag verspillen aan nietsdoen.
Stel je toch voor dat dit de laatste dag is waarop je leeft, dan wil je die toch niet verspild hebben aan nietsdoen?! Een denkbeeld waar ik snel vanaf moet, maar die nu herhaaldelijk opdoemt op het moment dat ik even zit. Pure angst na het verlies van Ellen. Zij wilde ook nog zoveel, maar ‘mocht’ niet meer, dus ‘moet’ ik dat nu maar compenseren. Het zal nog wel even duren voordat ik weer vertrouwen in het leven heb……
Een moment waar ik overigens niet tegenop zie, maar naar uitzie, is het moment dat we Ellen mogen ‘ophalen’. We hebben een mooie sierurn uitgezocht, en eigenlijk kan ik haast niet wachten totdat we haar daarin mee naar huis mogen nemen. Dat klinkt misschien een beetje raar, maar dan is ze in ieder geval weer, fysiek gezien, bij ons. Weliswaar in andere vorm dan eerst, maar toch, wel bij ons. De kinderen en ik gaan haar een mooie plaats in het huis geven.
Persoonlijk gezien, heeft haar uit huis zijn nu ook wel lang genoeg geduurd. We zijn nog nooit zo lang van elkaar gescheiden geweest. Eigenlijk kan ik dus zelf antwoord geven op de vraag ‘wanneer kom je weer thuis?’. Dat is gelukkig binnen afzienbare tijd. Dan ben je weer bij ons en kunnen we lekker tegen je aan kletsen. Nog even geduld hebben en dan is het zover.
Tot die tijd, maar ook zeer zeker daarna, gaan we gewoon hard werken aan ons nieuwe leven. Dus laat de zon maar komen, haal het fototoestel maar weer tevoorschijn en gaan met die banaan. I’m ready to rock ’n roll!!
Pfff, wat klinkt dat stoer van me, nu nog zien waar te maken…. In ieder geval wens ik u allen een fijne en mooie week toe en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het kost niets en uitschrijven kan altijd!!
Lieve René.
Een prachtige blog.
Ik mis Anne.
Als de drukte minder wordt, wordt het verlies voelbaarder.
Ik kan me voorstellen, dat je denkt dat ze gewoon nog binnenkomt.
Heel veel sterkte.
Liefs en groetjes van Jann.
Ik lees met herkenning …
Rouw is de achterkant van liefde.
Hoe dieper de liefde, hoe dieper de rouw.
Toch zijn we bofkonten dat we echte liefde mochten voelen.
En ja, doorgaan alsof het voor twee is, maar jemig wat is het toch ook moeilijk.
Alle kleine dingen die in ene zo groot lijken.
Je doet het goed René, laat je emoties er zijn en volg je gevoel
En je camera 🙂
Het gemis zal nog heel lang duren René en toch moet je door met het gewone leven. Kinderen helpen daar wel bij, denk ik.
Mooi dat je weer gaat fotograferen, dat zet je gedachten af en toe op wat anders.
Liefs, Carla.