Zo, daar gaan we weer. De kinderen naar school, dus tijd voor een nieuw ‘blogseizoen’. Alleen kan en wil ik niet om onze privésituatie heen in deze eerste blog van het nieuwe seizoen. Zoals de meesten van jullie inmiddels wel weten is deze bij het begin van de zomervakantie drastisch veranderd. De kanker is bij mijn partner dusdanig uitgezaaid, dat genezing niet meer mogelijk is.
Dit gegeven is natuurlijk een ongelooflijke klap voor ons en zal zeker een rol spelen in mijn creatieve uitingen. Of ik dit nu wil of niet, het gebeurt gewoon. Als ik hier iets over plaats, doe ik het zekers niet om medelijden op te wekken, het is gewoon een manier van hoe ik mijn gevoelens uit. Zo steek ik nu eenmaal in elkaar en het is voor mij een uitlaatklep.
Mijn partner zou ook niets anders willen dan dat ik me met mijn hobby’s blijf bezighouden. In een hoekje zitten is geen optie. Ik vind het wel verdomd lastig om alles weer op te starten, het voelt zo ontzettend dubbel. Ik zit gevangen in een onmogelijke spagaat. Proberen alles weer ‘normaal’ te laten plaatsvinden, terwijl er op dit moment zoveel niet ‘normaals’ is in ons leven.
Tegelijkertijd gaan de kinderen weer naar school, komt de zon iedere dag weer op en draait de maatschappij verder. En uiteindelijk dan toch ook maar weer deze blog. Al begrijpen jullie wel dat ik niet kan beloven er iedere week één te plaatsen. Dat hangt iedere keer weer van de omstandigheden thuis af. Laten we maar afwachten hoe alles ‘loopt’.
Het begin van een nieuw blogseizoen dus. De kinderen na zes lange weken vakantie weer naar school. Gelukkig hebben ze toch wel kunnen genieten van de vakantie. Ze zijn dankzij de fantastische hulp van Daisy, een familielid, een weekje naar camping Hohenbusch in België geweest. Daar hebben ze heerlijk genoten van de prachtige camping met mooie faciliteiten.
Een stukje reclame voor deze fijne camping, camping Hohenbusch, is hier zeer op zijn plaats, want aan alle kanten hebben ze meegewerkt en meegedacht met ons. Met name wil ik Els Bruin van Bruin Stacaravanverhuur, camping Hohenbusch, nogmaals ontzettend bedanken voor alle steun en medewerking. Top, het was een pak van ons hart dat de meiden er even lekker tussenuit konden 🙂 🙂
Ja, en dan nu weer naar school. De jongste naar groep 6 en de oudste naar de middelbare school. En dat begint meteen al goed, eerste dag vrij, tweede dag wat kleine dingetjes en vanaf dag 3 start het lesrooster pas. Ze krijgt dus direct een voorproefje van het nieuwe leven 🙂
Na een regelmaat van 6 jaren vaste tijd, ineens een rooster met wisselende tijden. Gaten in het rooster door lessen die uitvallen, soms pas eind van de ochtend hoeven te beginnen, maar ook de beruchte laatste les die ervoor zorgt dat je pas laat thuis komt. Ik kan me zo indenken dat dat laatste lesuur op een dag ook voor de leraar een zware les is. Zie die pubers nog maar eens te motiveren na een dag.
Ach, als ik haar nu zo op de bank zie liggen, lekker filmpje kijken en mobiel in de hand, heb ik het idee dat dit al snel went. Ook voor ons zal het even wennen zijn. Normaliter wist je precies wanneer je kinderen weg waren en je tijd had om wat te doen. Nu heb je er in ene eentje die een sleutel krijgt en ieder moment van de dag kan binnenvallen.
Of sterker nog, van wie je te horen krijgt dat je niet stil genoeg hebt gedaan beneden, omdat ze nog lag te slapen 🙂 Kortom, een compleet nieuwe fase, zowel voor kind als voor ons. Het grote loslaten is begonnen….. Maar wat zei wijlen mijn schoonvader ook alweer altijd, “Kleine mensen, kleine zorgen, grote mensen, grote zorgen”. Dus of je nu ooit helemaal kan loslaten?!
Voor deze week laat ik het hier even bij. De ‘kop’ is er af. Ik wil afsluiten met een stukje dat in me opkwam tijdens een wandeling in de duinen pas geleden. Nogmaals en misschien ten overvloede, ik zet het niet neer om medelijden op te wekken, maar om mijn gevoel te uiten. Ik wens iedereen een mooie week toe en tot de volgende blog!!
Groetjes, René
Elke stap verder weg van jou, voelt als twee stappen van verraad. Alsof iedere stap een gevecht is tegen een onzichtbaar koord dat tussen ons in gespannen is.
Bij iedere stap moet ik meer en meer moeite doen om te blijven voortgaan. Het is hier prachtig, ik geniet, maar voel me tegelijkertijd erg schuldig.
Ik sluit mijn ogen en probeer me voor te stellen hoe dat zou moeten zijn, het moment waarop jij er niet meer bent. Je niet meer kunt zien wat ik zie, je niet meer kunt voelen wat ik voel.
Als je de zee niet meer kunt horen bulderen, je het zilte zout dat zich aan je droge lippen hecht, niet meer kunt proeven. Als je mijn hand niet meer vastpakt….
Het lukt me niet, nee, ik wil het ook niet. Ik weet dat dat moment ooit gaat komen, sneller dan gewenst.
Maar alsjeblieft, laat me nu nog maar even dromen, genieten van ieder moment dat je bij me bent. Laat me maar vluchten in niet reële gedachten, schuilen voor de werkelijkheid.
Zolang we nu maar samen kunnen zijn, daarna zie ik wel weer….
2 gedachten over “Gevangen in een onmogelijke spagaat”
knap en fijn dat je o.a. op deze wijze je gevoelens kunt uiten. heel veel sterkte voor jou en je gezin Rene.
Hoi René.
Wat vreselijk wat jullie overkomt als gezin. Kinderen die hun moeder straks gaan missen en jij je vrouw. Ook het verdriet van de kinderen die je buiten je eigen verdriet op moet vangen en een moeder die haar kinderen moet verlaten. Erger is er niet. Dan gaat het gewone leven ook door en misschien maar goed ook, dan word je gedwongen om daar mee bezig te zijn. Hopelijk houd Ellen het nog een poos vol om er voor jullie te zijn. Heel veel sterkte de komende tijd.
knap en fijn dat je o.a. op deze wijze je gevoelens kunt uiten. heel veel sterkte voor jou en je gezin Rene.
Hoi René.
Wat vreselijk wat jullie overkomt als gezin. Kinderen die hun moeder straks gaan missen en jij je vrouw. Ook het verdriet van de kinderen die je buiten je eigen verdriet op moet vangen en een moeder die haar kinderen moet verlaten. Erger is er niet. Dan gaat het gewone leven ook door en misschien maar goed ook, dan word je gedwongen om daar mee bezig te zijn. Hopelijk houd Ellen het nog een poos vol om er voor jullie te zijn. Heel veel sterkte de komende tijd.
Liefs, Carla.